Veerle Junius

Hallo, zetel.

Op dagen als deze, zakt de moed even in mijn schoenen.

Ik pushte mij het afgelopen weekend en begin deze week, té hard. Ik bekoop mij die uitbarstingen van energie nog steeds, tot het punt dat ik er fysiek ziek van word. Het blèh-gevoel van een zware griep, gecombineerd met pijn over heel mijn lichaam (pijnstillers to the rescue).

En toch ben ik hoopvol, dat de mentale kick van mijn Roze Mars avontuur, mijn fysieke conditie tot een hoger niveau kan tillen… Met goede moed starten, en we zien wel. 🤞🏻

Maar voor vandaag: Hallo, zetel.

Let’s go!

De actieve (of moet ik zeggen: passieve) behandeling is intussen bijna 2 jaar geleden. 

Op mijn slechte dagen, kon ik 800 stappen per dag zetten. Voor uitstapjes was ik gebonden aan een rolstoel, en thuis was ik gekluisterd aan zetel of bed.

Diegenen die mij persoonlijk kennen, weten dat het met 3 kleine kinderen, ook mentaal een veldslag was.

Intussen vecht ik nog steeds tegen die verpletterende vermoeidheid, als gevolg van de chemo- en radiotherapie.

Toch maakte mijn gehavende lichaam al een enorme vooruitgang: dutjes zijn frequent, maar niet meer dagelijks. 

Met The Walk for Pink Ribbon op Pinkstermaandag 2025, behaalde ik (dankzij mijn medestappers!) mijn “ultieme record”. Ik kroop ‘s avonds in mijn bed met 18.305 stappen op mijn horloge.

Hoog tijd voor de volgende uitdaging. 

In oktober, probeer ik élke dag* 10.000 stappen te zetten voor de Roze Mars.

Hiermee wil ik voor mezelf bewijzen, dat ik niet ben afgeschreven op 34 jaar oud. Een uitdaging niet alleen fysiek, maar ook mentaal. 

*Ik weeg nog af of ik mezelf 4 rustdagen zou gunnen, 1’tje per week.

Ik kan jullie steun goed gebruiken!

Geef mij een seintje wanneer jullie eens mee gaan wandelen?! Het zou fijn zijn als ik (bijna) elke dag gezelschap heb.

Elk centje, klein en groot, is een waardevolle bijdrage voor Think Pink. Het zou veel voor mij betekenen als ik dankzij jullie, een mooi bedrag mee inzamel.

Schrijf jullie ook in voor de Roze Mars en zet gedurende een maand zoveel mogelijk stappen, daar doe je ook jezelf een groot plezier mee!

Zoals ik met de kindjes zing wanneer de beentjes niet meer willen: “1 2 3 4 5 6 7, zo gaat het goed, zo gaat het beter, nog 1 kilometer.” 

LET’S GO!

La vie en rose.

In januari 2023, ontdek ik toevallig een knobbeltje in mijn linkerborst. “La vie en rose”, krijgt vanaf dan een nieuwe betekenis. 

Ik stap op de rollercoaster Borstkanker, zonder te beseffen hoeveel mijn lichaam eerst moet aftakelen - alvorens beter te worden.