My Activity Tracking
182,831
Steps
My target 93000 Steps
❤️🩹 Strijders ❤️🩹
Hallo, ik wandel mee met de elfde editie van De Roze Mars, een initiatief van Pink Ribbon, de nationale organisatie in de strijd tegen borstkanker. Gedurende de maand mei zal ik streven om dagelijks meer te wandelen en meer te bewegen . Omdat de strijd tegen borstkanker nog lang niet gestreden is, draag ik via deze weg mijn steentje bij. Wil je mij aanmoedigen voor deze uitdaging? Dat kan door een donatie te geven, groot of klein. Een dikke dankjewel voor je steun namens mij en het Pink Ribbon-team!
Liefs
Anneke
🫶😎🌻
My progress
Steps
182,831
Steps goal
93,000
My Updates
29/5: A: A van Anker
Thursday 29th May
Vandaag zochten we tijdens onze wandeling, al dan niet in groep of individueel, naar de letter A
Ik was op weg naar onze dochter en heb een klein stukje gewandeld langs de dender
Het kon eigenlijk niet beter bij mij passen, dit bord met een anker
Anker in al mijn stormen, ik heb er zo’n nood aan om hem uit te werpen
De Anker die tegen de romp klopt, bonkt, woest tekeer gaat
Ongeduldig, net zoals het wel eens kan zijn als de storm maar niet gaat liggen
Maar ANKER is zeker ook voor mij:
A : Aanstekelijk lachen met je eigen stommiteiten
N: Nooit opgeven ook al zit het vaak tegen
K: Knusse en geborgen plekken zoeken om tot rust te komen
E: Ergernissen uitspreken, eenvoudig weg
R: Rust in je hart, rust in je hoofd, roer omgooien en bijsturen
Wat is voor jullie eigenlijk jullie anker?
Uiteraard kan ik nog veel ankers opnoemen
Zoals alle mensen rond mij die me steunen, liefhebben, waar ik mag zijn wie ik ben….
Ik wens jullie veel plezier aan de kade,
in de storm van jullie leven eens kopje ondergaan,
maar happend naar vriendschap en liefde weer boven water komen drijven
Succes met het uitgooien van jullie anker
Ik hoop de mijne met de hulp van al mijn matrozen en de dronken kapitein morgen eens te kunnen neerlaten en te dobberen op een rustiger zee, ik hoef daarom de kade nog niet te zien, gewoon windstil, draaiend maar niet duizelig
Hijs de zeilen en slaapwel iedereen
Ik kan het bijna niet geloven maar vandaag voor mezelf, al had ik het niet door, toch wel al bij al een stappen record gehaald
Mega trots op deze oude-grijze-wijze niet aangespoelde zeemeermin:
11277 stappers-kusjes voor jullie allen💗💓💞💕💘
Fier Anneke
Liefs
🌻😎🪝🌪️⛵️⚓️😵💫🤢❤️🩹
Share
28/5: 🎀: Pmd-val-strikje
Wednesday 28th May
Deze ochtend bij de huisarts geweest, hervatten zit er nog steeds niet in…
Bij het terugkeren naar huis toch wel weer wankel/ duizelig
Als steun voor alle stappers, de warriors en de plaatselijke wandelgroepen heb ik steeds mijn wandeljasje aan
Niet iedereen begrijpt hier nog het dialectwoordje “Berrevoesj”, wat zoveel betekent als blootvoets…
Vroeger was ons dorp arm en vaak werd er op blote voeten gelopen bij gebrek aan schoeisel….
Ik ben nog steeds trots op ons dialect en zeker op Team Berrevoesj, een enthousiaste wandelgroep, waarvan Maggy Peetroons eigenlijk de oprichtster is.
Ze heeft een gouden hart en zet zich ondanks haar zelfstandig beroep met hart en ziel in voor de strijd tegen borstkanker, het is haar niks teveel om iets te organiseren, ten voordele van borstkanker….
Ze is een enorm voorbeeld voor iedereen
Van mij weet ze dat ik individueel mijn stappen zet gezien mijn wisselvallige fysieke hoogtes en laagtes
Ik ben er dus een beetje vanop afstand bij en dit jaar stap ik mee voor Pinky Pioniers, anderzijds bewonder ik allen enorm die zich inzetten
Dus
Ik ben afgeweken
Ik kwam dus van bij de dokter
Op de stoep stonden overal PMD zakken, te wachten tot ophaling
Ik wou zo kort mogelijk bij de gevels lopen om mij een beetje vast te houden
Hapert mijn voet toch niet in zo een wit lintje waarmee de zakken zijn dichtgeknoopt.
Mijn Team Berrevoesj jasje dwarrelt vrolijk het gras in en daar lig ik dan
Ik hef mijn hoofd op en het valt allemaal nog mee
Ik prijs me gelukkig, want deze keer geen gebroken pols of een kapotte bril
Vlug krabbel ik recht want ik hoor de ophaaldiensten naderen
Ik help hen gewillig om dit PMD-VAL-STRIKJE veilig in hun handen te deponeren en groet de mannen met een vriendelijk woord over hun beroep waar niet iedereen happig voor is om te doen
Met alle respect mannen en vrouwen van de ophaaldienst
En ok, er was wind deze ochtend, dus de PMD zakken hebben er gebruik van gemaakt om bij de buren te waaien
Ik moet gewoon wat meer uit mijn doppen kijken dat de strikjes naar boven wijzen in plaats van zich voor mijn schoenen te gooien
Al bij al zeg ik dat ik dit behendigheidsparcour goed volbracht heb: beetje krassen op de handen en een kapotte broek
De dag valt nog mee
Blootvoets of Berrevoesj… zolang ons hart klopt voor de medemens, met of zonder schoenen, dialect of niet, mogen we ons geluk groots noemen
Doe altijd iets kleins waar je energie uit haalt, ook bij moeilijke dagen
Tijd om af te sluiten en mijn toerke op de zwierekes kermis molen verder uit te zitten, je zou van minder draaiduizelig worden
Liefs
Tot morgen en slaapwel
Fris gewassen, pantoffels aan je bed en met blote Berrevoesj 👣voetjes tussen de lakens kruipen
Slaapwel
Anneke
🌻😎⚓️😵💫
27/5: 🔝: Mijn held
Tuesday 27th May
Even mijn medicatie laten zijn of haar werk proberen doen
Ik schrijf later verder als de lettertjes hier wat meer in balans komen
Liefs en tot straks
Anneke
🌻😎
20u15:
Ben terug boven water gesparteld
Ze zeggen dat liefde in alle vormen kan bestaan
Of elkaar graag zien
Dat is waar
Vroeger dacht ik, toen ik nog jong was en niet zo grijs als nu, dat elkaar zeggen: ik zie je graag of ik hou van jou heel belangrijk was om te bewijzen dat dat echt zo was
Maar stel dat je dan iemand tegen komt die karig is met woorden
En je zoekt of hoopt op die bevestigings-uitspraken, dan kan je wel eens van een kale reis thuiskomen
En neen, kaal ben ik nog niet, maar wel ouder en vooral heel veel grijzer-wijzer
Want daar draait het niet om, om die woorden, wel om de daden
Zoals we gisteren nog over straat wandelden van bij onze oudste dochter, hij een bundel gerief op zijn schouder droeg maar toch nog zijn hand vrij hield om de mijne vast te houden omdat ik toch niet zo stabiel de straat over wandelde
En dan denk ik: ik hou van jou, jij van mij
En ja, het kan melig klinken
Er waren momenten dat ik hem in de war had gebracht, ik Emil in zijn armen duwde, maar ik werd gewaar dat ik begon te duizelen, dus Emil vlug vlug doorgeven
Het laatste wat ik wil is om dat kleintje in gevaar te brengen maar het ging zo vlug dat ik niet onder woorden kon brengen dat ik me niet goed voelde
Waarom geef jij Emil zo vaak aan mij, dat moet toch niet altijd, maar ik was zo duizelig dat ik zelfs direct geen antwoord kon geven
Later die avond heb ik mijn man dit toegelicht, als ik Emil vlug afgeef dat de opstoot er aan komt
Nu volgt mijn man mij meer met zijn ogen, onze blik zegt meer dan 1000 woorden: zijn jullie veilig?
En ook dat is: ik zie je graag
Of als ik aan het werk moet gaan en hij niet in zijn bed blijft liggen op zijn vrije dag, om me naar het werk te brengen met de auto. Ikzelf mag niet meer rijden en zelfs met de fiets wordt stilaan een ramp: ook dat is: ik zie je graag
Zo hebben we in de loop van de jaren een klein overleg moment ingelast, opdat ik mijn gesloten man toch zou kunnen laten vertellen wat er in hem omgaat
Dat zijn niet altijd grootste dingen hé
Maar in de week is elk met zijn eigen ding bezig en val je vaak in een patroon van bezigheden of klussen , het huishouden, werk enz
We praten het beste bij tussen pot en pint
Dus op zaterdag gaan we tevoet naar het dorp
Ik vind nu ook niet dat we steeds met de auto moeten gaan want dan is hij beperkt in het consumeren van drank
Begrijp me niet verkeerd hé, we komen zeker niet naar huis met een stuk in onze kraag
We beperken het tot een heel rustig moment om daar te zijn, want vele factoren spelen bij mij een rol om opstoten uit te lokken: het licht, het geluid, de drukte in een café enz
Dus sommige van onze vrienden zeggen: jullie komen buiten als de oudjes buitenkomen
Dat kan zijn, maar dit rustige moment is ideaal voor ons beiden
Want ik weet dat hij na een week heel hard werken, graag op zaterdag avond eens in zijn zetel ligt en mij ergert het zelfs niet als hij dan meestal in slaap valt in de zetel
We hebben allebei onze avond ingevuld zoals wij dat het beste vinden en ook dat is een compromis van: ik zie je graag
Een overgang van licht naar donker is ook moeilijk voor me en meestal geef ik dan ook een hand aan hem tot we kunnen gaan zitten in t café
In het begin had ik dat er moeilijk mee om me zo kwetsbaar te tonen en een dorp zou geen dorp zijn als je niet gekend bent als dat is de dochter of de zoon van…
Maar het vroege uur is er meestal ook om de roddeltantes van het dorp hun ogen en vooral oren de kost te geven
Ik heb dan ook een donkere bril om de lichtinval al wat meer te breken, het helpt mij al deels en is aanbevolen door de oogarts en arts die de pppd diagnose stelde
Mensen staren je aan moet ik zeggen en het was voor mij ook een enorme stap om en binnen te stappen in het café met de bril op en hand in hand, want nee alhoewel we van huis kwamen, zo nuchter waren als iets, hoorde ik toch de opmerking van ik noem ze maar “Francine De Roddelkoningin”: zie nu wat een streken heeft die nu met hare zonnebril op en ze is nu al aan het “waggelen van zattigheid” want hare man moet haar hand al vasthouden
Ik durf bekennen dat zo een uitspraken, luid genoeg dat je het zeker gehoord hebt, binnenkomen
Ik had nog maar net de diagnose gehad toen en de bril was ook nieuw, ik had dus genoeg op mijn bordje
Ondanks toch het besef van t zijn maar roddeltantes heb ik toch even tijd nodig gehad om me daar boven te zetten
En ach dacht ik later, we zitten hier om 2 à 3 keer iets te drinken
Lokale horeca wat te steunen en dan keren we naar huis
Hand in hand zeggen we foert tegen de roddelaars
En stappen zwijgend naar huis
Hij corrigeert me met zijn arm of hand als ik wankel en dat wijt ik dan niet op mijn dubbele consumpties:
steeds 1 bruiswater en 1 wijntje
Want ik weet, meer dan 100%, zelfs na al die jaren: liever daden dan woorden: ik zie je graag en jij mij ook, op jouw manier
Liefs
Ik zie jullie ook graag
Met veel of weinig woorden
Met daden
Met een warme dikke moedsknuffel voor wie het nodig heeft
Anneke
🌻😎🩷
26/5: ⏸️: pauzeknop
Tuesday 27th May
Ik heb hier even op de pauzeknop moeten drukken
Het ging echt niet de goeie kant uit vandaag: ik was mijn kompas verloren en de navigatiebeheerder was na een avondje flikflooien niet uit zijn bed geraakt deze dag
Stuurloos was ik dus vandaag, kolkend water, storm
Ik kon geen kant uit
Moest maar ondergaan
Ogen sluiten hielp me niet
Ogen open nog veel minder
Dus ik heb er het beste van gemaakt
Ik ben gewoon een allergaartje geweest vandaag
DraaiduizeligMoeGefrustreerdVerdrietig
Ik denk het ganse woordenboek aan negatieve impulsen
Morgen beter
Hoop ik toch
De opstoten mogen stoppen
Trop is teveel
En ik wil me excuseren als ik even niet happy overkom
Het ws een stormachtige dag
Liefs
Zie jullie nog graag hoor
Anneke
🌻😵💫😵💫😵💫😵💫😵💫😵💫😎
Share
25/5: 🇩🇪: Wuppertal
Sunday 25th May
Ik was vergeten toen ik een verwijzing naar Duitsland maakte in het artikel van Ardèche om het dan ook eens op te schrijven.
Ik “mag” dit wijten en “ermee wegkomen” omwille van mijn heel grote typische Fibro-mistbank waar veel info, of zelfs beloftes in verdwijnen, vervagen, vergeten worden (dat klopt en is ook typisch aan de Fibromyalgie)
Natuurlijk vergeet ik liever niets en zeker al geen beloftes, mijn leven bestaat dan ook uit post-its, herinneringen in de gsm (al is dat ook allemaal geen garantie, want eens de herinnering geopend en niet direct afgewerkt verdwijnt ze ook terug mistig te worden,
wie zoekt die vindt ….
Handig en onhandig dus. Vaak frustrerend….
Het kan ook een combinatie zijn van “den ouderdom”, alhoewel 59 is toch ook nog niet stokoud,
Bij deze, uitstel is geen afstel
Wuppertal:
Als kind ging ik ieder jaar mee met mijn ouders en onze vakantie ging vele jaren naar Duitsland
Ik snapte er toen niet zoveel van, van de emotionele waarde die het had voor sommige van onze familie, want niet alleen mijn ouders gingen, maar ook reisden tantes en nonkel en hun kinderen ook mee
Efkes rust inlassen, want de letters op mijn tablet zijn iets teveel “aan het wiebelen” momenteel 😎😵💫
Eerst wat rust
Tot straks
…………
Bijna bedtijd ondertussen maar ik wil nog vlug wat neerpennen
Waar onze bestemming in Duitsland ook naar toe ging, onze eerste of laatste halte was altijd stoppen in Wuppertal. We gingen daar het graf bezoeken van mijn moeder haar vader.
Ze heeft hem zelf amper 2 jaar "gekend" want hij is tijdens de oorlog overleden.
En ik ken mijn grootvader dus enkel van de verhalen hierover.
Dat de mannen daar moesten gaan werken en in het geval van mijn grootmoeder, de vrouwen op het thuisfront er maar het beste van probeerden te maken, meestal met een hoop kinderen aan hun rokken, of kinderen die al op heel jonge leeftijd gingen werken om hun steentje bij te dragen.
Armoede was er zeker, gelukkig waren buren vaak meer dan buren en kwamen ze met groenten of vlees van eigen kweek op de proppen...
De oudste van de meisjes herstelde de kleding of maakte nog vlug van een toegestopt lapje stof een broekje of bloesje voor de kleinsten...
Mijn.grootmoeder had het geld niet om het stoffelijk overschot van mijn grootvader laten naar "huis" te brengen
En zodoende werd hij op een kerkhof voor buitenlanders begraven
In Wuppertal
Ik schrijf morgen verder...
De storm op zee is terug
Slaapwel
Anneke
🌻😎
24/5: 👊: vuistje DrekDrol
Saturday 24th May
Sinds we corona hebben gekend geven we al eens een vuistje aan elkaar
Zo ook was ik gisteren avond voorzichtig voor het leggen van het anders zo spontane contact tussen de collega’s waarmee we samen waren.
Een beetje uit bescherming waarschijnlijk voor eentje die net haar bestralingen had afgewerkt.
En eentje die in het volledige bad was ondergedompeld, te pakken of te laten.
Te pakken dus maar:
chemo, geen borstsparende operatie enz.
We zijn zowat dezelfde leeftijd en ondanks dat ik alle nodige rustpauzes na de dubbele opstoten had gerespecteerd deze week, voelde ik me nog steeds een wrak, letterlijk en figuurlijk …
Mijn schip is nog steeds zeevaardig…
Het zou beter ( even sarcasme) wrakhout geworden zijn, dan kunnen we er nog nieuwe dingen van creëren...
Ik voelde me dus wat "een flauwe trien" toen ik hen beiden zag stralen ondanks alles en ok ik weet ook wel dat de ene niet de andere diagnose is..... en toch... kan ik me daar belachelijk aanstellerig door voelen ondanks dat ik mijn pijn wil verstoppen maar hem toch zo hels aanvoel...
Ik schrijf vanavond even verder....
Efkes time out…
Ik ben terug “verrezen”.
Dus… ik zag hen beiden stralen en ik liet aan hen over of het een vuistje of een knuffel zou worden..
Ik had geen tijd om te vragen hoe we gingen begroeten want de knuffel kwam er heel spontaan, ik zei nog “ik doe je toch geen pijn”, want onze boezem nestelde zich toch gezellig tegen elkaar
De omhelzing wordt kort onderbroken door die moedige blik van hen en hun woorden:
neen je doet me geen pijn,
Ik ben zo blij dat ik hier ben…
Een stilte valt, heel kort en ze vervolledigd haar zin met:
ik ben blij dat ik hier ben,
Blij dat ik hier NOG ben Anneke….
En jij, jij hebt ook pijn hé Anneke
Ik zwijg, maar mijn gebogen houding, hangende schouders en vermoeide ogen spreken waarschijnlijk boekdelen.
Al even vlug als de omhelzing onderbroken werd, staan we daar weer in elkaars armen en voelen beiden een traan van geluk, pijn en er nog zijn…. over onze wangen pingelen….
Ik ben trots dat ze er zijn, ondanks hun strijd
Het uit het werkcircuit gehaald te zijn, al is dat dan om een heel andere reden dan de mijne
Zij willen binnenkort weer aan het werk
Progressief
Ik ben zo blij voor hun
Voor mezelf weet ik nog niet hoe lang mijn herstel nog duurt en of er ooit beterschap komt, of gewoon eens voorgoed stabiliseren mag
Dat mijn hand nog een prothese operatie zal moeten krijgen is vrijwel al zeker, los van de Fibromyalgie en PPPD is dit dan mijn noodkreet vermoed ik: Voor mijn part zetten ze er een haak aan, wie weet kan die haak me dan wat vlugger aan wal trekken (ben weer bezig met mijn fantasie/sarcasme, maar het ontlaadt de stress die ik voel rond alle diagnoses)
Anderzijds voel ik me opgewerkt, niet burn-out opgewerkt, maar lichamelijk
Het is genoeg geweest voor mij en dat zei voor de allereerste keer ook de mutualiteits arts onlangs tegen mij...
Ik durf niet hopen, ik durf niet dromen om voorgoed te mogen thuis blijven
Uit het werkcircuit genomen te worden
Maar wat is De Wever nog met ons van plan?
Wat met de chronische zieken, die nog moeten werken maar echt niet meer kunnen.
Ik ken mensen, zonder verbitterd te klinken, die mijn lotgenoten waren vroeger, maar toen ik dan naar zo een lotgenoten bijeenkomst ging, na een halve dag te gaan werken, toen waren zij er ook, maar het was heel confronterend dat ik de enige was die nog ging werken
Hoe leg je dat uit
In ieder geval, ik zeg niet dat mensen liegen of faken, maar soms denk ik dat ik te puur ben, te eerlijk, te strijdlustig (meestal toch)
Ik hen die mensen losgelaten, ze brachten me geen vreugde meer en de antwoorden die ik zocht vond ik toch niet in die groepen...
Dit ter zijde
Kan het dat ik
In het Land Van Ooit
Die ene dokter eens tegen kom die mijn situatie meer dan 100% snapt en zegt dat het genoeg is geweest voor mij: "Mevrouw Anneke, ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier NOG bent, maar je hoeft niet meer terug te komen naar hier
Ga naar huis en maak er het beste van en neen Mevrouw Anneke, ik zal je niet zeggen: Leer ermee leven.
Ik moet nog wat resultaten afwachten en dan bekijken we alles wel nog eens
Daarom voor mijn lieve collega’s en vriendinnen:
"LORD KERD"
(ik respecteer hun privacy en gebruik enkel de eerste letter van hun naam)
Voor al deze mensen maak ik een nederige buiging, keer de rij letters van achter naar voren en tadaa... dan heb je dit shit-woord:
"DREK DROL"
Ik gooi met alle kracht de Drekdrol in mijn woeste zee, het mag daarom nog even stormen rond mijn schip, zolang de golven jullie Drekdrol maar ver genoeg van jullie verwijderen en dat jullie binnenkort weer heel gezond door het leven mogen stappen
Ik zie jullie graag
Lieve Warriors LORD KERD,
Strijd nog even verder
Ik ben er voor elk van jullie, met gans mijn hart...
Want ik ben blij dat je hier bent,
Ik ben blij dat je hier NOG bent
Liefs
Anneke
💩🌻😎❤️🩹
23/5: 🍀: Stappenteller
Friday 23rd May Goede avond of al ver slaapwel lieve roze stappersHet is een gedoe geweest de laatste dagen met die opstoten...
Het is ietswat beter...
Maar nog niet echt om over op te scheppen, doch als ik tussendoor wat op adem kwam, happend mijn hoofd boven de woeste golven wou houden, dacht ik... weet je Anneke..
Misschien verdien je wel eens een beloning voor jezelf
Voor je inzet, omdat je ondanks je eigen zorgen, toch wil stappen zetten voor "een goed doel"
Deze roze mars
En net als ik iets of wat kon relaxen en het sas van mijn leven zich even in stabiele horizontale positie wrong, zag ik een stappenteller in een reclame boodschap passeren.
Dus ik bestelde hem en een dag later werd hij al geleverd
Het was niet zo simpel om mijn gsm altijd de stappen te laten registreren, ondanks zelfs 2 apps die hiervoor geïnstalleerd waren.
En wat merk ik nu: er zit toch wel heel veel verschil in de stappenteller aan mijn pols en die op mijn gsm.
Doch...ik zie mensen hoog scoren, vele stappen per dag en ik bewonder hen
Echt waar
Maar ik heb verleden jaar al gezegd dat ik eventueel wel wou aansluiten bij een groep, maar niet kon deelnemen aan geplande lange of zelfs kortere wandelingen. Ik wou en wil mijn eigen grenzen goed kunnen blijven bewaken en zoals we eerder deze week mee geconfronteerd werden: de opstoten liggen soms gezamenlijk op loer en dan moet ik in te boeten in mijn stappen en activiteiten.
Deze avond zijn dus nog 1 keer de minste stappen ingegeven in mijn score, omdat ik ondanks alles het toch maar doe.... Eigen lof stinkt zeggen ze.
Maar als ik 1 raad mag geven:
Zet jullie zelf slechts 1 keer per dag op een 1ste plaats.
Wees blij met alle kleine dingen
En weet... het gaat nooit om de 1ste zijn, een winnaar zijn.
Het gaat om er te zijn voor je medemensen, of om de mensen uit je directe omgeving: dat is pas een 1ste plaats in je hart, als je goed doet voor anderen, jezelf niet vergeet halt te roepen als het wat veel wordt
Maar vooral, blijven verwonderen, net zoals kinderen dat nog kunnen en genieten van de kleine gelukjes die groot worden als je het kleine eert
Liefs
Slaapwel
Tot morgen
Anneke
🍀🫶😎🌻💜🦋⚓️🛟
22/5: 🆘: Hulplijn
Thursday 22nd May
Ik ben afgemat en heb een SOS gestuurd
Een vuurpijl
Een noodpijl
Geroepen met mijn laatste krachten
Gelukkig kwam er via een helikopter toch hulp
En ik zag de kleine Emil naar beneden dalen
Wat was ik blij om hem te zien
Hoe klein hij ook is, Omi is ziek en nu staat hij aan het stuur van mijn wiebelend schip
Ik blijf op het dek om hem wat in het oog te houden
Al doet hij het goed, eveneens als de frisse zee bries die mij goed doet, ondanks de omstandigheden
Ik zou graag tegen het weekend opstoot-vrij zijn, zodat ik kan genieten van mijn gezin
Ik weet, het is al een paar dagen niet echt positief mijn posts en de fantasie en realiteit die ik hier probeer te combineren, maken dat ik even kan vluchten van dit misselijk, draaierig makend gevoel, om dan nog te zwijgen van hoe mijn lichaam zich heeft vastgezet in alle mogelijk knopen (triggerpoints)
Alleen wou ik nu, dat de knopen scheepsthermen waren en dat ik met zoveel knopen naar de kade kon varen om te rusten en te bekomen van deze dubbele opstoot, bedankt Fibro Bitch en Mister PPPD…
Ondertussen koester ik nog alle Warriors van borstkanker in mijn hart, zij geven ondanks alles ook de strijd niet op
Natuurlijk zijn de klachten uiteenlopend, maar weet,
pijn is pijn,
steun krijgen is steun krijgen
En je lot dragen, dat doet elk op zijn manier
Ik probeer te verwerken door te schrijven, tegen niemand speciaal mijn verhaal te doen, alhoewel, als ik zie met hoeveel jullie hier komen lezen, mijn verwondering is groot
Mijn verwachtingen waren totaal niet zo hoopvol
Het was een enorme stap om dit openbaar te doen
Ik wou dat ik jullie stuk voor stuk persoonlijk mocht ontmoeten, ik zou jullie nog meer in mijn hart sluiten en zou zeker ook naar jullie verhaal of lot luisteren
Heel veel moed, waar je ook door moet in het leven
Dikke knuffel
Liefs
Anneke
Tijd voor een 2e ronde rust,
Rust roest, maar het moet nu maar even hé
🌻😎❤️🩹🩷🩷🩷🩷🩷🩷
Share
21/5: ❤️🩹: Vandoug niet”
Thursday 22nd May
21/5:
De ochtend is hier al aangebroken
5u30
"Mijn schip" klotst nog steeds alle kanten op
Misschien gaat de storm liggen in de loop van de dag
Wie weet
🤞
Vandoug niet wat zoveel wil zeggen als vandaag niet
Het gaat even niet
Liefs
Anneke
Goedemorgen iedereen
😎🌻💜🦋⚓️🛟🤞⛴️
Share
20/5: ⚓️: 1988
Tuesday 20th May
Ondertussen goedeavond
Twas mijn dag niet
Opstoten Fibro/PPPD
Wat een hel...
Morgen betere dag
Hoop ik
Slaapwel
Anneke 😎🌻💜🦋⚓️🛟
19/5: 💖: Ardèche
Monday 19th May
Vandaag moet ik niet lang nadenken over wat ik wil schrijven
Waarschijnlijk heeft het te maken met de herinneringen die gisteren kwamen boven borrelen toen ik het over mijn vader had
We hebben nog niet echt vakantieplannen, ik ben precies “in een soort van vakantiemodus” omwille van mijn ziekteverlof, maar dat wil niet zeggen dat mijn lieve man binnenkort niet zal toe zijn aan verlof
Dat zien we dan wel
Vakantiemodus is ruim voor mij, al zou ik liever dan hier nu alle dagen kunnen gaan werken maar ook genieten van een pijnloze dag en een schip dat in een rustige dok ligt
Maar het is wat het is
Een mens moet zijn lot dragen zei mijn grootmoeder
En zo is het
Dus ik baan mij een “stabiele” weg door het verleden
En dan kom ik vlug terug bij mijn geliefde Ardèche in Frankrijk
Een streek die ik via mijn vader leerde kennen
Voor mij als kind een verademing om eens ergens anders te zijn dan in Duitsland, niets persoonlijks tegen het land, maar trop is teveel, maar dat leg ik dan misschien morgen eens uit.
Voila, ook al een onderwerp voor morgen
Goed bezig Anneke 🌻😎
Straks is de maand mei nog “te kort” voor alles wat ik jullie wil vertellen…
Ondertussen ben ik afgeweken van mijn onderwerp en de draad kwijt, die moet ik nu even gaan zoeken in mijn Fibro-mistbank
Even geduld dus…
Ah, daar ging het over
Ardèche… mijn vader was een marmerbewerker, hij heeft menige huizen voorzien van trappen, schouwen, vloeren enz
Zelfs grotere projecten toen hij nog aan het werk was, zoals de inkomhal van voetbalclub Anderlecht waar er in de vloer een soort van ster moest verwerkt worden (hij was niet echt een voetbalfan, maar werk is werk ...
En ik zie mijn ouders nog aan tafel zitten om te overleggen hoe hij dat zou aanpakken
Want in den tijd waren er nog geen computers om dat voor jou te ontwerpen, maar het is mede dankzij mijn moeders rekentalent en mijn vaders perfectionisme is zijn stiel een mooi resultaat geworden
Ik heb het spijtig genoeg wel nooit kunnen gaan bewonderen
Hij had van zijn voormalige baas een tip gekregen om Ardèche te bezoeken, om nog korter bij de natuur te komen en te zijn
In die tijd werden er nog massieve blokken marmer in een hangaar bewerkt, in de winter vroor het er soms en de koude steen durfde wel eens je handen verkleumen of er zelfs laten aanvriezen, omdat het water waarmee de blok in platen moest gesneden worden ook aan vroor
Het was een prachtige stiel en het was de kunst om zo gefocust te werken dat de plaat niet zou breken als je op een breuklijn of kwam, een breuklijn die ontstaat door het verschuiven van de aarde, grondwater of regen die er tussen geraken enz
Mijn vader was geen strandganger, maar we hadden toch het geluk dat er een klein strandje was langs weerszijden van de Vallon Pont D’Arc en daar nam hij me dan mee naar toe om de boog, de natuur, de vogels enz te bewonderen en me er alles over te leren
Als kind snapte ik daar niet veel van
Mijn vader had voor de gelegenheid zelf een short “gemaakt” van zijn lange broek en de pijpen afgeknipt, een hilarisch zicht want ik zag hem nooit in korte broek
Later toen ik zelf met ons gezin naar Ardèche op reis ging was er vooral de bewondering van de vele mooie keien in het water, ik kon in gedachten verzonken zijn en teruggekaatst worden naar het verleden ….
Voor onze kinderen was het een rivier waarin je kon gaan kajakken, wat we ook deden met ons 4 en vooral veel spelen, keien verplaatsen, brugjes maken enz
Het was pas veel later, toen mijn vader al was overleden en onze kinderen hun vleugels hadden uitgeslagen dat we terugkeerden naar de plek
Ik kon het moeilijk verwoorden hoe ik me daar voelde
Het leek als wat thuiskomen
De “aanwezigheid” van herinneringen...
Maar waar ik het meeste deugd van had was het klimaat
De zon, dezelfde zon als de onze, maar er was minder luchtvochtigheid en net dat heb ik ervaren als een deugddoend middel om mijn Fibro-spiertjes zich te laten “ontrafelen uit hun triggerpoints”
Tijdens het verlof raakten die “knopen” langzaam los, een verademing van een week of 14 dagen
Het afscheid van dit klimaat kostte me dan ook weer iedere keer tranen omdat ik wist dat hier in België een ander verhaal zou zijn
Het eerste uur tijdens onze terugweg was ik zwijgzaam,in gedachten verzonken en met een enorme krop in mijn keel, iedere keer weer als we de brug overrijden en de Ardèche verlaten
Maar verlof is niet eeuwigdurend en de werkplicht loert om de hoek
Ik meer even aan met mijn schip
De draaiduizeligheid steekt even op
Tot later….
Anneke
De rest van de dag was hier maar kalm aan
Morgen een nieuwe dag
Een betere 🤞
Liefs
Anneke
Koester al jullie mooie herinneringen aan vroeger en nu
🫶🌻😎
Liefs
18/5: ☯️: Dans-Patent
Sunday 18th May
Mijn vader was eerder hoe we hier in het dorp zeggen: een dansken op 1 tegel, kortom een slow, niets uitbundig voor hem.
Als kind heb ik vaak met hem op 1 tegel gedanst.
Ik mocht dan met mijn voetjes op zijn voeten staan, op zijn proper geblonken schoenen dan nog wel, maar voor “ons klein” zag hij dat wel graag door de vingers. En we slowden op muziek van de jaren 50, 60….
Enkel dan kreeg je hem in de zeldzame keren op de dansvloer, of mijn van muziek popelende moeder nodigde hem uit om samen te dansen….
Nen tragen hé zei hij dan of ik ga niet
Ik denk dat ik de genen van mijn moeder geërfd heb, want mij kan muziek ook doen popelen
Ik dans graag, maar het liefst alleen…
Gewoon je ding doen, alleen moet ik eerst wat moed vergaren voor ik de dansvloer opga, daarna ben ik gelanceerd, of ben ik er eerder naar toe gesleurd door vrienden….
Misschien dan toch een stukje van beide ouders in mijn genen…
Alleen ligt dat nu anders sinds het “wiebelend zicht”
Ondertussen probeer ik me aan te passen: doch de lichteffecten op een dansvloer zijn een groot obstakel geworden en dat in combinatie van mijn eigen bewegingen
Ik ben dus puur voor mezelf op zoek naar een nieuwe dansstijl, mensen mogen me nadat mijn patent verzilverd is wel na-apen maar nu nog niet
Ik ben nog zoekende
En ik vraag me ook af, hoe noem ik dan mijn nieuwe stijl
Want eigenlijk moet ik dan mijn hoofd zo stil mogelijk proberen houden, zoveel mogelijk op 1 tegel staan zoals mijn vader, maar toch de nodige energie kunnen ontladen die je gelukkig maken tijdens het dansen
Ik broei nog wat uit
Voorlopig zoek ik een veilige ondergrond om te landen als ik toch te uitbundig wordt of de muziek me meesleept of gewoon uit balans geraak
We proberen het boeiend te houden ondanks de beperkingen
Maar dansen zal ik ook weer
Het is echt niets voor mij om op mijn stoel te zitten en mijn vrienden zich te zien amuseren, terwijl ik daar zo graag zou tussenstaan, bijhoren
Het kunnen eenzame momenten zijn als je alleen achterblijft, nu niet dat ik iedere week ga of ging dansen, als de gelegenheid zich voordeed was ik er graag bij…
Ik hou alvast een hoop mooie herinneringen aan het dansen over
Ik vind er wel iets op om er weer een deeltje kunnen van op te pikken, desnoods met een stoel de dansvloer op, een zittend dansje, of een rollator dansje, ben wel al grijs maar nog niet aan een rollator toe zonder respectloos te zijn naar zij die het wel nodig hebben
Genoeg stof tot nadenken, maar ik ben niet het type dat bij de pakken blijft zitten voor ik echt alles geprobeerd heb
En wie weet met welke mogelijkheden ik weer voor de dag kom
Op de bijgevoegde foto deed ik alvast een poging
Voorzichtig bewegingen, hoofd stil, want mijn hand zit nog in de Brace van een vorige uit balansjes-val…
The Safety First Dans à la Anneke dus
Liefs
Dans lieve roze stappers, geniet van iedere noot en de plezierige momenten die het diep van binnen in je hart kan oproepen
Dikke knuffel
Anneke
🌻😎🩷
17/5: 🥰: zaterdag
Saturday 17th May
16/5: 🎵: Muziek
Friday 16th May
🎵 I feel good...(😉)🎵
🎵MIJN Marie-Louise ⚓️ danst op en neer, ze gaat dwars door de woeste orkaan en de huilende wind gaat weer wild tekeer, maar MIJN Marie-Louise zal nooit vergaan🎵
Muziek....
Ik kan er niet echt 1 genre op plakken die ik graag hoor, muziek raakt me gewoon qua stijl, woorden, of afhankelijk in welke stemming ik ben, het kan gewoonweg alle kanten uit: hedendaags, jaren 80, het "luidere" genre ...
Zelfs 70, 60, 50 omdat dat dan eerder muziek was waarmee ik opgroeide of mijn familie graag hoorde:
🎵In Dreams I walk with you🎵 (💖)
🎵Dancing Queen🎵
Maar vooral, muziek kan mij enorm veel rust geven of tot rust brengen,
me weer katapulteren in het verleden en onderdompelen in de herinneringen
Bovenal is muziek zodoende 1 van mijn beste pijnstillers als ik even de pijn op het verkeerde been probeer te zetten...
🎵Hit the road Jack, don't you come back no more, no more,no more, no more🎵
Ik kan me dan zo goed als volledig afsluiten....
Eerst wat rust inlassen⏸️
Straks terug voor vervolg..
▶️ Ik heb dan ook een heel gevarieerde bibliotheek aan muziek
Altijd bij de hand en al dan niet beluisterd met de koptelefoon
Ook podcasts kunnen me tegenwoordig boeien
Van Variatie gesproken:
zelfs een lijstje voor de allerkleinste Emil staat er op en als Omi dan een goeie dag heeft, dansen we al eens met ons 2
Niks uitbundig uiteraard want deze omi moet altijd wel alert blijven dat ze niet uit haar balans geraakt
Maar hem in gevaar brengen en in t slechtste geval struikelen met hem probeer ik steeds goed te voorkomen
Er zijn helpende armen en handen genoeg rond mij waar ik Emil vlug kan "in duwen" of we stoppen ons dansje en gaan op grond zitten
🎵Hoeba hoeba hoeba hop hop hop, wij zijn 2 vrienden..... jij en ik,
2 dikke vrienden, jij en ik....
⏸️
Dankjewel voor al jullie muzikale roze stapjes.
Laat vooral jullie hart zingen voor jullie medemens
Liefs
Anneke
🫶🌻😎
15/5: 🌻: Zonnebloem/Spoonie
Thursday 15th May
Goedemorgen roze stappers 🩷
Ik ben deze ochtend niet zo goed opgestaan,
t.t.z. Goed wel, zeker niet met het verkeerde been uit bed,
maar om de hoek lagen ze alle 2 al op loer, ik wou hun nog ontwijken maar ze stonden helaas vooraan in de rij, duwden nog wat vrolijke dingen opzij en zijn mee aan boord gesprongen.
Ik bekijk haar maar boos en kan het mij niet laten met een nadruk te zeggen:
ook weer welkom Madame Fibro bitch, je hebt net het eerste ticketje bemachtigd om mee aan boord te komen van mijn zwalpend schip,
zoek je een plekje, liefst in een hoekje en zie dat je vooral ook eens ziek wordt vandaag zodat je morgen niet meer hoeft mee uit te varen (mister sarcasme loert ook om de hoek)
En ze zingt: “schipper mag ik over varen ja of nee, moet ik dan een cent betalen ja of nee”
Ik brul hard: Nee! !!!!!
Maak dat je wegkomt, maar ze heeft bij de dronken kapitein al een koffie met croissant besteld
Die is niet van plan om haar comfortabele hoekje rap te verlaten
Ze wil nog een lepeltje van me om in haar koffie te roeren, maar die weiger ik te geven
Want ….Ik ben een lepeltje of spoonie en ik heb ze zelf allemaal nodig vandaag....
Wat is dat nu weer voor zever zegt ze
Eventjes mee luisteren dan Madame Fibro Bitch, want dit heb ik niet zelf uitgevonden:
Les 1 verschijnt op het grote scherm, al had ik liever al een mooie film afgespeeld op dit immense bioscoop scherm…
Lichten uit en stilte a.u.b.
———————————————————————-
Deel uit een essay van Christine Miserandino :
Toen ze met haar beste vriendin in een café aan het eten was, gebruikt ze lepels van de tafel voor haar om aan haar vriendin te proberen uit te leggen hoe het voelt om te leven met vermoeidheid en beperkte energie of een onzichtbare aandoening….
Ze legt uit hoe iedereen zijn dag begint met een bepaald aantal 'lepels' en hoe iemand die gezond is verwacht een oneindige voorraad tot zijn beschikking te hebben.
Meestal kunnen ze alles doen wat ze willen of moeten doen. Elk van hun dagelijkse klusjes of activiteiten kost hen een lepel, waardoor er de rest van de dag minder overblijven. 's Nachts is hun voorraad misschien wel bijna op, maar de volgende ochtend worden ze wakker met een nieuwe hoeveelheid lepels, klaar om opnieuw te beginnen.
Voor mensen met een chronische ziekte of langdurige gezondheidsproblemen liggen de zaken echter anders. De kleinste onderdelen van hun dag, zelfs iets ogenschijnlijk simpels als het pakken van een item van een hoge plank in de keuken, kostbare lepels kunnen vereisen om te volbrengen. Daarom moet elk moment van de dag nauwkeurig worden gepland en getemporiseerd om erdoorheen te komen.
Als iemand overdag geen lepels meer heeft, kan hij of zij 'lenen' van de voorraad van morgen, maar dit kan ertoe leiden dat hij of zij zich de volgende ochtend nog slechter voelt. En vanwege fluctuerende symptomen weet je nooit met hoeveel lepels je op een bepaalde dag zult werken.
Zelfs als iemand alles goed doet en zijn of haar aandoening zo goed mogelijk beheert, heeft hij of zij vaak weinig controle over hoeveel bruikbare energie tot zijn of haar beschikking heeft.
Het leidde er toe dat mensen zichzelf beschreven als 'spoonies'
The Spoon Theory of LepeltjesTheorie
——————————————————————
Daarom ook leg ik haar uit, zijn Zonnebloemen 🌻 het symbool van niet zichtbare aandoeningen
En ik hou van Zonnebloemen🌻, ik vind ze prachtig en boeiend, want ieder pitje in de Zonnebloem 🌻heeft haar verhaal, al dan niet los van elkaar
Zoals ook mijn verhaal heel boeiend is
Ik geef toe, dit is weer zo een minder dagje
Maar ik laat mijn uitlaatklep tot schrijven niet stilleggen, daarvoor gebruik ik al graag 1 lepeltje…
Draag dus zorg voor jullie eigen lepeltjes
Doseer ze goed
Veel roze stap plezier
Ik zie wel wat er nog op mijn pad komt vandaag
Liefs
Anneke
🌻🫶😎🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻
14/5:🐣: MillieMousje
Wednesday 14th May
We hebben een rare gewoonte binnen ons gezin, door woordspelingen, interesses of wat dan ook worden onze voornamen wel eens veranderd….
We hebben ondertussen 1 kleinzoon Emil en 2 plus-kleinkinderen.
De 2 meisjes zijn nog niet zo lang in ons leven, maar we hebben hen zeker al in ons hart gesloten, omdat we zien dan onze jongste dochter ook weer gelukkig is na een stukgelopen relatie. Je kind gelukkig, een ouder ook vinden wij.
Per toeval stond in Emil zijn bedje hier, een Mickey Mouse, nog van zijn mama geweest (onze oudste dochter Elke) of van zijn “Metie” (onze jongste dochter Lien, die meter is van Emil)
Zo wordt Emil hier soms al eens lieflijk aangesproken met “MillieMousje” naar zijn MickeyMouse
Binnen ons gezin werd
ons Elke:
“Michoeken” (mijn sjoeke in ons dialect of mijn zoetje)
Ons Lien:
werd “Peejtie” (omdat ze de jongste, de petite is)
Hun papa John:
werd afhankelijk van de omstandigheden en wij zeggen soms of wat ze nodig hebben (flauw grapje): daddy, papaatje en sinds Emil er is en hij niet opa wou genoemd werden hebben ze zijn voornaam en opa-titel maar samengedrukt en er Johpa van gemaakt, wat Emil nog niet goed kan uitspreken maar dat komt wel, hij moet nog 2 jaar worden, voorlopig lijkt het op “pa” en dat is helemaal ok voor Johpa, Emil zijn wijsvingertje toont wel wat hij van Johpa verwacht, gaande van bij de kippen gaan, de vogels eten geven…
Op de momenten van zijn richtaanwijzers noemen we Emil wel eens commandantje, of chefke
En ikke, Ik ben gewoon mamaatje gebleven, gekrompen in de loop der jaren en de kleinste van ons gezin ondertussen, buiten onze kleinkinderen gerekend natuurlijk die nog volop in hun groei zijn.
Voor de honden van onze meisjes was ik ook al eens het zorgend mamaatje en werd ik aangesproken, niet door de hondjes natuurlijk, maar als er iets te eten viel werden ze doorverwezen naar “ga maar bij Omi” en Omi ben ik gebleven
1 titel voor mij, dat is al genoeg om die met heel veel trots te dragen
De schoonzoons hebben voorlopig nog hun eigen voornaam
We broeden nog eentje uit
Ik duik in mijn bedje, niet zoveel stappen gezet vandaag
Morgen een nieuwe dag
Draag zorg voor jullie zelf
Eigen jullie zelf maar een titel toe die 100% bij jullie leven past of om wie je bent, want jullie zijn het stuk voor stuk waard
Dankjewel voor al jullie roze mars stappen
Liefs
Anneke 🌻🫶😎
13/5: 🛟: Kapitein
Tuesday 13th May
Soms denk ik, ik wil hier niet de indruk wekken dat de diagnoses van fibromyalgie en PPPD waarmee ik leef, dat die erger zijn dan wat de Warriors met borstkanker doorstaan.
Daar draait deze blog eigenlijk niet om. Normaal gesproken schrijf ik voor mezelf de dingen van mij af, om ze kwijt te raken, om rust te vinden, als troost.
Het mag dan wel mijn 2e jaar zijn dat ik me inzet voor de roze mars, maar het eerste jaar dat ik ervaar dat ik hier zelfs veel deugd aan heb en deze kleine veranderingen, grote en kleine gelukjes teweegbrengen. Hierbij moest dit zelfs eens van mijn hartje ...
🚢Schipper🚢
Ik was tot het begin van de coronaperiode Kapitein op mijn eigen levens-schip.
Wat was ik trots, ik had alles onder controle in mijn leven, met de wind mee varen, aanmeren, genieten in de verschillende havens.
Hoewel de Fibromyalgie Bitch zich dan al verstopt had in de vele hutten aan boord en er een spelletje verstopper voor mij van maakte, zodat ik ze altijd net niet bij haar nekvel kon pakken deed me er maar het beste van te maken.....
De ene dag lukte dat al beter dan de andere, want wie wil er nu niet zijn vrijheid om te doen en te laten wat je wilt.
"Je leert er wel mee leven mevrouw" zei de dokter.
Tot maart 2020, Mister Corona mee aan boord sprong van mijn schip en hoewel ik in de zorgsector werk en trouw alle vaccinaties onderging, dacht ik eerst dat ik toch wel een heel heftige opstoot van fibromyalgie had, maar snel duidelijk werd dat Mister C. zijn liefde aan mij verklaarde, wat moest ik nu met deze ongevraagde aanbidder in mijn leven, ik ben toch gelukkig getrouwd dacht ik
Ik werd er wel ernstig ziek van, het was echt niets voor mij om dagen in bed te steken en smaken- en geurverlies te hebben.
Het grootste deel van de tijd voor ik op mijn plooi was en nog lang daarna bleef ik moe, maar dat ben je evenzeer van Fibro, wist ik veel dat hij nog iets voor mij in petto had.
Ik dacht dat het ergste voorbij was, het was zelfs een fijn moment die avond want we waren op verlof met ons gezin.
En uit het niets duwde Mister Corona mij van mijn troon als kapitein van mijn eigen schip en gedegradeerde mij tot matroos.
De kapitein verving hij door een dronkenman, die mijn schip amper nog kon besturen:
Daar zat ik dan, een stuurloze matroos die heel erg zeeziek en duizelig werd, het eigen schip niet meer kon besturen, die op het vasteland een hoop dingen moest opzeggen, zoals autorijden, alles met lichteffecten uitsluiten, zoals concerten, bioscoop….
Kortom, deze matroos had een nieuw lot in de schoot gegooid gekregen tgv corona en na 4 jaar onderzoek werd er het label PPPD op gekleefd, wat zoveel wil zeggen als een constante draaiduizeligheid en dat 24u op 24u
Ok ik snap dat ik zelf niet meer mag sturen, ik zou zo graag de dronken kapitein van boord willen krijgen, hij mag zich van mijn part gaan bezatten in het Schipperskwartier, ik geef hem zelfs nog drinkgeld mee, als ik maar van hem af geraak...
maar als matroos heb ik weinig inspraak en moet ik het klotsen van de golven tegen mijn schip, de stormen, het deinen maar ondergaan.
Ondertussen helpt mijn donkere bril op het aanbevelen van de oogarts al een ietsie pietsie om het licht wat te breken. De ingewikkelde uitleg rond deze diagnose kwam er op neer dat er nadat ik zogezegd “genezen was” van corona, duidelijk iets in mijn hersenen is gebeurd, waardoor het beeld van buitenaf nog wel goed binnenkomt, maar ik het niet meer goed kan omvormen, kortom wat ik noem “wiebelend zicht", door een kapotte omvormer...
Ik weet pas in juni of de dokter ook nu weer zal zeggen:
"Je moet ermee leren leven mevrouw"
En anders, als hier een handige, zonnige stapper is, met het hart op de juiste plaats en je kan me een nieuwe hersen-omvormer bezorgen: heel graag, eeuwige dank en eeuwige roem erbovenop, sleur dan meteen met alle macht de dronken kapitein ook maar ineens mee van boord, voorgoed!
Ik wil gerust matroos blijven zolang ik weer zelf mag zeggen waar naar toe en liefst op een kalme, windstille zee gaan varen....
Iemand?
Voor mij betekent dus deze roze mars veel, ik zet me in voor anderen, ook al ga ik soms zwalpend over straat door de draaiduizeligheid, ik doe het voor de Warriors en om zelf afstand te kunnen nemen van mijn matrozen functie en de onverdraagzame fibro bitch, een fractie van een seconde hun te mogen vergeten en negeren....
En oh ja, commentaar heb ik toch hoor, mensen die niet snappen dat ik in ziekteverlof ben maar toch mee stap met de roze mars, daarom deel ik niet op Facebook. Om het sarcastisch uit te drukken: ipv commentaar te geven mogen ze mijn zwalpende wandelschoenen ook eens 24u uit proberen en zich rechtzetten vanop hun luie kont, dan kunnen ze iets waardevols doen voor hun medemens ipv ze af te breken….
Zucht, zucht,
einde van de dinsdags preek vanuit deze matroos zijn hut….
Ik wil ook nu zeker niet de indruk meegeven dat ik verbitterd ben, eerder verbaasd over hoe kortzichtig mensen kunnen zijn. Mijn ingesteldheid is daarom altijd, oordeel nooit over iemands gezondheid zonder er alles over te weten of minstens je luisterend oor aangeboden te hebben en begrip te tonen voor je medemens...
En toch heb ik ondanks alles nog heel veel warme liefde:
Voor allen die nog moeten worden behandeld, wachten op nieuws van wat dan ook: heel veel liefs en een dikke moedsknuffel
Uitleg bij mijn foto:
Ik kreeg van onze meisjes als moederdagkado eens een namiddag porselein schilderen.
Ik "schilderde" er de Fibro Fighter op, het moet een mens voorstellen, gebogen onder de brandende pijn, met op de rug de Fibro vlinder. (Fighter)
Ook de woorden die mij vader altijd tegen me zei: "sterk zijn masken (meisje)" zijn er in "verwerkt"
(Stay Strong)
Anneke
🌻😎🩷
12/5: 🩷Mammografie💜Wereld Fibromyalgie dag
Monday 12th May
Ik besluit dan maar te combineren vandaag en mijn calvarietocht naar de radioloog tevoet te doen: stappen voor de roze mars, al lijkt het vandaag meer op de processie van Echternach: 1 stap vooruit, 2 achteruit want de Fibro-bitch is mee in mijn nek gesprongen. Wat een lafaard, ik durf wedden dat ze straks niet eens onder de Mammografie wil, maar toch wel vrolijk puffend en hijgend mij extra ballast en pijn zal bezorgen op de terugweg. Ik ga niet in confrontatie met haar, ze doet maar, al geef ik toe dat we een liefde haat verhouding hebben maar dat snapt ze niet. Geen idee waarom juist zij 365 in mijn omgeving wil zijn. Zo bijzonder ben ik nu ook weer niet. Waarschijnlijk voelt ze mijn groot hart aan voor mijn medemens, al zeg ik het zelf,
Of houdt ze van mijn sarcasme, wie weet... In ieder geval, ik staak voor deze avond mijn stappenplan en zoek de rust op, al heb ik veel zin om een badje te nemen en de Fibro-bitch eens kopje onder te duwen... Morgen een nieuwe dag, met het hart op de juiste plaats en een nieuwe roze mars uitdaging op ons pad.
Zorg goed voor jullie zelf
Ik denk dat ik dat soms wel eens vergeet te doen als de focus op mijn doel ligt
Liefs
Anneke
🫶🌻😎🩷
Share
11/5: 🌻: Moederdag
Sunday 11th May
Straks nog onze moeke's gaan bezoeken.
Voor mij is deze dag al rijkelijk gevuld met stapjes in mijn hart van onze kinderen, want hoe ouder ik word hoe meer ik ervaar wat de moeder/dochter liefde is.
Share
Ik heb en krijg genoeg. Dus voor alle stappers, al dan niet met fancy watch, handige app of hoe dan ook. Tel je stappen voor je warriors maar evenzeer alle stappen in je hart die je krijgt van alle mensen die je liefhebben
Liefs
Anneke
🫶😎🌻
10/5: 🏡: Huis/Thuis
Saturday 10th May
Ik ben even enthousiast als mijn kleinzoon die als we de deur van hun nieuwe huisje in de maak open duwen rond begint te kijken en te brabbelen...
Hij trekt zich niks aan van de galm van de echo door de kale drogende bepleisterde muren.
Zalig om te zien dat hij hier opleeft,
Ik gun hem met heel mijn hart een eigen huis maar nog meer een thuis, want hier zou hij samen met hun hond, mama en papa vrij kunnen rondlopen en voluit spelen, maar vooral zich vuil maken buiten. Zij gelukkig, ik ook...
Want geluk van je gezin is de beste pijnstiller die ik ooit mocht ervaren en die niet te evenaren is.
Vandaag is het wat het is
Veel of weinig stappen voor de roze mars, efkes rustig aan nu...
Bekomen/genieten...
Mijn hart is bij mijn vrienden, gezin en alle mensen die jullie willen steunen.
Vergeet ook niet voor jullie zelf te zorgen.
Liefs
Anneke
🫶🌻😎
9/5: 👍: G van Gelukzak
Friday 9th May
Gaat het GOED met jullie?
Gevoelige spiertjes vandaag
Golven van duizeligheid
Genoeg om over te zeuren
Gaan we niet doen
Gele bloemen in huis gezet
Geluk en gezondheid op de 1e plaats
Lieve Groet Gelukzakjes
Anneke
🌻🫶😎
8/5: 🪷: L van Lanterfanten
Thursday 8th May
Vandaag was het de letter L van de sloganzin: Zet de volgende stap in de strijd tegen borstkanker. '
S avonds posten we onze foto met bijhorend woord met vandaag de letter L.
Share
En ja, toevallig was mijn eerste gedachte deze ochtend dat ik een Luie Lanterfanter dag zou hebben. Check check 2 keer een L.
Mijn gedachten waren bij een vriendin, die ook strijd tegen kanker en ze werd vandaag geopereerd. Een andere had vandaag haar voorlaatste behandeling, dus ik wou allesbehalve lui, lanterfanten of zielig zijn vandaag....
Maar helaas,ondanks de steun die ik uit luie positie kon geven aan mijn vrienden, mijn lichaam smeekte om Mister Lanterfanter. De traantjes zaten klaar en rolden wel eens lui over mijn wangen.
k geef me maar over, aan de fibromyalgie opstoot die zich meester van me maakt met daarbovenop een aanval van PPPD, een mooie nieuwe diagnose met helaas geen letter L, maar die zoveel betekent als een constante duizeligheid/zeeziekte gevoel, met dank aan corona.
En toch... ik stop mijn tranen terug in een doosje en zucht eens diep, want er zijn natuurlijk nog onze borstkanker Warriors die hun parcour ook nog moeten volbrengen.
Ik weet waar ik voorsta en probeer er ook het beste van te maken.... Zij zelf weten vaak wel wanneer het begint maar nooit waar het eindigt.... al hoop ik uit de grond van mijn hart dat zowel voor mijn Warriors als die van jullie het niet vroegtijdig zal eindigen.
Ik duik in mijn bedje, dit schrijven lucht enerzijds op voor mezelf als staat het hier slechts in een blog artikel, anderzijds vraagt het me veel fysieke visuele inspanning met de zeezieke letters in de blog
ik denk dus dat ik maar luiweg ga lanterfanten in mijn bedje en morgen opstaan met een nieuwe dag in zicht...
Morgen de letter G:
G raag gedaan ♡
G ezondheid is alles ♡
G oedenacht allemaal ♡
G oedemorgen iedereen ♡
G a jullie gang als steun ♡
G een tranen meer hé ♡
G oede hoop ♡
G elukkig zijn ♡
G eld maakt niet gelukkig
G eef elkaar een knuffel
Liefs
Anneke
🫶😎🌻
7/5: 🤔: Paperassen
Wednesday 7th May
🫶🌻😎
Share
6/5: 🤞: Bang Hartje
Tuesday 6th May
Liefs
Anneke
🫶🌻😎
Share
5/5: 🥲: Minder Dagje
Monday 5th May
En ok, misschien toch iets boven mijn grenzen geweest, dat neem ik er systematisch graag bij, want de mooie momenten nemen ze je nooit meer af.
Hoewel ik nog geen rust in mijn bed heb en later de infraroodcabine induik, probeer ik de fibromyalgie opstoten wat te onderdrukken. Het helpt ook niet echt dat daarboven nog een opstoot van draaiduizeligheid zich heeft meester gemaakt. Maar...ik denk dan altijd: ok Anneke, dit is misschien geen fijne dag..... maar de borstkankerstrijders die hebben ook een levenslang parcour af te leggen, met misschien nog veel onzekerheden naar de toekomst toe...
Liefs
Anneke
🫶😎🌻
4/5: 🌲: Hoge Venen
Monday 5th May
Onze kleinzoon wil amper in zijn koets zijn en genieten van al het meestappen in deze mooie omgeving
Liefs Anneke
🌻😎🫶
Share
3/5:.🥳: John: 60
Monday 5th May
Familieweekend voor onze verjaardag.
Mijn man verjaart vandaag: 60
Liefs
Anneke
🫶🌻😎
Share
2/5: ❤️: Familieweekend
Friday 2nd May
Genieten van ons gezinnetje
Liefs Anneke
😎🌻🫶
1/5: 🥳: Anneke: 59
Thursday 1st May
Thank you to my sponsors
€30
Maggy
€15
Lien Van Vaerenbergh
Komaan mama! You can do it! Elke stap telt ❤️
€5
Anneke 😎🌻🫶🩷
Trots op alle Roze Mars stappers! Dankjewel voor jullie inzet en groot 🩷hart🩷 voor jullie medemens Liefs Anneke 🌻😎🫶🩷
Our Team
Kim de Ruijtere
Hilde Rossignol
Raised so far
€130.00
Kim François
Raised so far
€10.00
Nick D'Joos
An Suys
caro
Laetitia De Laet
Katia Kinnen
Katia Genyn
Rika Seynaeve
Tina De Kerpel
Elke Van schelvergem
Camerlinckx Veronique
Kurt Steppe
Maritess Ferreras
Fabienne Callebaut
Legiestje
Raised so far
€25.00
Nancy Bauduin
An Libeer
Nancy De Smet
Nikki
Maggy Peetroons
MARTINE COPPENS
Wandelkracht PinkRibbon
Raised so far
€90.00
Gerda Loeckx
Nathalie Verbestel
Christl Van isterdael
Danny Sterckx
Caroline Defrère
Kris Van eeckhoudt
Anneke 😎🌻
Raised so far
€50.00
Sofie Van den Borre
Ilke Tobback (C)
Nancy Sterckx
Raised so far
Lieve Anneke, Er zijn mensen die als zonnestralen door het leven gaan, jij bent daar het mooiste voorbeeld van. Jij, met je warme hart dat altijd openstaat voor een ander. Jij, die zichzelf zonder aarzeling opzijzet om te zorgen, te troosten, en te geven, puur uit liefde. Je liefde voor zonnebloemen zegt zoveel over wie je bent: Altijd gericht op het licht, sterk en toch zo zacht. En als omi van kleine Emil straal je nog nét een beetje meer. Wat een geluk voor hem om jou als grootmoeder te hebben. Wat een rijkdom voor iedereen die jou mag kennen. Ik wil jou uit de grond van mijn hart bedanken. Jij, jij bent het zonnetje in mijn leven. Als ik je zie, voel ik me lichter, krachtiger, hoopvoller. Jij geeft me moed zonder het te weten. De waarden die jij neerpent raken me diep. Ze zijn doordrenkt van wijsheid, tederheid en echtheid !! Ik kijk daar zo naar op. Blijf stralen zoals je bent, lieve Anneke, de wereld is mooier met jou erin. Met alle warmte en veel liefs, Maggy ❤️💋💋😘