Ann Van den Bogaert

De laatste dag

Friday 31st Oct

De laatste dag. Ik wou jullie nog even meenemen op mijn wiebelend schip, met als afbeelding het dolfijnen beeld van mijn vader. Ik ben even gaan piepen naar de teller van ieder van jullie die geïnteresseerd waren in wat ik hier allemaal te vertellen had. Ik ben geweest wie ik ben, oprecht over hoe ik me voelde tijdens deze periode. Het is heftig geweest …. En nog. Bij een volgende Roze Mars hoop ik terug een goed functionerend hand te hebben, mijn focus ligt binnen een paar dagen volledig op de operatie en daarna begin ik met volle moed aan het herstel. De kliniek is geïnformeerd dat ik na narcose steeds in een opstoot kom van Fibro en dat mijn schip nog meer zal tegen de kade klotsen. Bij deze zijn ze verwittigd om deze uitdaging in bedwang te houden of zoveel mogelijk te onderdrukken voor mij. Een goede soldaat trekt met voldoende wapens ten strijde Jullie waren allen welkom in mijne wereld, zoals slechtziende Karl Meesters zou zeggen: ook niets te zien, maar vanalles te beleven Wie jullie zijn zal ik waarschijnlijk nooit niet weten, doch het was me een waar genoegen dat mijn schrijven hier ook iets van waarde had van jullie. Ik hoop dat jullie stuk voor stuk ook blijven groeien in hoe jullie in het leven staan. Uit gans mijn hart wens ik jullie natuurlijk een hele goede gezondheid en voor hen die het moeilijk hebben, mentaal of fysiek: dikke moedsknuffel van mij. Ik wou dat ik op zo’n momenten misschien ook eens de rollen kon omdraaien en luisteren naar jullie verhaal. Dankjewel aan de organisatie omdat jullie mijn “verloren artikels” van de maand mei na een paar dagen terug toverde op mijn scherm Mijn bundel is terug compleet dankzij jullie opmerkzaamheid en omdat jullie mijn vraag ter harte hebben genomen, het betekent heel veel voor mij Lieve “pagina bekijkers”… Tot bij gelegenheid, mijn bedje roept, mijn spieren zijn moe en de vuurtoren staat me te lonken om toch maar proberen aan te meren met mijn schip. Ik ga mijn best doen om niemand te ontgoochelen, garantie is er niet, wel de garantie dat ik hier graag zou terug komen schrijven als we weer eens onze Roze Stappers aandoen. Liefs, slaapwel Anneke 🌻🎀😎🎀😵‍💫🎀🦋🎀

Dolfijnen 🐬

Thursday 30th Oct

Eerbetoon: Aan jullie allen die gestapt hebben, Die gestreden hebben of nog strijden. Ik buig voor jullie allen, met veel respect. Ik stel wat uit om te schrijven vandaag, want dit voelt als een afscheid, alhoewel er volgend jaar wel weer gestapt zal worden voor de Roze Mars….. en toch… Mijn grootmoeder zou gezegd hebben: “Bij leven en welzijn” doen we weer mee… Want je ziet, het kan ook vlug gaan met iemands gezondheid. Bij mijn eerste Roze Mars dit jaar was mijn vriendin er nog en ondertussen zijn we 4 maanden verder dat ik een grote leegte voel in mijn hart. Deze avond en daar ben ik gevoelig aan, zit mijn keel dus weer “dichtgestropt” De emoties zijn een hevig pingpong spel aan het spelen. Dus ik focus op een fijn moment eerder deze week. De dochter van mijn overleden vriendin kwam onverwachts op bezoek. Eerder had ze me al via een bericht gevraagd of ik nog iets tastbaars wou van haar mama. Ikzelf zou daar nooit naar vragen, zelf niet echt bij stil staan dat zoiets kan of dat ik het zou willen. Het moest precies allemaal een beetje bezinken bij mij… Ik antwoordde dus dat ik eigenlijk genoeg had aan alle herinneringen van ons 2 samen. Alhoewel het bezoekje me eerst wat “bij de keel” greep, voelde het toch direct vertrouwd. Het werd een boeiend gesprek waarbij ik ook nog de vele vragen waarmee ik nog zat beantwoord kreeg…. Ik kan dus verder met het een plekje te geven al is het voor haar dochter veel intenser dan voor mij. Maar ook een fijne vriendschap verdient een waardig afscheid en rouwproces vind ik, anders en dat zal misschien niet vlug gebeuren, kan je je ook niet opnieuw openstellen voor anderen. Niet dat ik zoek naar “een vervangster”.’… dit heeft zijn tijd nodig… Ergens wist ik wel dat mijn vriendin graag dolfijnen zag, we hadden het er wel eens over. Als ik bij haar langs ging keek ik niet zozeer naar het interieur, we praten bij en voor de rest had ik weinig oog. De dochter heeft een grote houten dolfijn in haar handen, dat ze zelf nog als kado meebracht voor haar mama en een kleiner dolfijntje. Ze zijn voor jou zegt ze, mijn mama zou het zo gewild hebben. Ik neem ze aarzelend aan, wat een mooi gebaar en ik vraag haar nog: “als je ze zelf meebracht voor je mama, wil je ze dan niet zelf houden” En toch… ze bleef bij dit gebaar, dit tastbare en dat haar mama het zo zou gewild hebben…. Ik begin wat onwennig te vertellen over mijn va, die in zijn vrije tijd marmeren beelden maakte en dat hij ook eens dolfijnen had gemaakt. Ik probeer er een luchtigere draai aan te geven en zeg: wat een toeval dat ze beiden van dolfijnen gehouden hebben, ze kunnen ginder boven ⭐️een dolfijnenclub stichten… Tijdens ons gesprek zie ik vele trekken, grimassen, gebaren van mijn vriendin terug in haar dochter en ik ben dankbaar omdat ze er nog een beetje is via haar dochter Wat ik nu wel al weet, ze heeft een even groot zelfs peperkoeken hart als haar moeder en dat siert haar. We nemen afscheid en gaan er zeker nog voor elkaar zijn… Dat hoeven we niet te beloven, we weten het gewoon. Ik kan verder met een warm gevuld hart, met de puzzelstukjes die rond de strijd van mijn vriendin in elkaar vallen omdat haar dochter ze met me wou delen. Liefs Anneke 🎀😎🎀🦋🎀🌻🎀😵‍💫🎀

Sloganzin Team Berrevoesj 👣

Thursday 30th Oct

Elke stap is een stap dichter bij hoop. Sloganzin van Team Berrevoesj. Zoals jullie misschien weten is dit stappen voor het goede doel in ons Team nog een iets creatievere uitdaging omdat het niet alleen wandelen is, maar ondertussen ook “te zoeken” naar de letter van de dag. Vandaag was dat de voorlaatste letter van de sloganzin, de letter O. Met een beetje fantasie vond in de bladeren die ik in mijn hand had okergeel…. En ik vond de kleur gewoon als een mooi contrast tegenover de omgeving, zelfs mijn brace die op zich niets te maken heeft met herfstkleuren, kon het wel vinden met Okergeel. Ik kan niet geloven dat het morgen al de laatste dag is van deze Roze Mars. Wat een vaart nam deze maand en mij bracht ze genoeg gewilde en ongewilde afwisseling. Ik blijf me vooral nog verwonderen over hoeveel mensen mijn pagina bezocht hebben… onwezenlijk Maar anderzijds gaf het me ook kracht en zelfvertrouwen, maar ik blijf ook met vele vragen achter: waarom boeit het andere mensen om de gewone alledaagse dingen te lezen van een ander. Er is niets speciaals aan mijn leven, ik leef het gewoon en probeer van de kleine dingen te genieten en mezelf te zijn. Misschien zijn er wel andere die soortgelijk leven, maar waarvan anderen dan geen weet hebben omdat ze er niet mee naar buiten komen, het afschermen of zelfs het niet neerschrijven zoals ik hier deed. Het is een maand geworden met vallen en opstaan, met echt vallen, met vreugde maar ook verdriet, frustratie omwille van pijn, maar ook van ongenoegen omwille van misschien mijn eigen gedrag of reacties van anderen of gewoon van mensen die me negeren of je niet naar waarde schatten…. Kortom een ganse boterham.. Het is hier allemaal verschenen in de arena van mijn leven, Of aan boord van mijn wiebelend schip. Ik heb dit schrijven op aanmanen van een hele goede vriendin van mij terug opgenomen en ik geef toe, de groei en de durf om me meer open te stellen, zelfs naar mensen die ik niet ken, doen me goed en ook hier weer: zonder een dikke nek op te zetten want één van de waarden die ik zeker van thuis uit meekreeg was dat je steeds nederig moet zijn, niet te koop lopen met wat je kunt, gewoon doen zonder er veel tamtam rond te maken. Het is een dubbel gevoel en het blijft nieuw voor mij, dus misschien ben ik toch een beetje afweken van het nederig zijn, alhoewel…ik heb het niet groots aangekondigd dat ik dit allemaal ging schrijven, het weten slechts een paar enkelingen. Aangekondigd op mijn sociale media ook al niet, dus op die manier probeer ik mij wat te sussen. Het is wat het is en naderhand bekeken is dit voor mij ook een soort gratis therapie geworden. Ik ben nog niet op mijn plooi, daar niet van, De diagnoses blijven voor altijd en dat is soms nog moeilijk te aanvaarden. De rollercoaster van gevoelens daarrond, ik probeer ze maar al te graag af te vlakken met de dingen die me dan even onttrekken aan de dagelijkse pijnen zoals ons gezin, kleinkind en plus-kleinkinderen, een handvol goede vrienden. Dat blijft ook wel een moeilijk hoofdstuk voor me: vrienden hebben maar ook vrienden behouden. Ik ben dankbaar voor zij die er zijn, ik probeer zoveel mogelijk gewoon te zijn bij vrienden, het hoeft niet altijd over mij te gaan, maar soms kan ik het niet verbergen als het weer zo een dagje is van de zoveelste gezonken Titanic, of als alle triggerpoints vast zitten. Ik snap zeker dat het voor mensen moeilijk is als ik of wij op de laatste moment moeten afhaken, ik snap het echt, maar wat zou ik liever gewoon zijn, spontaan me op pakken en ervoor gaan. Ik doseer in krachten en dat moet, anders is de dag een hel, ik doseer nooit in vriendschap. Als ik geef is dat oprecht en vroeger was ik verdrietig als mensen af haakten, nu berust ik meer, het is spijtig maar ik kan ook dat beetje energie dat ik heb niet verspillen aan verdrietig zijn om iets wat op termijn toch geen stand houdt. Het kan hard klinken, maar zo moet ik het nu eenmaal bekijken. Verdriet geeft extra spierspanning enz en dan zijn we weer vertrokken…. Ik moet dat afblokken en ok, ik rouw er wel om hoor als mensen afhaken, dat is nodig om het een plaatsje te kunnen geven en weer verder te gaan. Misschien is loslaten zonder met spijt terug te kijken over wat wel is geweest, soms het beste voor beide partijen. Ik ga ver afronden, ik word stilaan moe en mijn hand ook. Dat hand kijkt uit naar verbetering, genezing, herstel. Ik hoop hiervoor uiteraard nog voldoende tijd te mogen krijgen van de hete adem van de mutualiteitsarts in mijn nek, want andere wetten, andere regels hé. Ik wil of ik probeer er nog even niet van wakker te liggen van mij toekomst We zien wel zeg ik dan met een klein hartje…. Tot morgen voor mij laatste verhaal van deze Roze Mars Slaapwel Liefs Anneke 🫶😎🌻

Potjes voor het hart ❤️

Wednesday 29th Oct

Hartpotjes: Sinds het overlijden van mij va staat de beltoon van mijn gsm steeds aan. Ook ‘s nachts, moeke weet dat en mijn schoonouders ook. We zitten nog aan het ontbijt als de telefoon al rinkelt. Moeke. In een fractie van een seconde kan er dan al veel door je heen gaan. Haar stem klinkt fragiel, ik hoor amper wat ze zegt. Haar diepvries geeft een alarm toon aan en al inhoud staat te onthouden en wat ze nu moet doen. Ik begrijp nog net dat mijn broer er gisteren al naar keek maar niet echt een oplossing vond of er vandaag ging komen aan verder werken. Ik zeg dat we zo snel mogelijk af komen, haar proberen wat gerust te stellen, moeke is hartpatiënt…. Als we toekomen zit ze zelf nog aan het ontbijt, ik zie dat ze triestig is en haar eten haar eigenlijk niet smaakt deze ochtend. Ze geeft nog wat uitleg, maar moeke zou moeke niet zijn als ze ons niet volgt naar de berging, vertellende wat ze zelf geprobeerd heeft, want kijk hier is toch elektriciteit, dus waarom werkt hij niet, maar het is haar niet gelukt…. De diepvrieskast gaat open en ja, alles voelt ontdooit aan, de 3 schuiven die de diepvriezer telt zitten nu gevuld met platte smurrie. Mijn hart breekt en ik voel mijn keel dichtsnoeren van de emotie, ook van een soort kwaadheid van een probleem dat niet volledig is aangepakt door mijn broer…. Ik probeer dit allemaal te onderdrukken…. Kalm blijven Anneke.. Want moeke, 87, is nog een echte plantrekker. Ze kookt nog iedere dag voor zichzelf. Maakt graag groenten klaar om in te vriezen, zoals ze zelf zegt: voor de dagen dat het eens minder goed gaat, dan heb ik toch vlug eten en zo heb ik ook nog een beetje mijn bezigheid zegt ze. Een verse rode kool maken daar kruipt wat tijd in, ze gaat soms zelfs nog eerst appels plukken van haar appelboom… kortom, ze is nog van een sterk ras. Het is schattig dat ze de porties verdeelt in botervlootjes. Ik heb daarmee genoeg Anneke, zo een grote eter ben ik nu ook niet meer. Mijn man maakt de diepvriezer leeg en we zeggen alle inhoud van de potjes leeg thuis leeg te zullen maken en de inhoud ervan, de groenten, op de composthoop te zullen gooien. Het is een gans werk en hoe meer potjes ik open, hoe triestiger ik het vind voor haar… want al dat werk…: rode kool met appels, wortels en erwten, hutsepot, spaghetti saus, soep,…. Als de afwas gedaan is, zie ik pas de hoeveelheid potjes… Ze blijven hier nog een dagje staan uitdrogen, morgen doe ik ze terug bij haar thuis. Of deze dag goed was voor het hart, zoals de slogan erop vermeld betwijfel ik. Ik wandel in de loop van de dag nog een paar keer tot bij haar, roze mars stappen combineren met een riem onder het hart steken. Ik breng brood, dat ze ook dan verdelen in porties en later breng ik nog wat vlees en diepvriesgroenten. Gelukkig was het maar de verlengkabel die niet goed aangesloten was en werkt alles terug zoals zou moeten. Of ze morgen al vraagt aan mijn broer of hij haar rode kool en appels mee brengt uit de winkel, zodat ze opnieuw de potjes voor het hart kan vullen is nog maar de vraag. Ik denk dat ik haar hartje ga aansturen om een extra dagje rust in te lassen en dat er nog dagen genoeg komen waarop ze terug haar diepvries vol steken om de winter door te komen, of voor dagen dat het haar eens minder af gaat of het drukker is. 87 jaar en een drukke dag… het is een kastaar dat moeke van mij. De dag dat ze deze extra taken niet meer doet, zal haar hartje stilstaan vrees ik, eerder zal ze niet plooien… Mijn broer stuurde ik nog een WhatsApp dat alles ontdooit was en we de diepvriezer leeg gemaakt hadden, verdere uitleg of eventuele frustratie uit ik niet, het is wat het is en ik vind dat mijn man en ikzelf het allemaal goed hebben opgelost. Waarschijnlijk zal broer als hij langskomt nog wel eens gans het verhaal mogen horen, krijgt hij misschien ook nog wat onder zijn voeten, voor iets dat al dan niet zijn fout was omdat hij het niet “ten goeie” heeft bekeken…. Dus ik laat het voor mezelf hierbij… Het is of het was wat het was. Ik sluit de dag af met nog een onverwacht bezoekje van de dochter van mijn lieve vriendin die 4 maanden geleden overleed. Mijn hartje krijgt het er warm van en al mijn eigen hartenpotjes zijn bij deze weer gevuld om de winter door te komen of voor dagen dat ik het zelf moeilijk heb…. Dankjewel lieve schattie 🫶 Liefs, slaapwel… Anneke 🌻😎💌

Chrysant

Tuesday 28th Oct

Ik kan niet slapen… ik ben net een pijnstiller gaan innemen… er zit namelijk een pees gekneld onder mijn schouderblad. Ook dat nog zou je denken, maar ik ben wat gewoon, dus ik kan tegen een stootje om er nog een tegensputterend onderdeeltje bij te nemen, niet met alle plezier uiteraard, maar het is wat het is. Vandaag dacht ik, op zich vind ik de chrysant wel een mooie bloem, een ietwat rare geur, maar mooi. Alleen wordt het toch altijd gelinkt aan Allerheiligen. Vroeger had ik dat minder, ik stond er misschien minder bij stil of was met andere dingen bezig waarschijnlijk, maar de laatste jaren stoort me meer al het commerciële rond bepaalde dagen. Neem nu Allerheiligen… Het kerkhof in ons dorp wordt op die dagen druk bezocht. Vooraf om nog wat zerken te poetsen, maar je kan er evengoed een passant zien dwalen tussen de vele rijen op zoek naar een overleden familielid… Want waar lag hij nu ook alweer? Vluchtig het bloemetje droppen en weg. De plicht is vervuld en er zijn andere verplichtingen, maar het dorp kan dan niet roddelen over hoe schandalig dat is dat er niets op de zerk stond. Al staat er dan nu wel iets op, is de zerk niet proper, hangt de plastiek nog rond de bloemen en zal hij bij het minste zuchtje wind wel wegwaaien… maar de plicht is vervuld, de roddels, wie weet wat gedempt… of toch weer niet. Ikzelf ben geen liefhebber om met dezer dagen daar te zijn, ik ben er het liefst op dagen zonder opgelegde gelegenheid, in alle rust, in niet verplichte babbels. Kom ik dan wel iemand tegen zal ik wel mijn best doen om te luisteren als mensen daar behoefte aan hebben om hun verhaal te doen. Je zal me dan ook niet de tijd zien uit trekken op 1 november zelf, als het ware als een soort uitstap, om te gaan kijken wie bloemen heeft het gekregen en wie niet, wie zijn concessie is vervallen en waar niemand meer langs kwam. Het boeit me allemaal niet. Wie zijn of haar graf er smerig bij ligt. Ik hou mij daar allemaal niet mee bezig. En dat is hier een beetje onze dorpsmentaliteit. Ik vraag me dan af, wat is dan de waarde van de overledenen te herdenken, want dat moet dan persé op die dag. Voor mij is herdenken herinneringen ophalen, op alle mogelijke momenten van de dag en een gans jaar door. Ik zou dus maar al te graag chrysanten in onze tuin willen planten, de meest kleurrijke eerst, voor allen die hun hemel verdiend hebben, die het waard zijn een bloemetje te krijgen zonder verplichte dag, maar een gans jaar door… Ik zou ze al zeker niet in de voortuin moeten planten, want dan zou ik nog kunnen doorgaan voor gek geworden. Want wie doet dat nu… “kerkhofbloemen” in uw hof planten. Eigenlijk zou ik er mij niets van moeten aantrekken en gewoon doen wat ik vind dat nodig is voor een waardig eerbetoon. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen. Of er al eens van dromen. Putten graven zit er nu toch niet in met die geknelde pees. Dus laat ik ieder van jullie’s hart versieren met een kleurrijk bloemeke 🌺🌸🌼🌻🌹🪻🌷 Wie weet doorbreek ik ooit de gedachte dat chrysanten niet in de tuin mogen en leg ik alle kortzichtige gedachten daarmee op een kleurrijke manier naast me neer. Slaapwel. Liefs Anneke 🌻😎

Nog niet vergeten...

Monday 27th Oct

Het was mijn dag niet. Anders dan ik gewoon ben qua mankementjes, mijn maag sputterde echt tegen deze ochtend, kou, spierpijn, hoofdpijn, kortom mijn dag niet. De wasopvouw bleef staan en van koken kwam niets in huis. De stappen voor de roze mars zijn dus beperkt vandaag, doch eerst wat op mijn plooi komen En net als ik naar mijn bedje wil gaan stuurt de oudste me nog een foto. Ze heeft een marmeren steen die mijn vader nog voor haar gemaakt heeft geïntegreerd in haar keuken. Het was één van zijn eerste werkjes in marmer en waarvan ik niet wist of de dochter het bewaard had. Mijn zeteldagje is dan toch nog met een fijne boost geëindigd, want hij is nog niet vergeten haar peter Hij zou trots geweest zijn op de mooie materialen die ze koos om van hun huis een thuis te maken. Hij zou stilzwijgend gekeken hebben en bewonderd en er waarschijnlijk even stilzwijgend een toost op uitgebracht hebben 🍷 Liefs Anneke Morgen een nieuwe dag 🌻😎

Twijfel Mama

Monday 27th Oct

Ik ben een echte twijfel mama, meer en meer Is dat nu met ouder worden Geen idee Maar ik beken Zoals bij de meeste ouders denk ik dan, geef je je kinderen dezelfde opvoeding, normen en waarden mee Onze kinderen zijn elk hun weg gegaan, doen het goed in hun leven, we zijn trots op hen, dat mag gezegd worden Wij zijn misschien nog van de laatste generatie die allemaal wat in elkaars buurt wonen Laat ons zeggen dat we op een afstand van een 300-400 meter de ouders van mijn man nog wonen hebben, vanuit onze tuin zien we mijn ouderlijk huis staan… We komen uit hetzelfde dorp dus en zijn hier blijven wonen… Vroeger was het de gewoonte dat je met regelmaat, zelfs een beetje volgens de normen van toen, dagelijks of toch wekelijks bij je ouders was lang geweest Achteraf bekeken als je zelf een gezin sticht, denk je dan, wat hebben wij toch vele mooie momenten gemist doordat we dan bij onze ouders verwacht werden Dat is al zeker iets waar wij als ouders onze eigen kinderen niet mee ging belasten Ze zijn steeds welkom, wanneer het hen het beste uitkomt en vaak gebeurd het dan dat ze onderling afspreken om met zijn allen samen af te komen…. Ze hebben hun werk, gezin, sociale leven en gewoon eens iets als koppel doen hoort daar ook bij Gelukkig hebben onze kinderen een goede sterke band onderling Doch ze wonen ook wel niet in elkaars buurt Ik maak er ook niet de gewoonte van om ondanks dat onze oudste dochter hier slechts bij manier van spreken een dorp verder woont, te pas en te onpas aan hun deur te staan Ze hebben hun leven Hebben ze me nodig, dan hoor ik het wel en dan bekijk ik mijn mogelijkheden Voor mij kan dat met de fiets, bij dagen dat de gezondheid me dat toelaat Onze jongste dochter woont omwille van haar werk meer richting Antwerpen En aangezien ik niet meer met de auto kan rijden door mijn pppd is dat al een vermoeiender traject voor mij om af te leggen En daar wringt bij mij soms het schoentje En slaat de twijfel toe Want ben ik er genoeg voor haar? Ik spring niet zomaar op mijn fiets, ik ben minstens 2 u of meer onderweg om bij haar te geraken Ik moet me vooraf wat kunnen voorbereiden qua rust, wil me natuurlijk niet wegsteken achter mijn diagnoses maar het is een zekerheid als ik er geen rekening mee hou, dat ik het nog meer moet bekopen met opstoten achteraf en ja dat kan dan van beide zijn, veel extra spierpijn van de Fibro 🦋 en nog meer draaiduizeligheid 😵‍💫 bij… Dagje richting Antwerpen is dus: Te voet naar het station hier, ik durf mijn elektrische fiets daar niet achterlaten uit angst dat hij tegen dat ik terug kom gestolen zou zijn, want het is mijn enige transportmiddel dat ik nog mag gebruiken en diefstallen zijn schering en inslag hier in ons dorp En ok, er is nog iets als telefonisch contact en toch…. Soms wou ik dat ik ook zomaar even op mijn fiets tot bij haar kon rijden, gewoon even aangekondigd een kwartiertje of zo samen zijn, een tasje thee drinken en weer naar huis komen, gewoon misschien om mijn eigen twijfels weg te nemen en te laten weten dat ik er ook voor haar ben, al is het anders Nooit gedacht toen mijn vrijheid van vervoer via auto me werd ontnomen, dat het me op termijn zo zou aan mezelf hebben doen twijfelen of ik er wel nog genoeg kan zijn voor mijn naasten Alsof kilometers afleggen op een andere manier mijn liefde tonen aan mijn naasten intoomt Twijfel mama duikt in bedje En zoals ik vaak mijn berichtjes afsluit bij mijn dochters met “so much”, waarmee ik gewoon wil zeggen dat ik niet genoeg kan uitleggen hoe graag ik hen zie of iets meer dan, veel meer dan to the moon and back Ik wens jullie ook so much voor alle mensen die jullie genegen zijn, maar ook voor jullie zelf So much Ben moe, het was een witte pilletjes dag vandaag 😵‍💫 Liefs Anneke 😵‍💫🌻😎🎀🦋🫶 Ik sluit mijn dag af met de gedachte aan mijn lieve vriendin, die vandaag exact 4 maanden geleden een sterretje 💖werd aan de hemel… De tijd staat niet stil en de afstand wordt groter maar dan in kilometers in mijn hart

😎

Sunday 26th Oct

🌻

Emoji Emoties

Thursday 23rd Oct

Ik voeg alvast de symbolen die ik gebruik om mijn teksten af te sluiten hier aan toe

🌻 onzichtbare ziektes

😵‍💫 pppd

😎 mijn aangepaste donkere bril om de lichtinval te dempen

🦋 fibromyalgie

🎀 roze mars

Benjamin is hier ver zijn biezen aan het pakken dus ik ga hem nog even aanspreken en daarna in mijn bedje duiken

Zonder storm, met een onafgewerkt to do lijstje, maar morgen komt nog, een nieuwe dag, zelfde plannen, zelfde hoop dat het wel goed komt

Slaapwel

En veel liefs

Anneke

💌

Vrijdag 24 oktober:

De actie om bij aankopen in de supermarkt emoji’s te verkrijgen is nog geldig

Ik heb net afgerekend en staar naar mijn winkelkarretje, ik heb een redelijk goeie dag, dus ik kon fietsend naar de supermarkt, maar ik vraag me nu af, zal dat allemaal wel in mijn fietstassen kunnen… Ik heb wel altijd nog een paar extra winkeltassen mee, dus het zal lukken…

Mevrouw! Mevrouw!

Ik heb geen idee dat dit tegen mij is

Lily…. hou mevrouw even tegen…

Ik wandel verder op weg naar mijn fiets

Mevrouw…. Er tikt iemand op mijn schouder

Mevrouw, je bent je emoji’s vergeten oprapen aan de kassa en misschien kan jij er niets mee doen, maar ruilen of doorgeven aan iemand anders is ook wel plezant

Ik steek mijn hand uit

Breng geen woord uit, ik voel een traan over mijn wang glijden

Mevrouw, gaat het?

Ik slik, ja het gaat

(ik denk hierbij alleen aan mijn overleden vriendin)

Waarschijnlijk zie ik de vraagtekens nu niet in de ogen van de winkelbediende, die zich misschien afvraagt wat ik nu zit te bazelen….

Mevrouw gaat het echt wel met jou, het spijt me dat ik je moet achterlaten, maar ik moet terug naar mijn kassa

Ik bedank haar nog om haar attente gebaar

Hoe het woordje ruilen me compleet van slag bracht

Een jaar geleden, zelfde actie, zelfde tijd van het jaar

Ik verzamelde de emoji’s voor neefjes

In een gesprek met mijn vriendin had ik het er over

Je kent dat, het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn, maar ook de leuke dingen kwamen nog aan bod.

Zo stelde zij voor om te ruilen, dubbele door te geven aan klasgenoten van haar kleinzoon, kortom een gans emoji-netwerk

Ze had het nodig zei ze om even niet ziek te hoeven zijn

Even niet te moeten denken aan de kankers die in haar lichaam groeiden, niet wetende hoe het zou aflopen

Om nog even van tel te kunnen zijn

Ik liet haar begaan

Haar wil was goed en de tussendoor babbels namen we er in dank bij

Meestal kwam ze de volgende dag al langs met “de ruilhandel” en was ze vaak vergezeld van een paar van haar kleinkinderen die ze die dag van t school was gaan halen

We waren bewust waakzaam over onze babbels om de kleinkinderen niet teveel te kwetsen met wat ze hoorden, oma was echt ziek, hoe “echt ziek”, we bespaarden hen de details

Ze wisten iets, maar niet alles

Dat was haar wens en die respecteerde ik

Doch….ze kwam de volgende dagen al eens alleen

Ik vroeg of ze tijd had om even met ons 2 te zijn

Ze hoefde niks van een frisdrank of warme drank, het bekwam haar die dag allemaal niet zo goed

Ondertussen hing haar kledij wel al heel erg ruim rond haar lichaam en ze had vaak ook de gewoonte om een mouwloze vest te dragen…

We bekeken het tegelijkertijd, telepathie in gedachten zeker

Ik zei voorzichtig: ik zie dat je eigenlijk wel hinder hebt van je vest

Ze antwoordde niet, greep de vest vast en wikkelde ze nog steviger rond haar, alsof ze het koud had

Ze staarde minutenlang naar de grond en dan ineens met een heel fragiele stem: ik weet dat je nu naast mij wil komen zitten, me wil troosten, me vasthouden maar doe het maar niet

Ik respecteerde wat ze me vroeg

En weer was ze weg in haar stille wereld

Tot ze de moed samenraapte en zei:

ik zou best wel nieuwe kleding kunnen kopen, maar ik ben bang om mezelf dan voorgoed te verliezen, want dan ben ik mijn oude ik niet meer en ben ik misschien in een nieuw “omhulsel” gestoken, maar vanaf dan zou het voelen dat ik een nieuwe ik ben en wat me het meest verdrietig maakt zei ze:

een zieke ik en dat wil ik niet

En nu zou ik graag hebben dat je even bij me komt zitten, stilzwijgend en als je wil kan ik wel een knuffel gebruiken, een voorzichtige want dit verschrompelde lichaam heeft pijn

We hebben in mijn beleving waarschijnlijk nog wel een half uur hand in hand gezeten, geknuffeld, stilzwijgend

Tot ze zich losmaakte uit deze cocon, haar tranen droogde en zei, ik ga de kleinkinderen ophalen

Ze had heel bijzondere blauwe ogen, waar altijd wel een sprankel en een lieve deugeniet in te zien was en even heel even was ze die sprankel kwijt tijdens dat “half uurtje” in stilte gehuld met ons 2, maar tegen de moment dat ze in haar auto moest stappen, was hij er weer.. die bijzondere lieflijke blik

Ik hoor je wel nog hé “zusje” zei ze

Tot gauw in onze gesprekken op messenger hé of hier nog eens…

En tot gauw was heel kort daarna voorgoed voorbij, want amper een maand later was ze er niet meer…

Moe gestreden, met een nog grotere mouwloze vest rond haar lichaam, maar met een gul hart dat zich tot de laatste ogenblikken heeft opengesteld voor haar naasten en voor mij.

Onze “gesprekken” gaan nog verder, in gedachten, al klinkt dit misschien raar voor sommigen onder jullie, maar ik draag nu een nieuw omhulsel van een soort mouwloze vest, van het nog moeten aanvaarden dat ze weg is, dus neem ik “tot gauw” als wat mij nu verder helpt in deze leegte zonder “zusje”

Liefs

Zorg goed voor de mensen die je liefhebt, maar zorg ook goed voor jullie zelf

Tot gauw

Hier

Op dagen dat het me echt afgaat

Tot gauw

Anneke🌻😎

💖

Storm Benjamin

Thursday 23rd Oct

Alhoewel Benjamin vandaag wel veel schade zal aangericht hebben en het meeste zullen we daar morgen van zien en te horen van krijgen, was mijn dag redelijk

Vele rustmomenten ingelast en me kunnen behelpen met een minimum aan pijnstillers…

Het was zo’n dag dat ik zoals vaak met veel plannen in mijn hoofd ‘s morgens opsta maar dat de dag me dan toch iets anders voorschoteld

Heb ik dat al afgeleerd om daar niet lastig om te worden als het ene wel lukt en het andere dan weer niet

Neen of soms wel en andere dagen dan weer niet

Of als ik met iets bezig ben en ik de laatste minuten voor ik de taak wil afronden toch nog even moet passen om energie op te wekken, dan ga ik even in een windmolenpark staan en kies voor de gouden behandeling energie, met als extra uitzicht op een stoof die gezellig staan te branden en een comfortabele zetel

Mijn plannen draaien vooral om het huis netjes te hebben, wat soep of bijvoorbeeld spaghetti saus in de diepvries krijgen en dit allemaal in teken van de aankomende operatie van mijn hand.

Die zal in het begin wel onbruikbaar zijn, dus en ik denk dat ik dat meekreeg met mijn opvoeding : voorzie je al wat voor als t zover is… doch de take away mogelijkheden zijn vandaag meer uitgebreid dan vroeger

Dan helpt het ontwijken van mijn storm en een korte pauze inlassen of een pijnstiller wel even

Zo had ik vandaag tijdens de rustmomenten het idee om dit artikel op te dragen aan mijn overleden vriendin

Maar nu is het zover en ik voel aan alles in mij dat het wringt

Ik wil mezelf niets opleggen, in de zin van het moet

Ze is gewoon eigenlijk in de loop van de dag heel veel in mijn gedachten geweest

Ik laat de storm van emoties wat luwen

Vraag Benjamin misschien als hij straks de pist in is dat hij de tornado van gevoelens even mee neemt

Zodat ik een rustige nacht tegemoet kan met een hart dat gevuld is van mooie herinneringen

Liefs

Anneke

🌻😵‍💫😎🦋🎀

De traditie van de stomme Pakskes

Wednesday 22nd Oct

Goedemorgen iedereen

De ochtend was hier al vroeg begonnen, een combinatie van niet goed kunnen slapen en van een man die moest gaan werken. Ook al ben ik in ziekteverlof, we staan samen op, niet dat het hoeft voor hem, ik mag gerust nog een ritje op de slaap-molen doorbrengen, maar ik vink liever af: tasje koffie, ontbijt en “de zegen geven van voorzichtig zijn hé op de baan”

Stomme Pakskes

De traditie van de stomme Pakskes heb ik overgenomen van een heel goede vriendin van mij

Bij gelegenheid zoals bijvoorbeeld verjaardag worden er kleine pakjes gemaakt, aan de buitenkant staat een tip, of iets dat wijst op de inhoud van het pakje

Een stom pakje is iets wat wel nuttig is en het hoeft ook niet altijd duur te zijn

De bedoeling is dat alle stomme pakjes samen het kado vormen, veel uitpak plezier, veel verwondering, ontroering of welke gevoelens dan ook teweeg brengen…

Deze keer heb ik er gemaakt voor onze dochter en schoonzoon

Want ze zijn dit weekend verhuisd naar hun nieuwe huis

Ze hebben er zo naar uitgekeken om groter te gaan wonen en hun hond en onze kleinzoon wat meer speelruimte te kunnen voorzien, lang leve de grote tuin waarin ze beiden zullen kunnen ravotten

1 ervan is bijvoorbeeld deze dekbedovertrek, ik kon er niet aan weerstaan toen ik het in de winkel zag liggen, want de hond die zij hebben is een teckel, zoals afgebeeld

Efkes pauze, tijd om dit symbooltje 😵‍💫 even de goesting te laten doen en wat kermiskreten uit te roepen:

🗣️Komt dat zien, komt dat zien

🗣️we gaan nog een rondje draaaaaaaaaaaaaaaaaaaien

Tot later…

❤️‍🩹

Nog net voor bedtijd kom ik nog even langs… wat een dag 😵‍💫, verder wil ik jullie er niet mee lastigvallen, het mag ook eens niet over mijn gezondheid gaan…

Emil is volop in zijn dinosaurus periode, dus 2 vliegen in één klap met de dino verpakking die hij ook wel plezant zal vinden en waarschijnlijk doet hij er nog een dino kreet rawrr! bovenop

Voor zo een klein manneke kan hij goed brullen maar vooral zichzelf uitlachen en wij mee natuurlijk, om zijn kunstjes

Voorlopig slaapt hij nog in een klein bedje en is dit stomme pakje voor als de moment aangebroken is om een kleine grote man te zijn, maar en verhuizen en direct in een groter bed slapen, laten we het stapje voor stapje doen en vooral nog veel genieten van zijn klein zijn, het gaat zo al rap genoeg

De stomme Pakskes hoeven niet allemaal op dezelfde dag opengemaakt worden, gewoon, als je er zin of tijd voor hebt, of even een rustpauze wil inlassen…

Onze dochter en schoonzoon zijn nog volop alles aan het wegleggen uit hun verhuisdozen, dus dan kan even op adem komen met een kleine attentie wel mooi meegenomen zijn

Voorts wil ik vandaag mijn avond afsluiten met voor ieder van jullie een stom Pakske, open het maar

Was het een mooie stylo die je al zo lang wou en die nu voor je neus ligt te blinken, wedden dat je glimlacht

Of was het een Post-it boekje, waarop je alle dagen een kattebelletje kan krabbelen voor de mensen die je graag ziet

Of was het een pakje mini servetten met je lievelingsbloemen op

Laat jullie fantasie de vrije loop

Gun je naasten af en toe een stom pakje, zonder gelegenheid, zonder dat je iets terug hoeft te krijgen, maar hun gelukkig te zien is ook jouw geluk

Liefs,

Anneke

🌻😎

🎀

Bruikbaar Boerenverstand

Tuesday 21st Oct

Goedemorgen iedereen, ik ga niet klagen over het weer ook al giet het hier pijpenstelen. Tot later… eerst mijn boerenverstand aan wal krijgen want het is even niet bruikbaar….

Opstootje…😵‍💫😵‍💫😵‍💫

Liefs, Anneke 🌻😎

De dag verliep moeizaam, een ferme opstoot

Ik ben eerlijk gezegd lastig en ik weet dat het niets uit doet die frustratie, maar ik ben lastig omdat ik graag eens zou hebben dat de mutualiteitsarts me eens zou zien op een dag als vandaag

Tot amper iets in staat, zwalpend van de duizeligheid als ik rechtsta, gelukkig ben ik vandaag niet ten val gekomen, want mijn knie is nog aan het herstellen van de laatsteval

Ik weet ik mag niet stressen want ook dat is niet goed voor de fibromyalgie, maar het is nu gewoon zo een dag, zo een lastige dag en dan begint mijn molentje in mijn hoofd op volle toeren te draaien

De woorden die ik wou schrijven liggen al een ganse dag op de loer, dus ik duik maar in mijn bedje, maar sta alweer na een uur draaien en keren op

En ik ben lastig, nog steeds, op alle rare kronkels in de nieuwe wetten omtrent langdurig zieken

Ik laat het even los

Ik probeer althans

Zucht….

En hier zit ik dan… hopende dat dat kleine witte pilletje dat eigenlijk niet dient voor de pppd, me vlug even op weg helpt om het zwalpen in deze storm even tot bedaren kan brengen

Eventjes laten inwerken dus….

Mijn bruikbaar boerenverstand

Eerder deze week stuurde iemand me bovenstaande tekst door

Ik zie dat het laatste woordje ontbreekt:

Een idioot ZIJN

Het kwam erop neer dat ze dezelfde taken uitvoert als haar collega’s, zijzelf bezit een ander diploma als haar collega’s, maar ook wel een diploma die met de sector te maken heeft.

Maar voert alle taken correct uit, meer zelfs, ze is zo gegroeid in haar sector dat ze meer en meer initiatief neemt, dat ontgaat haar collega’s niet, doch over de gebeurtenissen op het werk moeten verslagen geschreven worden

Ook dat doet ze met de nodige details

Doch kreeg ze toch wel al eens te horen van haar coach dat ze merkte aan de zinsconstructie dat ze toch wel minder gestudeerd had dan de diploma die zij in hun bezit hebben

Wel, hier wordt ik dus ook kwaad van

Als de aanpak goed is en je tijdens je verwoording alle details geeft die er toe doen

Als je gehandeld hebt met gezond boerenverstand

Er geen slachtoffers zijn gevallen

Dan kies ik voor mensen die handelen met de warmte naar hun medemens, niet volgens wat er uit cursussen moet toegepast worden en als puntje bij paaltje komt, dat de “minder gestudeerde” het nog moet horen op de koop toe, terwijl de collega’s met hun mond vol tanden stonden te kijken en maar niet in actie kwamen tijdens een crisissituatie

Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor mensen die kunnen studeren, diploma’s behalen, petje af, echt waar

Ik weet van mezelf dat er misschien meer mogelijkheden qua beroepskeuze hadden kunnen zijn, maar het studeren lag me niet zo, ik wist eigenlijk op die leeftijd nog niet goed wat mijn sterke kanten gingen zijn, hoe ik zou zijn als mens in een werkomgeving

Ik weet wel dat ik geen carrière wou najagen, misschien had ik wel een beroep kunnen kiezen waarbij ik voor mensen kon zorgen want dat ligt me wel, zorgzaam zijn

het wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben qua beroep, het had gewoon anders gekund en waarschijnlijk op fysiek gebied minder belastend, maar ik haal nog steeds voldoende energie uit een combinatie van een beetje alles: mijn zorgzame kant combineren met een luisterend oor voor onze bewoners en mijn knuffels krijgen ze er gratis bovenop, steeds handelend met het hart op de juiste plaats en met de logica van mijn boerenverstand dat vaak een loopje neemt in het zoeken van creatieve oplossingen voor problemen

Wat je zelf doet doet je meestal beter (naar de uitdrukking van Roger )

Voor mezelf ben ik ook trots op mijn boerenverstand

Het is me in t verleden al van pas gekomen

Maar heeft me zeker ook al tegengewerkt, dat neem ik er dan maar bij, trek lessen en conclusies en we gaan weer verder met de orde van de dag

En die is nu: terug in mijn bedje gaan duiken

Slaapwel iedereen

Morgen een nieuwe dag

Laat jullie boerenverstand ook eens in de arena van het leven gelden

Succes

Liefs

Anneke

😵‍💫🌻😎🦋❤️‍🩹

Helpende Handjes

Monday 20th Oct

Dit was een goeie behendigheidsoefening voor de 2 jarige handjes van mijn kleinzoon Emil

We kregen er al wat en sparen de rosse muntjes

Deze gaan eind deze maand naar het preventief onderzoek voor borstkanker

Niet dat dit bedel om rosse muntjes, maar als mensen je ze spontaan geven, neem ik ze wel aan voor het goede doel

Het is zo een muntje dat je vaak niet meer zo vlot uitgeeft, zeker nu er zoveel met de bankkaart betaald wordt

Nochtans zijn ze nog altijd een betaalmiddel

Er zijn hier nog lokale winkels die de muntjes nog graag ontvangen

Dit jaar zijn we niet in Frankrijk op reis geweest, maar in supermarkten daar mag je zelfs nog de 1c en 2c “rosjes” aan de kassiersters geven, ze zijn zelfs heel geduldig tot je het juiste bedrag in centjes hebt bij elkaar gesprokkeld

Terwijl ze hier in ons land van de aardbol zijn verdwenen…

We sparen nog wat verder dus

En dan heb de lieve handjes van Emil om deze Omi mee te helpen

Alle beetjes helpen

In steun, in hulp, in liefde voor je medemens

Liefs

Anneke en ook nog een high five en een kushandje van Emil

🌻😎

Onverslaanbare Octopus

Friday 17th Oct

Ik had afgesproken met een hele goeie vriendin, het afspraakje lag al lang vast en eigenlijk was ik nog niet op mijn plooi van de opstoot van de voorbije dagen, doch op de één of andere manier is samenzijn met haar en bijpraten iets dat altijd helend werkt.

In het begin van onze vriendschap moest ik eerst altijd een beetje los komen, maar dat is verleden tijd.

Het is moeilijk onder woorden te brengen maar het is als thuiskomen in een veilige cocon.

Het is zo een vriendin met hele goeie luisterende oren en door het feit dat ik me op mijn gemakje voel bij haar, steek ik al vlug van wal…. Wat een woordspeling, van wal: de wal die ik zo graag zo stil zien liggen, dus deze van wal steken met woorden is een verademing, hij wiebelt niet

Onderwerpen genoeg om al dan niet uitgebreid over te hebben

Uiteraard komt dan ook ter sprake: hoe is t met jou? Hoe voel je je?

Misschien belanden we van het ene riviertje in het andere, versnelt de stroom wel eens, soms kolkend, golvend, maar evenzeer eens rustige stille waters

We belanden daarmee even op de oevers van onze rivieren: want het is ook dag van de kanker

Voorzichtig haalt ze aan of ik het verlies van mijn dit jaar overleden vriendin al een plaatsje heb kunnen geven

Het is nog moeilijk om er over te praten en ik treed niet teveel in detail, ondertussen probeer ik haar verhaal naar boven te krijgen, want 10 jaar geleden verloor ook zij een heel dierbare vriendin

Ik wil haar de kans geven om het even kwijt te kunnen, in wederzijds vertrouwen …. Haar gelaatsuitdrukking verandert en ik zie haar ogen zich vullen met herinneringen en ik zie een stille stroom van water, die net geen tranen vormen,

Ze zegt misschien het liefst mooie herinneringen, want haar vriendin heeft dit bestaan op een meer pijnlijke manier verlaten

De details die blijven tussen ons, ze zijn zelfs na 10 jaar nog te schokkend voor haar

Het was dus een ander afscheid dan het afscheid dat ik van mijn vriendin nog heb kunnen nemen

Ondertussen voel ik mijn eigen keel dichtklappen, ik was er mij ook niet van bewust dat ik in een impuls een drankje had genomen met vele rode vruchten en daar ben ik allergisch aan

Mijn stem wordt heser en mijn vriendin zegt dat mijn keelchacra niet goed zit

Water drinken helpt dan maar ook de rust die de vriendin naar me stuurt werkt weer helend en mijn stem komt er weer bovenop

Ik weet, het was een combinatie van de rode vruchten, mijn eigen emoties en die van de vriendin

Het is niet allemaal kommer en kwel, want we komen ook aan het onderwerp mannen

Hoe zijn zij? Hoe zijn hun handelingen tegenover hoe een vrouw handelt

En al vlug zitten we te vergelijken

Ik heb soms de neiging om vergelijkingen te maken en deze keer is het met een octopus

Het ging over hoe ik het vuil tijdens het koken verzamel in de keuken

Het maar een dienblad is om mee te nemen waar alles op ligt en het dan verder in de garage te sorteren in de verschillende vuilbakken

We kwamen lachend tot de zelfde conclusie hoe onze mannen dat aanpakken en hoe wij dat doen

Ik kwam al gauw bij de vergelijking van de onverslaanbare octopus

Want terwijl op mannenwijze het dienblad wordt leeggemaakt ontvouw ik al mijn octopus-armen en op weg naar de garage draag ik het dienblad, steek een restje gemalen kaas in de frigo, duw de wasmachine en droogkast op, sorteer het vuil, met het lege dienblad terug op weg naar de keuken, brood uithalen uit de diepvries voor morgen, het wasmandje met opvouw op het dienblad gezet, een flesje water gevuld aan de frigo en dan ben ik nog niet eens terug in de keuken

We lachen beiden met hoe wij als vrouwen zijn

Met het beeld van de octopus en we vinden dat we onverslaanbaar zijn, maar dat zijn mannen ook wel, op hun mannelijke manier van doen

Onze harten zijn gevuld met de warmte van onze vriendschap en ik vraag nog of ik niet teveel gepraat heb deze middag, want een goede luisteraar mag ook wel eens het woord hebben vind ik

We omarmen elkaar want ook daarvoor dienen onze octopus-armen… om iemand in je hart te sluiten als je voelt dat er een goede click is en even heel even denken we misschien beiden dat het nog lang mag blijven bestaan onze vriendschap, maar vooral ondanks het verlies van onze vriendinnen en onze eigen soms fragiele gezondheid dat we het besef hebben dat met onze wemelende, friemelende octopus armen het nog niet zo slecht hebben en dat we moeten genieten van de kleine, soms piepkleine gelukjes op ons pad en die zachtjes omarmen en nooit als vanzelfsprekend moeten vinden

Liefs

En voor straks slaapwel

Anneke

😎🌻😵‍💫🦋🎀

Voor 2€ Broze Beschermde Borsten a.u.b.

Tuesday 14th Oct

Dinsdag ….

Ik kreeg hem toevallig terug in de winkel

Deze bijzondere munt

En net als we willen starten met onze roze mars

Toeval of niet

Dit wordt een geluksbrengertje

Even pauze inlassen voor mezelf

Er ligt een stoorzender op loer

Monsieur P.P.P.D😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫

Verder schrijven zal voor een andere keer zijn

Slaapwel

Ik wens jullie een kalme zee toe

Deze Schipper zal de storm wel doorstaan 😵‍💫

Liefs

Anneke

😎🌻🎀😵‍💫🦋

Hocus-Pocus Handchirurg

Monday 13th Oct

Tot morgen

Slaapwel

Liefs

Anneke

🌻😎🦋😵‍💫

Dinsdag 14/10:

Tot morgen

Slaapwel

Liefs

Anneke

🌻😎🦋😵‍💫

Dinsdag 14/10:

Afspraak bij de Handchirurg

Wat hij voor mij kan doen, want we zijn toch al een aantal maanden bezig met behandelen, zonder veel resultaat

Ik zeg dokter, ik ga eerlijk met je zijn, ik ben al een jaar thuis en zoals je weet ben ik poetsvrouw/huismoeder van beroep in een home.

Ik denk dat we alles geprobeerd hebben dokter, maar ik zou moeten een definitieve oplossing hebben dokter, want ik moet terug aan het werk van de mutualiteit

De dokter is een lieve, begripvolle mens…

Dus zijn reactie had ik totaal niet verwacht

Moeten moeten, jij moet gaan werken

Hij geeft een klap op zijn buro

Moeten moeten

Mevrouw waarom ben jij eigenlijk thuis zoals je zegt

Is je hand je enige klacht of zijn er nog andere dingen waardoor werken niet gaat

Ik slik, want ik weet dat hij het waarschijnlijk goed bedoeld

Ik hou mezelf voor dat ik sterk zal zijn, niet zal beginnen wenen

Ik soms kort op, het assortiment klachten:

Fibromyalgie, Pppd, vallen t.g.v. pppd, draaiduizeligheid, versleten hand….

Ik slik, ik zwijg

Mevrouw zegt hij, ik ga je helpen, daar niet van

Maar moeten moeten van de mutualiteit

Daar kan ik niet bij

Weer een klap op zijn buro

Ik voel hun hete adem ook in mijn nek hoor mevrouw

We hebben niet eens de tijd meer om onze patiënten te behandelen in alle fases die wij hun normaal zouden kunnen aanbieden, wij voelen ook die druk dat mensen terug aan het werk moeten gezet worden

Kunnen of niet

Dit is stilaan en belachelijke absurde wereld aan het worden

Waar mensen afgestraft worden die het niet verdienen

Maar ik ga je helpen mevrouw

Met goeie resultaten

Helaas (en dat denk ik nu zelf in een titel om mijn emoties wat te ontladen) …. Helaas kan de hocus pocus Handchirurg als hij mijn hand voorziet van een prothese daarmee ook niet de andere klachten van mijn aardbol doen verdwijnen

Helaas….

Kortom, met een klein hartje omwille van dit onverwachte begrip van deze lieve dokter, stap ik even later weer buiten met een operatie datum op zak en al is hij niet echt gegeven maar zo voelt het wel, met een welgemeend schouderklopje dat me enorm steunt in deze belachelijke wending van de ganse zaak…

Begrijpen wie begrijpen kan

Want ik begrijp het niet

Dus eigenlijk komt het er voor mij op neer:

alle nieuwe wetten en 1 mutualiteitsdokter bepaalt mijn toekomst,

Ik denk dat het achterliggende comité en nog weinig woorden zal moeten aan vuilmaken

Hete adem genoeg in onze nek

In de mijne

En in die van mijn lieve hocus pocus Handchirurg

Liefs

Anneke

🌻😎😵‍💫🦋

🖕🌻 Middenvinger Mevrouw

Saturday 11th Oct

Uitgeteld. Feestje vandaag. Pijntjes. Stappenteller uitgevallen

Toch tevreden met de 1394 roze mars stappen

Ik ga rusten in mijn kribbe zonder stro…

Morgen ben ik er weer, nu even mijn grenzen bewaken,

slaapwel, Liefs, Anneke 🌻😎😵‍💫🦋

Maandag 13/10

De afbeelding met de zonnebloem en alsof ze een middenvinger omhoog steekt

Ik denk dat ik een middelvinger hebt uitgestoken, niet in haar bijzijn hé, maar toen ik haar kantoor uitwandelde, met tranen in mijn ogen, heb ik in gedachten toch een welgemeende fuck you vinger omhoog gestoken

Een welgemeende fuck you zoals Flip Kowlier zingt

De woorden zullen er hier wel uitvloeien, doch ze zijn pijnlijk, kwetsbaar en misschien toekomst bepalend…

Ik voel nog steeds alle emoties rond die dag boven water drijven en neen, ze verdwijnen niet als ik in de storm van een opstoot geraak…

Ik weet niet wie jullie zijn als lezers, ik hoop gewoon dat jullie eerlijke lieve mensen zijn die geen misbruik maken van wat ik schrijf

Kort, alhoewel kort gezegd, ik ben al meer dan een jaar thuis van het werk.

Echt een all-in geboekt hoor, want voor minder wou ik niet gaan: de laatste vaststellingen en onderzoeken rond de pppd en de ontgoocheling dat het après-corona kado blijvend zal zijn voor altijd, dag en nacht, meehelpend aan studies om toch maar een oplossing te vinden want ondertussen behelpend met medicijnen die er eigenlijk niet voor dienen en niet genoeg de draaiduizeligheid onderdrukken

De vele keren dat ik al viel ten gevolge van pppd

De duim die versleten is en nu alsnog een duimprothese moet krijgen (moeten krijgen, leg ik later uit)

Maar ook een bui die ik niet had zien hangen: een burn-out t.g.v. mijn werksituatie, voorvallen daar …

Gesprek 1

Dus ik mocht me gaan verantwoorden bij de mutualiteit

Een andere dokter, eindelijk, want de vorige lag me totaal niet, om maar een voorbeeld te geven dat hij me werken stuurde terwijl ik mijn arm na een schouderoperatie nog niet kon hoog genoeg tillen, dat komt gaandeweg wel los mevrouw, bewegen is verbeteren, U mag uw werk-sacoche weer optillen mevrouw

Dus de nieuwe arts, mevrouw was begripvol,

Ze gaf zelfs toe dat ze nog nooit gehoord had van pppd en ze had zich net als mijn eigen huisarts en mijn kiné moeten inlezen

Dat dit fenomeen nog in de kinderschoenen staat is duidelijk, dus ik geef zoveel mogelijk de info door die ik van de kliniek uit meekreeg

Op het einde van het eerste gesprek heb ik een redelijk goed gevoel en ze stuurt haar assistente met mee naar beneden

De lift is stuk, al 2 jaar en ze zitten 2 verdiepingen hoog in het gebouw

De assistente stapt achterwaarts de trap af en houd me in het oog, mevrouw zegt ze, daarnet zei je tegen ons dat je in de verte moet focussen op 1 punt om zo min mogelijk uit balans te geraken en nu kijk jij naar beneden

Had ze geluk dat ik mijn briesende stier In de inkom had laten staan of ik had haar doorspiest met mijn hoorn.

Ik blijf staan op de strap, voel me rustig al verwondert me dat na zo een opmerking

Ik zeg: mevrouw ja dat klopt wat ik zei i.v.m. in de verte een punt zoeken, maar alles rond mij beweegt nu, 24 uur op 24 uur, dus de treden liggen in mijn beleving niet stil, dus ik kijk naar beneden om zo goed mogelijk op de rand van de trede te focussen om een stap naar beneden te zetten en zo af te dalen

Ze zegt niks, draait zich om en stapt verder, wedden dat ze me toch nog in het oog houdt in de vele glazen wanden rond ons

Beneden wenst ze me geluk om in mijn eentje naar de bus te gaan en naar huis te gaan. Ik hou me vast aan de gevel, zoals ik zei als ik alleen over straat moet, kortbij de huizen wandelen, ik zeg goeiedag en stap verder, ik weet dat ze me nog even in het oog aan het houden is

Waarschijnlijk rente ze daarna met 2 treden tegelijk naar boven om verslag uit te brengen aan de mutualiteitsarts

Gesprek 2

Alhoewel ik de vorige keer gewapend met de nodige verslagen van mijn huisarts, behandelend arts van de kliniek, van mijn kiné, waarin ze allen unaniem verklaren dat dit Madammeke hier eigenlijk met al haar ongevraagde beperkingen, beter niet meer terug aan het werk zou moeten gaan….

doch, ik trok ten strijde, in de verdoemde arena van de controle arts en dit gesprek verloopt niet meer zo begripvol…

De vorige keer was ze nog verwonderd dat ik na o.a. 2 schouderoperaties en een met protheses vastgezette rug toch nog moest gaan werken of aan het werk was…

ik ben namelijk poetsvrouw/huismoeder in een home voor mensen met een mentale beperking…

Ik antwoordde droogweg: ja als er beslist wordt dat je moet gaan werken moet je gaan werken zeker

Haar conclusie was nu:

mevrouw, je kan niet blijven inspuitingen krijgen in dat hand of die brace blijven dragen, ik denk dat het tijd is dat de arts van orthopedie je hand opereert en als dat voldoende hersteld is, moet je terug gaan werken

Heb ik het nu zonet horen donderen in Keulen?

Mevrouw, ik ga voor de jury jouw dossier nog 1 x proberen te verdedigen maar dit kan ik niet blijven garanderen

De deur wordt voor me opengedaan en het is aan de volgende patiënt/veroordeelde

Ze blijft lang genoeg in de deuropening staan vermoed ik, want deze keer zit mijn man in de wachtzaal op me te wachten, ik hoef niet naar de bus deze keer

Meevaller van de dag…

Hij staat recht, grijpt mijn hand vast en we dalen de trap af, hij achterwaarts stappend, ik kijkend naar de treden

We zijn 3 trappen gedaald en komen een patiënt tegen, puffend, ze loopt nog met krukken, knie operatie of zo

Is het nog ver vraagt ze, ik zeg, je bent halverwege, nog wat moed

We rijden stilzwijgend naar huis, want patiënten moeten voortaan alleen binnen gaan bij de arts, niemand mag nog vergezeld worden, dus mijn man weet niet wat er gezegd is daarbinnen…

Maar hij kent me, ik heb nu even tijd nodig om in stilzwijgen dit in een dialoog te gieten en hem te vertellen en voor mezelf leg ik mij dan op om zo min mogelijk te zitten wenen, ik kan daar beschaamd om zijn en eigenlijk voor wat, hij kent me door en door en verdriet opkroppen is ook niet goed voor mijn Fibrospiertjes.

Heeft die arts nu net gezegd wat ik denk dat die gezegd heeft

Heb ik dat goed gehoord

Begrepen

Eindelijk thuis, ik mijn knusse omgeving

Ik begin onophoudelijk te wenen

Maar ik krijg geen woord gezegd

Het is al laat in de avond als ik er over iets zeg tegen mijn man

Hij luistert geduldig en weet dat ik het moeilijk heb met de toekomst me staat te wachten

Op zich niet bang van een hand operatie, daar niet van, dan heb ik tenminste ook weer in mijn dagelijks leven een bruikbaar hand,

Wel bang van hoe dat nu weer moet in zijn werk gaan, moeten gaan werken, van moeten, van deze arts, van alle andere niet, wel van haar

Zucht, van een lamgeslagen stier, het briesen en de stoom uit de neusgaten blazen zijn zelfs moeilijk, de kracht is weg, de pijn een constante en daarbij nog wat gratis ritten op mijn draaiduizeligheidsmolen

Mooi, t leven is mooi

Ook voor mij, al is het verdriet er ook

Bedankt aan alle nieuwe wetten van de regering

Je hebt me waarschijnlijk goed liggen om deze controle artsen nieuwe procedures op te leggen

Wat ik niet ben is een profiteur, dat weet ik 100%, wat ik wel weet is dat er soms mensen afgestraft worden die het niet verdienen

Ik duik in mijn bedje

Ik ben uitgeteld door dit allemaal op papier te zetten

Nog even een ontspannend muziekje op dat mijn hoofdje niet verder gaat malen tijdens de nacht

Flip Kowlier mag ook zingen maar ik ben een vrouw, geen man, dus ik heb geen edele delen

Maar zing maar Flip, t zal je ook opluchten:

Ne welgemeende fuck you

En ne welgemeende kust mijn kloten…

Liefs, echt heel veel liefs

Frustratie bommeke is gedropt

Hopelijk geen gewonden

Tot gauw

Slaapwel

Anneke

🌻😎😵‍💫🦋

Wolk met een gouden randje

Saturday 11th Oct

Ik vind het moeilijk als mensen toch iets te luid fluisteren, in de zin van: zie ze daar weer eens lopen, ze heeft weer gedronken en hoe belachelijk doet die altijd als ze zo hand in hand loopt met haar man, voorts kan ze wel met de fiets rijden en nu doet ze alsof ze niet alleen kan stappen, dat is gewoon om aandacht te vragen…

Ik heb het hier al eerder over gehad

Het zegt niets over mij maar wel over hen

Ik weet het en toch kwetst het me enorm

Beoordeel iemand zijn toestand niet als je niet weet wat er echt aan de hand is

Soms heb ik geen zin meer om hier eens iets te gaan drinken in het dorp, bang voor alweer gefluister, ik wijt het aan een soort generatie of een dorps mentaliteit, maar voor mijn part blijven zo’n mensen dan beter thuis, heb je met je tafelgenoot niets te bespreken wat zinnig is en mensen maar zit aan te gapen en te roddelen of te kwetsen

Blijf in uw kot…. zei Maggy

Ik ga soms op zaterdag met mijn man iets drinken in het dorp

We kiezen een rustig moment, bewust

Hoe meer geluid, lichtprikkels of andere factoren, mijn schip moet dan stormen doorstaan, mijn evenwicht is uit balans en ik ben het ook

Vandaar een hand in hand

Wankelend het café binnenkomen

Ik kan nog gefrustreerd geraken als ik me niet echt recht kan houden, maar ik heb ook nog recht op een sociaal leven, al is dat dan maar 2 of 3 keer iets drinken, bijpraten en terug naar huis

Het is een opdracht, een werkpunt, een eindwerk om dit zo goed mogelijk te kaderen

Maar ik studeer af, iedere dag een andere kleine discipline op zak

Ik moet alleen nog een examen afleggen voor de jury en dan behaal ik dat ene diploma van:

Trek-het-je-niet-zo-aan-hoogste onderscheiding

Een collega van mij zei me onlangs, ook al zit je een situatie alsof er een donkere wolk over je heen hangt, zie dat je nog altijd het gouden randje er rond ziet

Misschien moet ik dan een diploma halen in een soort van smit, dan kan ik alle metalen leren bewerken, tot ik een mooi gouden randje creëren kan rond de donkere wolk die er soms hangt

Laat me maar even jammeren

Het waren moeilijke dagen met opstoten van fibromyalgie en pppd

Laat me even wankelen, het is te ingewikkeld om het uit te leggen aan jouw fluister en roddel verstand

Laat me mezelf zijn

Met het hart in mijn hand

Met een behulpzaamheid die groot is naar mijn medemens, ondanks de eigen pijn

Laat me…

Voor vandaag sluit ik mijn eigen naslagwerk

Niet dat iemand het lezen moet

Er lessen moet uit rapen

Medelijden met me hebben

Laat me het plezier van het schrijven, de stroom woorden kabbelen mee in de wilde storm van de pppd en ik zou niet graag hebben dat ze verloren gaan in die storm

Vandaar, hoe je het ook opvat, het is mijn uitlaatklep en het drijft me even weg van roddelaars,

van mensen waarvan ik dacht dat ik eens wat wederzijdse steun zou krijgen

Het is waar, ik heb daar ook al het afgelopen jaar een diploma van gehaald:

Je hoeft niet meer te wachten op een like van mij als je voor de rest van het jaar niets van je laat horen

Een lijvig diploma, een zwaargewicht, maar ondanks de twijfel om mensen niet langer te benaderen met hulp of lieve woorden en hen zachtjes het kolkende zeewater in te dumpen, ze spartelen even hard als ik spartel om het hoofd boven water te houden, misschien dat ze mijn situaties nu wel snappen, maar helaas zijn het vijgen na Pasen…

Geef mij maar een “trick or treat” Halloween snoepje en dan kan ik rustig kauwend de andere kant op kijken

Vaarwel en tot nooit meer

Hoe hard dit ook klinkt

Uiteindelijk heeft het afgelopen jaar mijn ogen geopend

En neen, veel mensen bleven er niet meer over

Enkel zij die het goed menen zijn gebleven

Ik weet het is een opdracht om met mij bevriend te zijn, ik kan de laatste minuut afhaken voor een afspraakje als de pijnen komen opzetten

Maar als ik er sta, dan sta ik er

En ja dan kan ik fietsen, mits de nodige valrisico’s uiteraard

Maar ik ben er voor je

Is het egoïstisch om te vragen om er alleen voor mij te zijn als het oprecht is

Neen toch dacht ik

Het leven is tekort om te verspillen in tijd

Liefs

Anneke

😎🌻😵‍💫🦋

Sarcastische sacoche

Friday 10th Oct

Morgen ….

Ik ben er weer

Dus…mijn sarcastische sacoche:

Het is echt geen merk sacoche hoor

Daar hou ik zelfs niet van, niet voor mezelf, zo’n dure dingen maken me onwennig

Geef me gerust een sportieve die ik vlotjes durf aanraken, om me heen gooien als iets waar een groot staatsgeheim in zit, kort bij het lichaam en een beetje vasthoudend met de hand, zo van… durf er niet aankomen hé of je hebt met mij te doen

De sacoche dient echt voor alles

Ik heb zo een handig zijvakje waar ik een waterflesje in kwijt kan

Het is evengoed een basis vergaarbak voor alles wat je maar zou kunnen nodig hebben

Niet dat het een rommel is daarbinnen

Het zit gesorteerd in vakjes

Zakdoeken, pijnstillers, winkelkarmuntjes, wisselgeld, kauwgom… noem maar op

Maar de sacoche… is ook een rugzak waar ik frustraties in dump, waar ik eens in roep of in ademhaal als het me teveel wordt

Waar ik altijd een extra vakje heb met lieve woorden, behulpzaamheid, belkrediet, een troostend woord, een koppel extra luisterende oren, heel veel knuffels

Waar ik evengoed me kan in wegstoppen als het even niet meer hoeft, of de pijn te hels is

Geheime plekjes genoeg, laat me dan maar even uitwaaien, want een zeebries zit daar ook vaak verborgen

Mijn korte grijze haren in de wind, verstand op nul, een lach of een traan en ik sta er weer

Het gaat hier goed vooruit, het ging verbazend goed vooruit want zo kom ik alweer bij een volgende onderwerpje

Liefs

Anneke

Antwerpen Aalst

Friday 10th Oct

Ik ben morgen terug op post voor een update

T was een zware dag

Liefs

Anneke

🌻😎🦋😵‍💫

Goh …wat was me dat, ondertussen zijn we zaterdag

Het lichaam wou niet mee, de wil wel en dan wringt

Maar kom, het is te doen vandaag

Dus ik haal wat schrijf-achterstand in…

Dus ik las dat artikel over de duimprothese en ik dacht, awel Antwerpen wil je nu alleen met de pluimen gaan lopen, terwijl deze operatie ook in Aalst al jaren uitgevoerd wordt.

En ja ik kan het weten, want ik was net die dag bij A-zorg in Aalst en ik krijg ook zo eentje in mijn duim geplaatst.

Krijgen, dat nu ook weer niet, het is eerder van moeten

Van moeten omdat de pijn niet meer te doen is en we alle andere mogelijkheden toegepast hebben.

Van moeten omdat ik daarna weer aan het werk ga.

Van moeten!

En dan stap ik vlotjes over naar het volgende onderwerp….

mijn sarcastische sacoche

Hop hop

Lees de blog hogerop

Liefs

Anneke

Oya Lélé: 💌

Thursday 9th Oct

Oya Lélé

Ik voel me toch weer zo Oya Lélé

Aan allen die gekomen zijn

Proficiat

Aan allen die niet gekomen zijn

Ook proficiat

Efkes dimmen hé nu Anneke

Tis al goed hé met uw onnozelheid

Maar….

Ik heb hier al een aantal keren terug in en uit gelogd omdat ik het nog niet goed kan geloven, maar mijn vorige blogs 📥 zijn allemaal terug te vinden

Mijn “smeekbedes” zijn gehoord….

Ongelooflijk

Mijn hart voelt compleet

Al die woorden zijn dan toch niet verloren gegaan

Ik kan er weer even tegen

En dat doet ongelooflijk deugd

Dankjewel voor deze lieve daad wie ook verantwoordelijk is voor het terugplaatsen van mijn vorige blogs

Ik ga nu met een big smile op mijn gezicht mijn bedje induiken

Morgen een nieuwe dag

Vandaag was een moeilijke, dubbele jackpot met de opstoten

Maar de smile pakken ze me niet af

Slaapwel

Liefs

Anneke

🌻😎😵‍💫🦋📥

Ben er nog, jawel met de smile

Dankjewel aan de vooruitgang en de moderne technieken die mijn verloren woorden konden terugvinden en terugplaatsen

Zo gauw ik kan ga ik aan de slag om alles te kopiëren naar mijn eigen verhalen dagboek, maar nu eerst grote smile voor de ganse nacht en hopen dat ik morgen de dag opstoot vrij opsta

Meeduimen hé 🤞👍

Knielend kniematje

Tuesday 7th Oct

Ik werd gisteren wat afgeleid, ik zou wat zitten lezen, terwijl er rond mij druk werd gewerkt aan het huis van onze dochter en schoonzoon: er werd gevloerd, verlichting geplaatst, laminaat gelegd, kortom van het huis stilaan een thuis maken..

Ik zag mijn man zijn dochters zijn vak-kennis doorgeven en ze gingen aan de slag...

En neen ik mag niet meehelpen, ik moet gewoon braafjes de sfeer opsnuiven, lezend, kijkend, omdat na een val van verleden jaar t.g.v. pppd mijn hand nog niet volledig hersteld is

Ik had het knie-matje mee van mijn overleden va en vroeg me af: hoe dikwijls heeft hij als vloerder/marmerbewerker hier knielend op neer gezeten om alweer iemand zijn vloer te leggen. De kleuren van zijn matje zijn verbleekt en versleten, zoals hij op het einde was..

Vandaag ligt het matje dankbaar op mijn schoot, het hoeft niet gebruikt te worden door iemand, het mag, maar knielappen in werkbroeken zijn de vooruitgang, dus ik leg er mijn e-reader op en zit wat dromerig in het verleden te kijken...

Hij zou ook geglunderd hebben mijn va om allen die vandaag met de nodige precieze hier aan 't werk zijn voor zijn kleinkind en achterkleinkind...

en ik denk meteen ook aan mijn schoonva: hoe graag hij nog steen voor steen, als metser, tikkend met zijn truweel, dit huis, net als het onze zou gemetseld hebben. Ik zie hem verzonken in gedachten, stilzwijgend met zijn pijp in zijn mond..

Zijn handen zijn niet meer zo jong en zijn nu ook moe gewerkt, dus hem probeer ik hierin nog wat te betrekken: van lezen kwam niks in huis vandaag , van foto's maken wel... zo kan hij van in zijn welverdiende relax, een wolkje pijplucht uitblazen en zien dat zijn zoons en de generatie kleinkinderen ook handen aan hun lijf hebben om vooruit te komen in 't leven

🫶Dankbare dag in het verleden🌟, heden en toekomst 🫶 en dankbaar voor de jawel zoveelste onverwachtte niet knielendeval van vandaag die enkel een dikke kapotte knie opleverde deze keer

Het mag al eens meevallen denk ik dan: dus een welgemeende alweer sarcastische dankjewel aan Mijnheerke P.P.P.D. 😵‍💫 ... je hebt nog een goed hart moet ik zeggen, dat je je all-in trukkendoos niet altijd alleen over mij heen kiepert...

het was welkom om eens slechts een basis-pakketje-gevolgen te mogen ontvangen

Eeuwige dank . . .

Kniel straks maar neer op jullie kniematje

Denk aan morgen en beloof niet teveel dat je niet kan waarmaken voor jezelf en voor een ander

Liefs

Anneke

😎🌻😵‍💫🦋

❤️‍🩹: Sprokkels

Monday 6th Oct

Lieve Roze Mars stappers, sympathisanten en volgers

Zoals jullie misschien hierboven gelezen hebben was ik er een beetje het hart van in en nog steeds, omdat ik mijn blogs van de vorige Roze Mars niet meer kan terugzien

Het voelt nog steeds als een lege plek, een grote lege plek, want in mijn algemene schrijfsels mis ik nu een maand tekst.

Had ik uit voorzorg alles misschien dagelijks moeten verplaatsen naar mijn privé opslag ruimte, misschien wel

Had ik ondertussen misschien al een oplossing voorgeschoteld moeten gekregen hebben, misschien wel

Had ik ondertussen misschien al hier of daar een antwoord moeten krijgen op mijn mails om me uit de nood of op weg te helpen… misschien wel

Doch… hoe gebroken mijn hart ook voelt, het doel is dat we stappen voor een goed doel en ons daarmee bezig houden…

En ik liep vast, letterlijk vast in mijn woorden

Ik kon me niet zomaar terug geven om te schrijven, me open te stellen zoals ik de blogs hiervoor deed

Eerst even het verdriet laten over me heen klateren als een kolkende waterval en eventjes, heel eventjes baden in zelfbeklag…

Doch…. Mijn tranen zijn niet ver weg als ik merk dat er toch nog 777 mensen mijn pagina kwamen bekijken

Het aantal is sinds vorige keer nog gestegen dus misschien sprokkel ik mij nu samen om voor jullie nog wat verder te schrijven

Misschien kan ik me zo over die grote leegte heen zetten en me weer wat trots voelen omdat ik verleden keer het aangedurfd heb om in het openbaar te schrijven…

Over het me kwetsbaar voelen over al die woorden die nu ergens zweven in één of andere roze wolk met een roze lintje rond en waar ik niet meer bij kan of misschien wel,

zo een technische krak ben ik nu ook weer niet,

misschien zit de oplossing wel in een klein hoekje en voel ik me achteraf wat dom omdat ik het niet opgemerkt had

Ik wil gewoon mijn hart terugvullen met wat mij samenhoud, al de woorden die maken wie ik vandaag ben geworden, kortom mijn houvast…

In ieder geval ik hoop nog op positief nieuws van al het neergepende van vorige mars en plak een wondhelende pleister op mijn gebroken hartje ❤️‍🩹

Dankjewel aan allen die gevolgd hebben en nog trouw op post zijn. Kort gezegd draait het hier niet om mij, maar om alle strijders tegen borstkanker…

Ik vertel nog eens kort en bondig dat ik Anneke ben…

een andere strijder weliswaar tegen fibromyalgie en P.P.P.D (wat ik vorige keer mijn wiebelend zicht en mijn zwalpend schip noemde en een ongewild geschenk na het coronavirus gekregen te hebben

Alvast een sarcastische dankjewel bitch 😵‍💫)

Ik wandel mijn roze mars dus op individueel tempo, de ene dag is de andere niet en ik stap ze vooral voor mijn lieve vriendin die ik in juni verloor na haar strijd tegen meer dan borstkanker alleen.

Voor mijn “zusje” ginder boven dus 💖

Ik had haar beloofd dat ik ging verder schrijven, het mocht ook kort over haar gaan, maar ik moest vooral de strijders nu veel moed wensen vanwege dat ene tussen vele fonkelende sterretjes.

En nu kom ik haar nog een andere belofte na:

ik neem op tijd rust als de fibro & p.p.p.d bitchen van wal steken…

Bij deze, ze loeren om de hoek en hijgen in mijn nek, maar ik kan ze even geen draai om hun oren geven, dus even ondergaan…

Dankjewel aan allen die me gevolgd hebben

Voor jullie sprokkel ik me weer samen met een krop in mijn keel, uit grote dankbaarheid

ik zou buigen voor jullie allen, stuk voor stuk apart mooie bijzondere mensen, maar ik vrees dat ik dan niet meer recht geraak met dit pijnlijke lijf…

en neen, geen medelijden hoor,

het is mijn manier om er de scherpe randjes wat af te vijlen,

zorg vooral goed voor jullie zelf en voor jullie naasten

Liefs

Anneke

😎🌻😵‍💫🦋

Waar zijn mijn BLOGS ?

Thursday 2nd Oct

Wie helpt me op weg?

Gisteren avond zakte de moed me echt in de schoenen. Ik was van plan om hier verder te schrijven, volgend op mijn vorige blogs, maar ik vind niks meer terug van die vorige blogs.

Wie dit ook leest van mijn vorige "volgers" of organisatie...

alle tips zijn welkom om alsnog mijn vorige blogs terug te krijgen of terug te vinden...

De vorige blogs betekenen echt héél véél voor mij

Een Diepbedroefd Anneke

van.den.bogaert.ann@hotmail.com

😎🌻

31/05: 💛🎀 FINISH

Sunday 1st Jun

Goedemiddag iedereen

We zijn aan de finish gekomen van onze roze mars

Dankjewel aan iedereen die centjes inzamelde, sponsors zocht en vele stappen gezet heeft in het mogelijk maken van verder preventief onderzoek tegen borstkanker

Want zowel mannen als vrouwen hun borsten zijn belangrijk en verdienen de beste zorg

Als ik mijn eigen score nu bekijk was het een maand met vallen en opstaan, letterlijk en figuurlijk

Doch steeds in gedachten mijn vele vriendinnen gehouden die strijden tegen borstkanker

Ikzelf ben na een goeie uitslag van de mammografie door de mazen van het net geglipt

De doktersbezoeken voor mezelf heb ik de laatste maand zoveel mogelijk tevoet gedaan en ik zag tot vandaag de stappen naar mijn fysieke kunnen en uithoudingsvermogen stilaan stijgen

Ik ben gefinisht en zag aan de staart van mijn score het getal 666 bengelen

Om het met een liedje te zeggen:

666 the number of the beast

En ik vind van mezelf, dat ik voor mijn vriendinnen en iedereen die nog moet bekomen van een recente diagnose, wel een beetje The Beast heb uitgehangen, in mijn steun op papier, met een telefoontje of een kaartje dat ik hen liet bezorgen

Een beetje eigen lof stinkt maar het mag

Ik ben wie ik ben en vind van mezelf dat ik af en toe mijn hart moet laten spreken en het liefst zo groot als ik zelf aankan.

Bij mijn laatste busrit naar de kliniek had ik alweer mijn witte Team Berrevoesj fluo wandeljas aan

Achter mij zaten 2 mannen, met van dat pikzwarte “pamfluitspelershaar”

Mooi lang, glanzend, doch bij het opstappen had ik toch wel gemerkt dat eentje zijn haar extreem lang was

Ik zet me neer

Voor hen

Focus me op de baan, om evenwicht te vinden

Niet dat ikzelf de bus moet besturen, maar je begrijpt wat ik bedoel

Het zonlicht, hoe aangenaam het voor iedereen van ons is, is voor mij een ramp

Dus ik focus me op 1 punt en aanhoor hun gesprek

Ze noemen Rico en Vistamar

Vistamar heeft blijkbaar sinds de geboorte zijn haar laten groeien

Een weelderige bos gitzwart haar

Ze mijmeren over hun moeder

En het wordt geruime tijd stil

La Mama is ook onlangs overleden aan borstkanker

Alhoewel onlangs, het lijkt hen gisteren al is het jaren geleden, maar de gedachten aan La Mama, hun grote voorbeeld, achtergebleven met 6 kleine jongens, nadat La Papa zich had verongelukt op het werk…

La Mama wordt op een troon gezet en ze weten niet hoe ze haar nog meer kunnen eren

Maar hoe en met wat

Ze raken mijn schouder aan….

Mevrouw, mogen wij iets vragen

Ik sta eerst recht, zoek balans en zie dat er op de bank naast hun plek is

Ik verplaats mij naast hen

Mevrouw, wij zijn Rico en Vistamar

Mogen we vragen wat jouw vest betekent, dat woord Berrevoesj

Ze liggen zelf in een deuk van het lachen en zeggen dat ik mag meegenieten van hun uitspraak want ze beseffen dat het niet correct is

We lachen even samen met elkaars uitspraken

Ik leg uit, het dialect, bedoeling, de roze mars

Ze worden stil

Vistamar begint te wenen

Excuseert zich bij mij

Ik zeg dat dat niet hoeft

Rico hervat het gesprek

Misschien heb je ons horen praten Mevrouw over ons Mama

Ik zeg wacht, zeg maar Anneke, mevrouw hoeft niet hoor

Anneke, ons mama is jaren geleden gestorven aan borstkanker en Vistamar en ik willen iets doen voor ons Mama als eerbetoon

Ik slik, nog maar eens

Ik vraag in welke richting ze denken, laat hun eerst hun verhaal doen

Daarna stel ik voor dat ze even nadenken over het volgende: dat Vistamar zijn haar doneert voor het maken van een pruik voor borstkanker patiënten

Vistamar en Rico nemen gelijktijdig hun mooie haar even vast

Worden stil en verzinken in gedachten

Het wordt lange tijd stil naast mij

Dus ik kijk weer voor me uit,

Focus Anneke, focus!

We zijn minutenlang verder, Rico tikt op mijn schouder, nadat ze zo net een gesprek hadden in hun eigen taal

Ik kon dus niet luistervinken deze keer

Anneke, het haar van Vistamar hoort bij zijn act als hij panfluit speelt

Ik zeg dat ik het snap en verwijs nogmaals dat het een bedenking was die ze moesten laten bezinken en waarop ze mij alvast geen uitleg of verantwoording verschuldigd waren

Ik neem afscheid van Vistamar en Rico, ik ben aan de inkom gekomen van de kliniek, mijn eindstation

Ik geef ze nog een vuistje en bemoedig hen om er steeds te zijn voor elkaar

Bij het uitstappen roept Rico me nog na:

Anneke, Anneke, Vistamar gaat zijn haar doneren

Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen en kan nog rap een dankjewel gebaar maken, de buschauffeur wacht geduldig tot ik afstap, bedank hem ook,

ik wuif naar Rico, Vistamar en de buschauffeur en voel me een heel gelukkig mens

Want het nieuws straks in de kliniek ook wordt: mijn dag kan niet meer stuk…

Dankjewel aan allen die me liefdevol omringd hebben, de laatste maand, de laatste jaren, jullie zijn stuk voor stuk mijn beste vangnet en zeker mijn beste vitamientjes en pijnstillers.

We blijven zoveel mogelijk moedig, de Warriors moeten er ook de moed blijven inhouden zeggen ze

Dankjewel aan alle mensen die eens kwamen piepen op mijn pagina, nooit verwacht, nooit gehoopt, maar ik ben zeker trots dat ik het aangedurfd heb

Wie weet wat er op ons pad nog komt

Ik wens jullie het allerbeste toe

Voor mezelf wacht ik nog op resultaten en weten we hoe ik mijn leven verder zal stappen in een onbekende of gekende wereld.

Ik duim voor mezelf

Wat komt komt zeker, al zeg ik het met een klein hartje, geloof me oprecht

Ik hoop er volgend jaar nog eens kunnen bij te zijn en eindig met dezelfde woorden als verleden jaar:

DE ROZE MARS MET ROZE LINTJES AAN MIJN VOETEN:

Ze hebben gewandeld mijn roze voetjes

De roze linten wapperden vrolijk in de wind

Ik heb er op geschopt, ben gestruikeld en de ene dag was zeker de andere niet en toch krabbelde ik steeds weer recht en ging telkens weer verder op pad, voor mijn vriendinnen met borstkanker

Mijn roze voetjes met roze lintjes aan mogen dan pijnlijk zijn of zelfs gans mijn lijf en ik mag of moet me soms echt niet in topvorm voelen en uit balans geraken

Dan onderga ik de pas die afremt en zijn er nog steeds de rustpauzes die ik dankbaar omarm om aan herinneringen aan hen te denken, immer in gedachten en hart

Ik heb het met hart en ziel gedaan en ben trots op mijn eindscore

Het is slechts een nederig gebaar en met heel veel,respect gedaan voor al mijn medemensen

Liefs

Anneke

💛💛💛

🤢😵‍💫😎⛵️⚓️💙

🦋💜

30/05: ✴️: 1 dag, 1 volger

Friday 30th May

Goedemiddag iedereen

Onwezenlijk dat we morgen al aan de laatste dag van de Roze Mars zijn toegekomen

Nog 1 dag knallen ✴️

Komaan hé lieve Roze Stappers!

Yes we can 💪

Voor mij en ja ik ging even piepen daarstraks:

nog 1 volger en ik heb de 500 behaald van mensen die mijn pagina eens inkeken

Ook onwezenlijk moet ik zeggen op de voorlaatste dag!

Zoals ik eerder al schreef was dit een grote stap voor mij om de Roze Mars nogmaals te stappen, maar evenzeer om er over te schrijven en ook meteen, gratis en voor niets, mijn hart eens te luchten over mijn fysieke wereld…

Dankjewel dus om te luisteren en te lezen

Hoewel ik jullie niet ken, doet het me toch deugd

Want de warmste week zal dit jaar gaan over onzichtbare ziektes

Check ✅check✅: ik heb er al 2 die kandidaat zijn hiervoor

Fibro-vlinder: 🦋 en

Een allegaartje genaamd PPPD: 😵‍💫😎🪝🌪️🌬️⚓️⛵️

Wil ik er nu ook weer niet mee te koop lopen,

maar het is wat het is, spijtig genoeg zeg ik er eerlijk bij,

maar ook al zou ik vijanden hebben, zelfs dan zou ik het hun nog niet wensen

Over fibromyalgie staat er al veel geschreven

Daarentegen is PPPD een nieuwe diagnose, ik laat in het midden dat het een gevolg is van corona, tis mijn lot en ik moet het dragen en zelfs de dokters weten het nog niet goed welke kant het uit moet gaan…

Ondertussen word ik dan stilaan expert in het onderdompelen en stuurloos raken in deze diagnose, dat ik op zich al kan beginnen aan deel 1 van een medisch naslagwerk, of een goeie ouderwetse encyclopedie die niemand meer ter hand neemt, ik heb dan toch geschreven

Ik zei eerder tegen mijn nichtje die voor dokter studeert

Als je ooit een eindwerk wil maken ik kan je “helpen” als all-round informatiebron en ervaringsdeskundige en er iets neerpennen ter voorbereiding, geen probleem voor ons Anneke…

Maar kom zegt ons Anneke nu, we proberen het zoveel mogelijk een positieve draai te geven

Efkes rust inlassen

Medicijn nemen

Tot later

Liefs

Anneke

😎🌻

Het werd een stappersdag met Emil, Ik had eigenlijk mijn fiets al klaar gezet. Omdat het mijn manier van verplaatsen geworden is: en met de fiets, te voet, met de bus of iemand die me wil mee nemen met de auto…. Heb ik mij voortaan de titel : Kopecky gegeven

Ik weet niet van waar die ingeving kwam, want zo goed presteren als Kopecky kan ik natuurlijk niet, maar mijn fiets brengt me wel overal…

Na een paar bezoeken bij mijn moeke en ik had al een paar keer vernoemd als afscheid: Kopecky is dan weg hé, had ze me er toch een paar dagen daarna over aangesproken dat ze dat toch niet zo graag had dat ik tegen mezelf Kopecky zei: de mensen gaan met jou lachen hé Anneke

Ik zei, want eigenlijk had ik er zelf nog nooit over nagedacht waarom ik dit steeds zei: moeke, het is moeilijk voor mij dat ik nooit meer met de auto zal mogen rijden, dat ik hem moest verkopen omdat ik door weer en wind naar mijn werk reed, terwijl de auto op de oprit stond… ik kom met mijn fiets overal en dat is mijn nieuwe vorm van nog een beetje onafhankelijk te zijn

De zin Kopecky is ermee weg is eigenlijk niet meer dan mijn vrijheid nemen en dankbaar zijn voor wat nog mogelijk is

Sindsdien heeft ze er geen moeite meer mee

Want ondanks het gewiebel tijdens het fietsen, doe ik toch vele kleine boodschappen voor haar en fiets ik van de ene naar de andere opdracht

Ze heeft een goed hart ons moeke, want als ik moet gaan werken, doet ze “op de ouderwetse manier” steeds een kaarsje voor me branden opdat ik mijn evenwicht niet zou verliezen tijdens de Kopecky-route

Ik zeg maar, het zijn moeilijke dagen, geloof me, niet is plezanter dan met de auto van de ene naar de andere winkel te rijden en je boodschappen in de koffer te leggen

Ik moet al wat rekening houden als ik mijn “tour” uitstippel dat ik mijn boodschappen in mijn fietstas kan opbergen, of ze in het slechtste geval meenemen in de winkel, indien ze het daar niet verkopen en anders zorgen dat je een bewijsje ontvangen hebt van aankoop…

Boodschappen achterlaten is ook niet altijd veilig meer

Ben al eens bestolen geweest

3 broden, je zou nu denken in een “boerengat”, dat mensen daarmee niet bezig zijn, dus ik hoop aan de vlugge dief dat ze een gratis lavement gekregen hebben na het eten van mijn 3 verse broden, uren op de pot gezeten hebben en dat ze een paar dagen krampen in hun buik gehad hebben van spijt

Voila…dit gezegd zijnde

Genoeg onnozelheid op een stokske

Ik duik mijn bedje in, het was een fijne dag, met een actieve Emil, mijn hart is meermaals gesmolten vandaag, maar deze Omi vind die klop gesmolten hart alles behalve pijnlijk, eerder hartverwarmend en de beste pijnstiller ooit voor alle onzichtbare diagnoses van deze soms bijzondere wereld

Morgen nog veel moed voor jullie laatste stappen in de goeie richting voor pink ribbon

Liefs

Anneke

Dankjewel aan alle mensen die mijn schrijfsels konden appreciëren

Liefs, nog eens, ik het hierboven nu staan, t was al weg in mijn mistbank

Tot morgen

🩷💕💞💓💗😎🌻

29/5: A: A van Anker

Thursday 29th May

Goedeavond iedereen

Vandaag zochten we tijdens onze wandeling, al dan niet in groep of individueel, naar de letter A

Ik was op weg naar onze dochter en heb een klein stukje gewandeld langs de dender

Het kon eigenlijk niet beter bij mij passen, dit bord met een anker

Anker in al mijn stormen, ik heb er zo’n nood aan om hem uit te werpen

De Anker die tegen de romp klopt, bonkt, woest tekeer gaat

Ongeduldig, net zoals het wel eens kan zijn als de storm maar niet gaat liggen

Maar ANKER is zeker ook voor mij:

A : Aanstekelijk lachen met je eigen stommiteiten

N: Nooit opgeven ook al zit het vaak tegen

K: Knusse en geborgen plekken zoeken om tot rust te komen

E: Ergernissen uitspreken, eenvoudig weg

R: Rust in je hart, rust in je hoofd, roer omgooien en bijsturen

Wat is voor jullie eigenlijk jullie anker?

Uiteraard kan ik nog veel ankers opnoemen

Zoals alle mensen rond mij die me steunen, liefhebben, waar ik mag zijn wie ik ben….

Ik wens jullie veel plezier aan de kade,

in de storm van jullie leven eens kopje ondergaan,

maar happend naar vriendschap en liefde weer boven water komen drijven

Succes met het uitgooien van jullie anker

Ik hoop de mijne met de hulp van al mijn matrozen en de dronken kapitein morgen eens te kunnen neerlaten en te dobberen op een rustiger zee, ik hoef daarom de kade nog niet te zien, gewoon windstil, draaiend maar niet duizelig

Hijs de zeilen en slaapwel iedereen

Ik kan het bijna niet geloven maar vandaag voor mezelf, al had ik het niet door, toch wel al bij al een stappen record gehaald

Mega trots op deze oude-grijze-wijze niet aangespoelde zeemeermin:

11277 stappers-kusjes voor jullie allen💗💓💞💕💘

Fier Anneke

Liefs

🌻😎🪝🌪️⛵️⚓️😵‍💫🤢❤️‍🩹

28/5: 🎀: Pmd-val-strikje

Wednesday 28th May

Goedemiddag lieve stappers, sympathisanten….

Deze ochtend bij de huisarts geweest, hervatten zit er nog steeds niet in…

Bij het terugkeren naar huis toch wel weer wankel/ duizelig

Als steun voor alle stappers, de warriors en de plaatselijke wandelgroepen heb ik steeds mijn wandeljasje aan

Niet iedereen begrijpt hier nog het dialectwoordje “Berrevoesj”, wat zoveel betekent als blootvoets…

Vroeger was ons dorp arm en vaak werd er op blote voeten gelopen bij gebrek aan schoeisel….

Ik ben nog steeds trots op ons dialect en zeker op Team Berrevoesj, een enthousiaste wandelgroep, waarvan Maggy Peetroons eigenlijk de oprichtster is.

Ze heeft een gouden hart en zet zich ondanks haar zelfstandig beroep met hart en ziel in voor de strijd tegen borstkanker, het is haar niks teveel om iets te organiseren, ten voordele van borstkanker….

Ze is een enorm voorbeeld voor iedereen

Van mij weet ze dat ik individueel mijn stappen zet gezien mijn wisselvallige fysieke hoogtes en laagtes

Ik ben er dus een beetje vanop afstand bij en dit jaar stap ik mee voor Pinky Pioniers, anderzijds bewonder ik allen enorm die zich inzetten

Dus

Ik ben afgeweken

Ik kwam dus van bij de dokter

Op de stoep stonden overal PMD zakken, te wachten tot ophaling

Ik wou zo kort mogelijk bij de gevels lopen om mij een beetje vast te houden

Hapert mijn voet toch niet in zo een wit lintje waarmee de zakken zijn dichtgeknoopt.

Mijn Team Berrevoesj jasje dwarrelt vrolijk het gras in en daar lig ik dan

Ik hef mijn hoofd op en het valt allemaal nog mee

Ik prijs me gelukkig, want deze keer geen gebroken pols of een kapotte bril

Vlug krabbel ik recht want ik hoor de ophaaldiensten naderen

Ik help hen gewillig om dit PMD-VAL-STRIKJE veilig in hun handen te deponeren en groet de mannen met een vriendelijk woord over hun beroep waar niet iedereen happig voor is om te doen

Met alle respect mannen en vrouwen van de ophaaldienst

En ok, er was wind deze ochtend, dus de PMD zakken hebben er gebruik van gemaakt om bij de buren te waaien

Ik moet gewoon wat meer uit mijn doppen kijken dat de strikjes naar boven wijzen in plaats van zich voor mijn schoenen te gooien

Al bij al zeg ik dat ik dit behendigheidsparcour goed volbracht heb: beetje krassen op de handen en een kapotte broek

De dag valt nog mee

Blootvoets of Berrevoesj… zolang ons hart klopt voor de medemens, met of zonder schoenen, dialect of niet, mogen we ons geluk groots noemen

Doe altijd iets kleins waar je energie uit haalt, ook bij moeilijke dagen

Tijd om af te sluiten en mijn toerke op de zwierekes kermis molen verder uit te zitten, je zou van minder draaiduizelig worden

Liefs

Tot morgen en slaapwel

Fris gewassen, pantoffels aan je bed en met blote Berrevoesj 👣voetjes tussen de lakens kruipen

Slaapwel

Anneke

🌻😎⚓️😵‍💫

27/5: 🔝: Mijn held

Tuesday 27th May

Goedemorgen

Even mijn medicatie laten zijn of haar werk proberen doen

Ik schrijf later verder als de lettertjes hier wat meer in balans komen

Liefs en tot straks

Anneke

🌻😎

20u15:

Ben terug boven water gesparteld

Ze zeggen dat liefde in alle vormen kan bestaan

Of elkaar graag zien

Dat is waar

Vroeger dacht ik, toen ik nog jong was en niet zo grijs als nu, dat elkaar zeggen: ik zie je graag of ik hou van jou heel belangrijk was om te bewijzen dat dat echt zo was

Maar stel dat je dan iemand tegen komt die karig is met woorden

En je zoekt of hoopt op die bevestigings-uitspraken, dan kan je wel eens van een kale reis thuiskomen

En neen, kaal ben ik nog niet, maar wel ouder en vooral heel veel grijzer-wijzer

Want daar draait het niet om, om die woorden, wel om de daden

Zoals we gisteren nog over straat wandelden van bij onze oudste dochter, hij een bundel gerief op zijn schouder droeg maar toch nog zijn hand vrij hield om de mijne vast te houden omdat ik toch niet zo stabiel de straat over wandelde

En dan denk ik: ik hou van jou, jij van mij

En ja, het kan melig klinken

Er waren momenten dat ik hem in de war had gebracht, ik Emil in zijn armen duwde, maar ik werd gewaar dat ik begon te duizelen, dus Emil vlug vlug doorgeven

Het laatste wat ik wil is om dat kleintje in gevaar te brengen maar het ging zo vlug dat ik niet onder woorden kon brengen dat ik me niet goed voelde

Waarom geef jij Emil zo vaak aan mij, dat moet toch niet altijd, maar ik was zo duizelig dat ik zelfs direct geen antwoord kon geven

Later die avond heb ik mijn man dit toegelicht, als ik Emil vlug afgeef dat de opstoot er aan komt

Nu volgt mijn man mij meer met zijn ogen, onze blik zegt meer dan 1000 woorden: zijn jullie veilig?

En ook dat is: ik zie je graag

Of als ik aan het werk moet gaan en hij niet in zijn bed blijft liggen op zijn vrije dag, om me naar het werk te brengen met de auto. Ikzelf mag niet meer rijden en zelfs met de fiets wordt stilaan een ramp: ook dat is: ik zie je graag

Zo hebben we in de loop van de jaren een klein overleg moment ingelast, opdat ik mijn gesloten man toch zou kunnen laten vertellen wat er in hem omgaat

Dat zijn niet altijd grootste dingen hé

Maar in de week is elk met zijn eigen ding bezig en val je vaak in een patroon van bezigheden of klussen , het huishouden, werk enz

We praten het beste bij tussen pot en pint

Dus op zaterdag gaan we tevoet naar het dorp

Ik vind nu ook niet dat we steeds met de auto moeten gaan want dan is hij beperkt in het consumeren van drank

Begrijp me niet verkeerd hé, we komen zeker niet naar huis met een stuk in onze kraag

We beperken het tot een heel rustig moment om daar te zijn, want vele factoren spelen bij mij een rol om opstoten uit te lokken: het licht, het geluid, de drukte in een café enz

Dus sommige van onze vrienden zeggen: jullie komen buiten als de oudjes buitenkomen

Dat kan zijn, maar dit rustige moment is ideaal voor ons beiden

Want ik weet dat hij na een week heel hard werken, graag op zaterdag avond eens in zijn zetel ligt en mij ergert het zelfs niet als hij dan meestal in slaap valt in de zetel

We hebben allebei onze avond ingevuld zoals wij dat het beste vinden en ook dat is een compromis van: ik zie je graag

Een overgang van licht naar donker is ook moeilijk voor me en meestal geef ik dan ook een hand aan hem tot we kunnen gaan zitten in t café

In het begin had ik dat er moeilijk mee om me zo kwetsbaar te tonen en een dorp zou geen dorp zijn als je niet gekend bent als dat is de dochter of de zoon van…

Maar het vroege uur is er meestal ook om de roddeltantes van het dorp hun ogen en vooral oren de kost te geven

Ik heb dan ook een donkere bril om de lichtinval al wat meer te breken, het helpt mij al deels en is aanbevolen door de oogarts en arts die de pppd diagnose stelde

Mensen staren je aan moet ik zeggen en het was voor mij ook een enorme stap om en binnen te stappen in het café met de bril op en hand in hand, want nee alhoewel we van huis kwamen, zo nuchter waren als iets, hoorde ik toch de opmerking van ik noem ze maar “Francine De Roddelkoningin”: zie nu wat een streken heeft die nu met hare zonnebril op en ze is nu al aan het “waggelen van zattigheid” want hare man moet haar hand al vasthouden

Ik durf bekennen dat zo een uitspraken, luid genoeg dat je het zeker gehoord hebt, binnenkomen

Ik had nog maar net de diagnose gehad toen en de bril was ook nieuw, ik had dus genoeg op mijn bordje

Ondanks toch het besef van t zijn maar roddeltantes heb ik toch even tijd nodig gehad om me daar boven te zetten

En ach dacht ik later, we zitten hier om 2 à 3 keer iets te drinken

Lokale horeca wat te steunen en dan keren we naar huis

Hand in hand zeggen we foert tegen de roddelaars

En stappen zwijgend naar huis

Hij corrigeert me met zijn arm of hand als ik wankel en dat wijt ik dan niet op mijn dubbele consumpties:

steeds 1 bruiswater en 1 wijntje

Want ik weet, meer dan 100%, zelfs na al die jaren: liever daden dan woorden: ik zie je graag en jij mij ook, op jouw manier

Liefs

Ik zie jullie ook graag

Met veel of weinig woorden

Met daden

Met een warme dikke moedsknuffel voor wie het nodig heeft

Anneke

🌻😎🩷

26/5: ⏸️: pauzeknop

Tuesday 27th May

Goedemorgen

Ik heb hier even op de pauzeknop moeten drukken

Het ging echt niet de goeie kant uit vandaag: ik was mijn kompas verloren en de navigatiebeheerder was na een avondje flikflooien niet uit zijn bed geraakt deze dag

Stuurloos was ik dus vandaag, kolkend water, storm

Ik kon geen kant uit

Moest maar ondergaan

Ogen sluiten hielp me niet

Ogen open nog veel minder

Dus ik heb er het beste van gemaakt

Ik ben gewoon een allergaartje geweest vandaag

DraaiduizeligMoeGefrustreerdVerdrietig

Ik denk het ganse woordenboek aan negatieve impulsen

Morgen beter

Hoop ik toch

De opstoten mogen stoppen

Trop is teveel

En ik wil me excuseren als ik even niet happy overkom

Het ws een stormachtige dag

Liefs

Zie jullie nog graag hoor

Anneke

🌻😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫😎

25/5: 🇩🇪: Wuppertal

Sunday 25th May

Goedemorgen iedereen

Ik was vergeten toen ik een verwijzing naar Duitsland maakte in het artikel van Ardèche om het dan ook eens op te schrijven.

Ik “mag” dit wijten en “ermee wegkomen” omwille van mijn heel grote typische Fibro-mistbank waar veel info, of zelfs beloftes in verdwijnen, vervagen, vergeten worden (dat klopt en is ook typisch aan de Fibromyalgie)

Natuurlijk vergeet ik liever niets en zeker al geen beloftes, mijn leven bestaat dan ook uit post-its, herinneringen in de gsm (al is dat ook allemaal geen garantie, want eens de herinnering geopend en niet direct afgewerkt verdwijnt ze ook terug mistig te worden,

wie zoekt die vindt ….

Handig en onhandig dus. Vaak frustrerend….

Het kan ook een combinatie zijn van “den ouderdom”, alhoewel 59 is toch ook nog niet stokoud,

Bij deze, uitstel is geen afstel

Wuppertal:

Als kind ging ik ieder jaar mee met mijn ouders en onze vakantie ging vele jaren naar Duitsland

Ik snapte er toen niet zoveel van, van de emotionele waarde die het had voor sommige van onze familie, want niet alleen mijn ouders gingen, maar ook reisden tantes en nonkel en hun kinderen ook mee

Efkes rust inlassen, want de letters op mijn tablet zijn iets teveel “aan het wiebelen” momenteel 😎😵‍💫

Eerst wat rust

Tot straks

…………

Bijna bedtijd ondertussen maar ik wil nog vlug wat neerpennen

Waar onze bestemming in Duitsland ook naar toe ging, onze eerste of laatste halte was altijd stoppen in Wuppertal. We gingen daar het graf bezoeken van mijn moeder haar vader.

Ze heeft hem zelf amper 2 jaar "gekend" want hij is tijdens de oorlog overleden.

En ik ken mijn grootvader dus enkel van de verhalen hierover.

Dat de mannen daar moesten gaan werken en in het geval van mijn grootmoeder, de vrouwen op het thuisfront er maar het beste van probeerden te maken, meestal met een hoop kinderen aan hun rokken, of kinderen die al op heel jonge leeftijd gingen werken om hun steentje bij te dragen.

Armoede was er zeker, gelukkig waren buren vaak meer dan buren en kwamen ze met groenten of vlees van eigen kweek op de proppen...

De oudste van de meisjes herstelde de kleding of maakte nog vlug van een toegestopt lapje stof een broekje of bloesje voor de kleinsten...

Mijn.grootmoeder had het geld niet om het stoffelijk overschot van mijn grootvader laten naar "huis" te brengen

En zodoende werd hij op een kerkhof voor buitenlanders begraven

In Wuppertal

Ik schrijf morgen verder...

De storm op zee is terug

Slaapwel

Anneke

🌻😎

24/5: 👊: vuistje DrekDrol

Saturday 24th May

Goedemiddag

Sinds we corona hebben gekend geven we al eens een vuistje aan elkaar

Zo ook was ik gisteren avond voorzichtig voor het leggen van het anders zo spontane contact tussen de collega’s waarmee we samen waren.

Een beetje uit bescherming waarschijnlijk voor eentje die net haar bestralingen had afgewerkt.

En eentje die in het volledige bad was ondergedompeld, te pakken of te laten.

Te pakken dus maar:

chemo, geen borstsparende operatie enz.

We zijn zowat dezelfde leeftijd en ondanks dat ik alle nodige rustpauzes na de dubbele opstoten had gerespecteerd deze week, voelde ik me nog steeds een wrak, letterlijk en figuurlijk …

Mijn schip is nog steeds zeevaardig…

Het zou beter ( even sarcasme) wrakhout geworden zijn, dan kunnen we er nog nieuwe dingen van creëren...

Ik voelde me dus wat "een flauwe trien" toen ik hen beiden zag stralen ondanks alles en ok ik weet ook wel dat de ene niet de andere diagnose is..... en toch... kan ik me daar belachelijk aanstellerig door voelen ondanks dat ik mijn pijn wil verstoppen maar hem toch zo hels aanvoel...

Ik schrijf vanavond even verder....

Efkes time out…

Ik ben terug “verrezen”.

Dus… ik zag hen beiden stralen en ik liet aan hen over of het een vuistje of een knuffel zou worden..

Ik had geen tijd om te vragen hoe we gingen begroeten want de knuffel kwam er heel spontaan, ik zei nog “ik doe je toch geen pijn”, want onze boezem nestelde zich toch gezellig tegen elkaar

De omhelzing wordt kort onderbroken door die moedige blik van hen en hun woorden:

neen je doet me geen pijn,

Ik ben zo blij dat ik hier ben…

Een stilte valt, heel kort en ze vervolledigd haar zin met:

ik ben blij dat ik hier ben,

Blij dat ik hier NOG ben Anneke….

En jij, jij hebt ook pijn hé Anneke

Ik zwijg, maar mijn gebogen houding, hangende schouders en vermoeide ogen spreken waarschijnlijk boekdelen.

Al even vlug als de omhelzing onderbroken werd, staan we daar weer in elkaars armen en voelen beiden een traan van geluk, pijn en er nog zijn…. over onze wangen pingelen….

Ik ben trots dat ze er zijn, ondanks hun strijd

Het uit het werkcircuit gehaald te zijn, al is dat dan om een heel andere reden dan de mijne

Zij willen binnenkort weer aan het werk

Progressief

Ik ben zo blij voor hun

Voor mezelf weet ik nog niet hoe lang mijn herstel nog duurt en of er ooit beterschap komt, of gewoon eens voorgoed stabiliseren mag

Dat mijn hand nog een prothese operatie zal moeten krijgen is vrijwel al zeker, los van de Fibromyalgie en PPPD is dit dan mijn noodkreet vermoed ik: Voor mijn part zetten ze er een haak aan, wie weet kan die haak me dan wat vlugger aan wal trekken (ben weer bezig met mijn fantasie/sarcasme, maar het ontlaadt de stress die ik voel rond alle diagnoses)

Anderzijds voel ik me opgewerkt, niet burn-out opgewerkt, maar lichamelijk

Het is genoeg geweest voor mij en dat zei voor de allereerste keer ook de mutualiteits arts onlangs tegen mij...

Ik durf niet hopen, ik durf niet dromen om voorgoed te mogen thuis blijven

Uit het werkcircuit genomen te worden

Maar wat is De Wever nog met ons van plan?

Wat met de chronische zieken, die nog moeten werken maar echt niet meer kunnen.

Ik ken mensen, zonder verbitterd te klinken, die mijn lotgenoten waren vroeger, maar toen ik dan naar zo een lotgenoten bijeenkomst ging, na een halve dag te gaan werken, toen waren zij er ook, maar het was heel confronterend dat ik de enige was die nog ging werken

Hoe leg je dat uit

In ieder geval, ik zeg niet dat mensen liegen of faken, maar soms denk ik dat ik te puur ben, te eerlijk, te strijdlustig (meestal toch)

Ik hen die mensen losgelaten, ze brachten me geen vreugde meer en de antwoorden die ik zocht vond ik toch niet in die groepen...

Dit ter zijde

Kan het dat ik

In het Land Van Ooit

Die ene dokter eens tegen kom die mijn situatie meer dan 100% snapt en zegt dat het genoeg is geweest voor mij: "Mevrouw Anneke, ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier NOG bent, maar je hoeft niet meer terug te komen naar hier

Ga naar huis en maak er het beste van en neen Mevrouw Anneke, ik zal je niet zeggen: Leer ermee leven.

Ik moet nog wat resultaten afwachten en dan bekijken we alles wel nog eens

Daarom voor mijn lieve collega’s en vriendinnen:

"LORD KERD"

(ik respecteer hun privacy en gebruik enkel de eerste letter van hun naam)

Voor al deze mensen maak ik een nederige buiging, keer de rij letters van achter naar voren en tadaa... dan heb je dit shit-woord:

"DREK DROL"

Ik gooi met alle kracht de Drekdrol in mijn woeste zee, het mag daarom nog even stormen rond mijn schip, zolang de golven jullie Drekdrol maar ver genoeg van jullie verwijderen en dat jullie binnenkort weer heel gezond door het leven mogen stappen

Ik zie jullie graag

Lieve Warriors LORD KERD,

Strijd nog even verder

Ik ben er voor elk van jullie, met gans mijn hart...

Want ik ben blij dat je hier bent,

Ik ben blij dat je hier NOG bent

Liefs

Anneke

💩🌻😎❤️‍🩹

23/5: 🍀: Stappenteller

Friday 23rd May

Goede avond of al ver slaapwel lieve roze stappers

Het is een gedoe geweest de laatste dagen met die opstoten...

Het is ietswat beter...

Maar nog niet echt om over op te scheppen, doch als ik tussendoor wat op adem kwam, happend mijn hoofd boven de woeste golven wou houden, dacht ik... weet je Anneke..

Misschien verdien je wel eens een beloning voor jezelf

Voor je inzet, omdat je ondanks je eigen zorgen, toch wil stappen zetten voor "een goed doel"

Deze roze mars

En net als ik iets of wat kon relaxen en het sas van mijn leven zich even in stabiele horizontale positie wrong, zag ik een stappenteller in een reclame boodschap passeren.

Dus ik bestelde hem en een dag later werd hij al geleverd

Het was niet zo simpel om mijn gsm altijd de stappen te laten registreren, ondanks zelfs 2 apps die hiervoor geïnstalleerd waren.

En wat merk ik nu: er zit toch wel heel veel verschil in de stappenteller aan mijn pols en die op mijn gsm.

Doch...ik zie mensen hoog scoren, vele stappen per dag en ik bewonder hen

Echt waar

Maar ik heb verleden jaar al gezegd dat ik eventueel wel wou aansluiten bij een groep, maar niet kon deelnemen aan geplande lange of zelfs kortere wandelingen. Ik wou en wil mijn eigen grenzen goed kunnen blijven bewaken en zoals we eerder deze week mee geconfronteerd werden: de opstoten liggen soms gezamenlijk op loer en dan moet ik in te boeten in mijn stappen en activiteiten.

Deze avond zijn dus nog 1 keer de minste stappen ingegeven in mijn score, omdat ik ondanks alles het toch maar doe.... Eigen lof stinkt zeggen ze.

Maar als ik 1 raad mag geven:

Zet jullie zelf slechts 1 keer per dag op een 1ste plaats.

Wees blij met alle kleine dingen

En weet... het gaat nooit om de 1ste zijn, een winnaar zijn.

Het gaat om er te zijn voor je medemensen, of om de mensen uit je directe omgeving: dat is pas een 1ste plaats in je hart, als je goed doet voor anderen, jezelf niet vergeet halt te roepen als het wat veel wordt

Maar vooral, blijven verwonderen, net zoals kinderen dat nog kunnen en genieten van de kleine gelukjes die groot worden als je het kleine eert

Liefs

Slaapwel

Tot morgen

Anneke

🍀🫶😎🌻💜🦋⚓️🛟

22/5: 🆘: Hulplijn

Thursday 22nd May

Goedemorgen lieve Roze Stappers en volgers

Ik ben afgemat en heb een SOS gestuurd

Een vuurpijl

Een noodpijl

Geroepen met mijn laatste krachten

Gelukkig kwam er via een helikopter toch hulp

En ik zag de kleine Emil naar beneden dalen

Wat was ik blij om hem te zien

Hoe klein hij ook is, Omi is ziek en nu staat hij aan het stuur van mijn wiebelend schip

Ik blijf op het dek om hem wat in het oog te houden

Al doet hij het goed, eveneens als de frisse zee bries die mij goed doet, ondanks de omstandigheden

Ik zou graag tegen het weekend opstoot-vrij zijn, zodat ik kan genieten van mijn gezin

Ik weet, het is al een paar dagen niet echt positief mijn posts en de fantasie en realiteit die ik hier probeer te combineren, maken dat ik even kan vluchten van dit misselijk, draaierig makend gevoel, om dan nog te zwijgen van hoe mijn lichaam zich heeft vastgezet in alle mogelijk knopen (triggerpoints)

Alleen wou ik nu, dat de knopen scheepsthermen waren en dat ik met zoveel knopen naar de kade kon varen om te rusten en te bekomen van deze dubbele opstoot, bedankt Fibro Bitch en Mister PPPD…

Ondertussen koester ik nog alle Warriors van borstkanker in mijn hart, zij geven ondanks alles ook de strijd niet op

Natuurlijk zijn de klachten uiteenlopend, maar weet,

pijn is pijn,

steun krijgen is steun krijgen

En je lot dragen, dat doet elk op zijn manier

Ik probeer te verwerken door te schrijven, tegen niemand speciaal mijn verhaal te doen, alhoewel, als ik zie met hoeveel jullie hier komen lezen, mijn verwondering is groot

Mijn verwachtingen waren totaal niet zo hoopvol

Het was een enorme stap om dit openbaar te doen

Ik wou dat ik jullie stuk voor stuk persoonlijk mocht ontmoeten, ik zou jullie nog meer in mijn hart sluiten en zou zeker ook naar jullie verhaal of lot luisteren

Heel veel moed, waar je ook door moet in het leven

Dikke knuffel

Liefs

Anneke

Tijd voor een 2e ronde rust,

Rust roest, maar het moet nu maar even hé

🌻😎❤️‍🩹🩷🩷🩷🩷🩷🩷

21/5: ❤️‍🩹: Vandoug niet”

Thursday 22nd May

21/5:

De ochtend is hier al aangebroken

5u30

"Mijn schip" klotst nog steeds alle kanten op

Misschien gaat de storm liggen in de loop van de dag

Wie weet

🤞

Vandoug niet wat zoveel wil zeggen als vandaag niet

Het gaat even niet

Liefs

Anneke

Goedemorgen iedereen

😎🌻💜🦋⚓️🛟🤞⛴️

20/5: ⚓️: 1988

Tuesday 20th May

Goedemorgen Roze Stappers

Ondertussen goedeavond

Twas mijn dag niet

Opstoten Fibro/PPPD

Wat een hel...

Morgen betere dag

Hoop ik

Slaapwel

Anneke 😎🌻💜🦋⚓️🛟

19/5: 💖: Ardèche

Monday 19th May

Goedemorgen iedereen,

Vandaag moet ik niet lang nadenken over wat ik wil schrijven

Waarschijnlijk heeft het te maken met de herinneringen die gisteren kwamen boven borrelen toen ik het over mijn vader had

We hebben nog niet echt vakantieplannen, ik ben precies “in een soort van vakantiemodus” omwille van mijn ziekteverlof, maar dat wil niet zeggen dat mijn lieve man binnenkort niet zal toe zijn aan verlof

Dat zien we dan wel

Vakantiemodus is ruim voor mij, al zou ik liever dan hier nu alle dagen kunnen gaan werken maar ook genieten van een pijnloze dag en een schip dat in een rustige dok ligt

Maar het is wat het is

Een mens moet zijn lot dragen zei mijn grootmoeder

En zo is het

Dus ik baan mij een “stabiele” weg door het verleden

En dan kom ik vlug terug bij mijn geliefde Ardèche in Frankrijk

Een streek die ik via mijn vader leerde kennen

Voor mij als kind een verademing om eens ergens anders te zijn dan in Duitsland, niets persoonlijks tegen het land, maar trop is teveel, maar dat leg ik dan misschien morgen eens uit.

Voila, ook al een onderwerp voor morgen

Goed bezig Anneke 🌻😎

Straks is de maand mei nog “te kort” voor alles wat ik jullie wil vertellen…

Ondertussen ben ik afgeweken van mijn onderwerp en de draad kwijt, die moet ik nu even gaan zoeken in mijn Fibro-mistbank

Even geduld dus…

Ah, daar ging het over

Ardèche… mijn vader was een marmerbewerker, hij heeft menige huizen voorzien van trappen, schouwen, vloeren enz

Zelfs grotere projecten toen hij nog aan het werk was, zoals de inkomhal van voetbalclub Anderlecht waar er in de vloer een soort van ster moest verwerkt worden (hij was niet echt een voetbalfan, maar werk is werk ...

En ik zie mijn ouders nog aan tafel zitten om te overleggen hoe hij dat zou aanpakken

Want in den tijd waren er nog geen computers om dat voor jou te ontwerpen, maar het is mede dankzij mijn moeders rekentalent en mijn vaders perfectionisme is zijn stiel een mooi resultaat geworden

Ik heb het spijtig genoeg wel nooit kunnen gaan bewonderen

Hij had van zijn voormalige baas een tip gekregen om Ardèche te bezoeken, om nog korter bij de natuur te komen en te zijn

In die tijd werden er nog massieve blokken marmer in een hangaar bewerkt, in de winter vroor het er soms en de koude steen durfde wel eens je handen verkleumen of er zelfs laten aanvriezen, omdat het water waarmee de blok in platen moest gesneden worden ook aan vroor

Het was een prachtige stiel en het was de kunst om zo gefocust te werken dat de plaat niet zou breken als je op een breuklijn of kwam, een breuklijn die ontstaat door het verschuiven van de aarde, grondwater of regen die er tussen geraken enz

Mijn vader was geen strandganger, maar we hadden toch het geluk dat er een klein strandje was langs weerszijden van de Vallon Pont D’Arc en daar nam hij me dan mee naar toe om de boog, de natuur, de vogels enz te bewonderen en me er alles over te leren

Als kind snapte ik daar niet veel van

Mijn vader had voor de gelegenheid zelf een short “gemaakt” van zijn lange broek en de pijpen afgeknipt, een hilarisch zicht want ik zag hem nooit in korte broek

Later toen ik zelf met ons gezin naar Ardèche op reis ging was er vooral de bewondering van de vele mooie keien in het water, ik kon in gedachten verzonken zijn en teruggekaatst worden naar het verleden ….

Voor onze kinderen was het een rivier waarin je kon gaan kajakken, wat we ook deden met ons 4 en vooral veel spelen, keien verplaatsen, brugjes maken enz

Het was pas veel later, toen mijn vader al was overleden en onze kinderen hun vleugels hadden uitgeslagen dat we terugkeerden naar de plek

Ik kon het moeilijk verwoorden hoe ik me daar voelde

Het leek als wat thuiskomen

De “aanwezigheid” van herinneringen...

Maar waar ik het meeste deugd van had was het klimaat

De zon, dezelfde zon als de onze, maar er was minder luchtvochtigheid en net dat heb ik ervaren als een deugddoend middel om mijn Fibro-spiertjes zich te laten “ontrafelen uit hun triggerpoints”

Tijdens het verlof raakten die “knopen” langzaam los, een verademing van een week of 14 dagen

Het afscheid van dit klimaat kostte me dan ook weer iedere keer tranen omdat ik wist dat hier in België een ander verhaal zou zijn

Het eerste uur tijdens onze terugweg was ik zwijgzaam,in gedachten verzonken en met een enorme krop in mijn keel, iedere keer weer als we de brug overrijden en de Ardèche verlaten

Maar verlof is niet eeuwigdurend en de werkplicht loert om de hoek

Ik meer even aan met mijn schip

De draaiduizeligheid steekt even op

Tot later….

Anneke

De rest van de dag was hier maar kalm aan

Morgen een nieuwe dag

Een betere 🤞

Liefs

Anneke

Koester al jullie mooie herinneringen aan vroeger en nu

🫶🌻😎

Liefs

18/5: ☯️: Dans-Patent

Sunday 18th May

We mogen geen muziek horen in de familie, toch langs moeders kant of we willen dansen.

Mijn vader was eerder hoe we hier in het dorp zeggen: een dansken op 1 tegel, kortom een slow, niets uitbundig voor hem.

Als kind heb ik vaak met hem op 1 tegel gedanst.

Ik mocht dan met mijn voetjes op zijn voeten staan, op zijn proper geblonken schoenen dan nog wel, maar voor “ons klein” zag hij dat wel graag door de vingers. En we slowden op muziek van de jaren 50, 60….

Enkel dan kreeg je hem in de zeldzame keren op de dansvloer, of mijn van muziek popelende moeder nodigde hem uit om samen te dansen….

Nen tragen hé zei hij dan of ik ga niet

Ik denk dat ik de genen van mijn moeder geërfd heb, want mij kan muziek ook doen popelen

Ik dans graag, maar het liefst alleen…

Gewoon je ding doen, alleen moet ik eerst wat moed vergaren voor ik de dansvloer opga, daarna ben ik gelanceerd, of ben ik er eerder naar toe gesleurd door vrienden….

Misschien dan toch een stukje van beide ouders in mijn genen…

Alleen ligt dat nu anders sinds het “wiebelend zicht”

Ondertussen probeer ik me aan te passen: doch de lichteffecten op een dansvloer zijn een groot obstakel geworden en dat in combinatie van mijn eigen bewegingen

Ik ben dus puur voor mezelf op zoek naar een nieuwe dansstijl, mensen mogen me nadat mijn patent verzilverd is wel na-apen maar nu nog niet

Ik ben nog zoekende

En ik vraag me ook af, hoe noem ik dan mijn nieuwe stijl

Want eigenlijk moet ik dan mijn hoofd zo stil mogelijk proberen houden, zoveel mogelijk op 1 tegel staan zoals mijn vader, maar toch de nodige energie kunnen ontladen die je gelukkig maken tijdens het dansen

Ik broei nog wat uit

Voorlopig zoek ik een veilige ondergrond om te landen als ik toch te uitbundig wordt of de muziek me meesleept of gewoon uit balans geraak

We proberen het boeiend te houden ondanks de beperkingen

Maar dansen zal ik ook weer

Het is echt niets voor mij om op mijn stoel te zitten en mijn vrienden zich te zien amuseren, terwijl ik daar zo graag zou tussenstaan, bijhoren

Het kunnen eenzame momenten zijn als je alleen achterblijft, nu niet dat ik iedere week ga of ging dansen, als de gelegenheid zich voordeed was ik er graag bij…

Ik hou alvast een hoop mooie herinneringen aan het dansen over

Ik vind er wel iets op om er weer een deeltje kunnen van op te pikken, desnoods met een stoel de dansvloer op, een zittend dansje, of een rollator dansje, ben wel al grijs maar nog niet aan een rollator toe zonder respectloos te zijn naar zij die het wel nodig hebben

Genoeg stof tot nadenken, maar ik ben niet het type dat bij de pakken blijft zitten voor ik echt alles geprobeerd heb

En wie weet met welke mogelijkheden ik weer voor de dag kom

Op de bijgevoegde foto deed ik alvast een poging

Voorzichtig bewegingen, hoofd stil, want mijn hand zit nog in de Brace van een vorige uit balansjes-val…

The Safety First Dans à la Anneke dus

Liefs

Dans lieve roze stappers, geniet van iedere noot en de plezierige momenten die het diep van binnen in je hart kan oproepen

Dikke knuffel

Anneke

🌻😎🩷

17/5: 🥰: zaterdag

Saturday 17th May

T was zomaar een dag. Ik had het zelfs niet door dat ik stiekem genoot van de pijn even weg te kunnen duwen. Ze waren zeker aan boord, de 2 kastaars, maar de focus lag vooral op het samenzijn met onze kleinzoon, terwijl er vandaag vlijtig werd verder gewerkt in hun nieuwe huisje. We hebben de dansende cactus ontdekt. En samen gebrabbeld tegen dat ding, dat dan herhaalt wat je zegt. Best wel veel verwondering bij Emil .... Omi is "prettig" voldaan en ook wat moe nu. Terug even alle lepeltjes voor morgen vergaren. Netjes uitgestald Overzichtelijk. En dan ook nog even de onnozele opzeg-woordjes fluisteren tegen Emil, die ik zijn mama en metie ook iedere avond voor het slapengaan aframmelde: Slaap wel ! Love you ! Kzie u graag ! Lekker rusten ! Geen "Kwattekwaad" uithalen Nie meer horen Tot morgen 🥰 Liefs Anneke Tot morgen lieve roze stappers of meevolgers van mijn "schrijfsels" Dit had ik nooit gedacht dat het zo een succes zou worden Voor alle begin is er een moeizame start en heel veel durf Ben trots dat ik het aangedurfd heb Dankjewel 🌻😎🤞

16/5: 🎵: Muziek

Friday 16th May

🎵Hello ... It's me...🎵

🎵 I feel good...(😉)🎵

🎵MIJN Marie-Louise ⚓️ danst op en neer, ze gaat dwars door de woeste orkaan en de huilende wind gaat weer wild tekeer, maar MIJN Marie-Louise zal nooit vergaan🎵

Muziek....

Ik kan er niet echt 1 genre op plakken die ik graag hoor, muziek raakt me gewoon qua stijl, woorden, of afhankelijk in welke stemming ik ben, het kan gewoonweg alle kanten uit: hedendaags, jaren 80, het "luidere" genre ...

Zelfs 70, 60, 50 omdat dat dan eerder muziek was waarmee ik opgroeide of mijn familie graag hoorde:

🎵In Dreams I walk with you🎵 (💖)

🎵Dancing Queen🎵

Maar vooral, muziek kan mij enorm veel rust geven of tot rust brengen,

me weer katapulteren in het verleden en onderdompelen in de herinneringen

Bovenal is muziek zodoende 1 van mijn beste pijnstillers als ik even de pijn op het verkeerde been probeer te zetten...

🎵Hit the road Jack, don't you come back no more, no more,no more, no more🎵

Ik kan me dan zo goed als volledig afsluiten....

Eerst wat rust inlassen⏸️

Straks terug voor vervolg..

▶️ Ik heb dan ook een heel gevarieerde bibliotheek aan muziek

Altijd bij de hand en al dan niet beluisterd met de koptelefoon

Ook podcasts kunnen me tegenwoordig boeien

Van Variatie gesproken:

zelfs een lijstje voor de allerkleinste Emil staat er op en als Omi dan een goeie dag heeft, dansen we al eens met ons 2

Niks uitbundig uiteraard want deze omi moet altijd wel alert blijven dat ze niet uit haar balans geraakt

Maar hem in gevaar brengen en in t slechtste geval struikelen met hem probeer ik steeds goed te voorkomen

Er zijn helpende armen en handen genoeg rond mij waar ik Emil vlug kan "in duwen" of we stoppen ons dansje en gaan op grond zitten

🎵Hoeba hoeba hoeba hop hop hop, wij zijn 2 vrienden..... jij en ik,

2 dikke vrienden, jij en ik....

⏸️

Dankjewel voor al jullie muzikale roze stapjes.

Laat vooral jullie hart zingen voor jullie medemens

Liefs

Anneke

🫶🌻😎

15/5: 🌻: Zonnebloem/Spoonie

Thursday 15th May

Goedemorgen roze stappers 🩷

Ik ben deze ochtend niet zo goed opgestaan,

t.t.z. Goed wel, zeker niet met het verkeerde been uit bed,

maar om de hoek lagen ze alle 2 al op loer, ik wou hun nog ontwijken maar ze stonden helaas vooraan in de rij, duwden nog wat vrolijke dingen opzij en zijn mee aan boord gesprongen.

Ik bekijk haar maar boos en kan het mij niet laten met een nadruk te zeggen:

ook weer welkom Madame Fibro bitch, je hebt net het eerste ticketje bemachtigd om mee aan boord te komen van mijn zwalpend schip,

zoek je een plekje, liefst in een hoekje en zie dat je vooral ook eens ziek wordt vandaag zodat je morgen niet meer hoeft mee uit te varen (mister sarcasme loert ook om de hoek)

En ze zingt: “schipper mag ik over varen ja of nee, moet ik dan een cent betalen ja of nee”

Ik brul hard: Nee! !!!!!

Maak dat je wegkomt, maar ze heeft bij de dronken kapitein al een koffie met croissant besteld

Die is niet van plan om haar comfortabele hoekje rap te verlaten

Ze wil nog een lepeltje van me om in haar koffie te roeren, maar die weiger ik te geven

Want ….Ik ben een lepeltje of spoonie en ik heb ze zelf allemaal nodig vandaag....

Wat is dat nu weer voor zever zegt ze

Eventjes mee luisteren dan Madame Fibro Bitch, want dit heb ik niet zelf uitgevonden:

Les 1 verschijnt op het grote scherm, al had ik liever al een mooie film afgespeeld op dit immense bioscoop scherm…

Lichten uit en stilte a.u.b.

———————————————————————-

Deel uit een essay van Christine Miserandino :

Toen ze met haar beste vriendin in een café aan het eten was, gebruikt ze lepels van de tafel voor haar om aan haar vriendin te proberen uit te leggen hoe het voelt om te leven met vermoeidheid en beperkte energie of een onzichtbare aandoening….

Ze legt uit hoe iedereen zijn dag begint met een bepaald aantal 'lepels' en hoe iemand die gezond is verwacht een oneindige voorraad tot zijn beschikking te hebben.

Meestal kunnen ze alles doen wat ze willen of moeten doen. Elk van hun dagelijkse klusjes of activiteiten kost hen een lepel, waardoor er de rest van de dag minder overblijven. 's Nachts is hun voorraad misschien wel bijna op, maar de volgende ochtend worden ze wakker met een nieuwe hoeveelheid lepels, klaar om opnieuw te beginnen.

Voor mensen met een chronische ziekte of langdurige gezondheidsproblemen liggen de zaken echter anders. De kleinste onderdelen van hun dag, zelfs iets ogenschijnlijk simpels als het pakken van een item van een hoge plank in de keuken, kostbare lepels kunnen vereisen om te volbrengen. Daarom moet elk moment van de dag nauwkeurig worden gepland en getemporiseerd om erdoorheen te komen.

Als iemand overdag geen lepels meer heeft, kan hij of zij 'lenen' van de voorraad van morgen, maar dit kan ertoe leiden dat hij of zij zich de volgende ochtend nog slechter voelt. En vanwege fluctuerende symptomen weet je nooit met hoeveel lepels je op een bepaalde dag zult werken.

Zelfs als iemand alles goed doet en zijn of haar aandoening zo goed mogelijk beheert, heeft hij of zij vaak weinig controle over hoeveel bruikbare energie tot zijn of haar beschikking heeft.

Het leidde er toe dat mensen zichzelf beschreven als 'spoonies'

The Spoon Theory of LepeltjesTheorie

——————————————————————

Daarom ook leg ik haar uit, zijn Zonnebloemen 🌻 het symbool van niet zichtbare aandoeningen

En ik hou van Zonnebloemen🌻, ik vind ze prachtig en boeiend, want ieder pitje in de Zonnebloem 🌻heeft haar verhaal, al dan niet los van elkaar

Zoals ook mijn verhaal heel boeiend is

Ik geef toe, dit is weer zo een minder dagje

Maar ik laat mijn uitlaatklep tot schrijven niet stilleggen, daarvoor gebruik ik al graag 1 lepeltje…

Draag dus zorg voor jullie eigen lepeltjes

Doseer ze goed

Veel roze stap plezier

Ik zie wel wat er nog op mijn pad komt vandaag

Liefs

Anneke

🌻🫶😎🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻

14/5:🐣: MillieMousje

Wednesday 14th May

Lieve Stappers,

We hebben een rare gewoonte binnen ons gezin, door woordspelingen, interesses of wat dan ook worden onze voornamen wel eens veranderd….

We hebben ondertussen 1 kleinzoon Emil en 2 plus-kleinkinderen.

De 2 meisjes zijn nog niet zo lang in ons leven, maar we hebben hen zeker al in ons hart gesloten, omdat we zien dan onze jongste dochter ook weer gelukkig is na een stukgelopen relatie. Je kind gelukkig, een ouder ook vinden wij.

Per toeval stond in Emil zijn bedje hier, een Mickey Mouse, nog van zijn mama geweest (onze oudste dochter Elke) of van zijn “Metie” (onze jongste dochter Lien, die meter is van Emil)

Zo wordt Emil hier soms al eens lieflijk aangesproken met “MillieMousje” naar zijn MickeyMouse

Binnen ons gezin werd

ons Elke:

“Michoeken” (mijn sjoeke in ons dialect of mijn zoetje)

Ons Lien:

werd “Peejtie” (omdat ze de jongste, de petite is)

Hun papa John:

werd afhankelijk van de omstandigheden en wij zeggen soms of wat ze nodig hebben (flauw grapje): daddy, papaatje en sinds Emil er is en hij niet opa wou genoemd werden hebben ze zijn voornaam en opa-titel maar samengedrukt en er Johpa van gemaakt, wat Emil nog niet goed kan uitspreken maar dat komt wel, hij moet nog 2 jaar worden, voorlopig lijkt het op “pa” en dat is helemaal ok voor Johpa, Emil zijn wijsvingertje toont wel wat hij van Johpa verwacht, gaande van bij de kippen gaan, de vogels eten geven…

Op de momenten van zijn richtaanwijzers noemen we Emil wel eens commandantje, of chefke

En ikke, Ik ben gewoon mamaatje gebleven, gekrompen in de loop der jaren en de kleinste van ons gezin ondertussen, buiten onze kleinkinderen gerekend natuurlijk die nog volop in hun groei zijn.

Voor de honden van onze meisjes was ik ook al eens het zorgend mamaatje en werd ik aangesproken, niet door de hondjes natuurlijk, maar als er iets te eten viel werden ze doorverwezen naar “ga maar bij Omi” en Omi ben ik gebleven

1 titel voor mij, dat is al genoeg om die met heel veel trots te dragen

De schoonzoons hebben voorlopig nog hun eigen voornaam

We broeden nog eentje uit

Ik duik in mijn bedje, niet zoveel stappen gezet vandaag

Morgen een nieuwe dag

Draag zorg voor jullie zelf

Eigen jullie zelf maar een titel toe die 100% bij jullie leven past of om wie je bent, want jullie zijn het stuk voor stuk waard

Dankjewel voor al jullie roze mars stappen

Liefs

Anneke 🌻🫶😎

13/5: 🛟: Kapitein

Tuesday 13th May

Goedemiddag zonnige stappers,

Soms denk ik, ik wil hier niet de indruk wekken dat de diagnoses van fibromyalgie en PPPD waarmee ik leef, dat die erger zijn dan wat de Warriors met borstkanker doorstaan.

Daar draait deze blog eigenlijk niet om. Normaal gesproken schrijf ik voor mezelf de dingen van mij af, om ze kwijt te raken, om rust te vinden, als troost.

Het mag dan wel mijn 2e jaar zijn dat ik me inzet voor de roze mars, maar het eerste jaar dat ik ervaar dat ik hier zelfs veel deugd aan heb en deze kleine veranderingen, grote en kleine gelukjes teweegbrengen. Hierbij moest dit zelfs eens van mijn hartje ...

🚢Schipper🚢

Ik was tot het begin van de coronaperiode Kapitein op mijn eigen levens-schip.

Wat was ik trots, ik had alles onder controle in mijn leven, met de wind mee varen, aanmeren, genieten in de verschillende havens.

Hoewel de Fibromyalgie Bitch zich dan al verstopt had in de vele hutten aan boord en er een spelletje verstopper voor mij van maakte, zodat ik ze altijd net niet bij haar nekvel kon pakken deed me er maar het beste van te maken.....

De ene dag lukte dat al beter dan de andere, want wie wil er nu niet zijn vrijheid om te doen en te laten wat je wilt.

"Je leert er wel mee leven mevrouw" zei de dokter.

Tot maart 2020, Mister Corona mee aan boord sprong van mijn schip en hoewel ik in de zorgsector werk en trouw alle vaccinaties onderging, dacht ik eerst dat ik toch wel een heel heftige opstoot van fibromyalgie had, maar snel duidelijk werd dat Mister C. zijn liefde aan mij verklaarde, wat moest ik nu met deze ongevraagde aanbidder in mijn leven, ik ben toch gelukkig getrouwd dacht ik

Ik werd er wel ernstig ziek van, het was echt niets voor mij om dagen in bed te steken en smaken- en geurverlies te hebben.

Het grootste deel van de tijd voor ik op mijn plooi was en nog lang daarna bleef ik moe, maar dat ben je evenzeer van Fibro, wist ik veel dat hij nog iets voor mij in petto had.

Ik dacht dat het ergste voorbij was, het was zelfs een fijn moment die avond want we waren op verlof met ons gezin.

En uit het niets duwde Mister Corona mij van mijn troon als kapitein van mijn eigen schip en gedegradeerde mij tot matroos.

De kapitein verving hij door een dronkenman, die mijn schip amper nog kon besturen:

Daar zat ik dan, een stuurloze matroos die heel erg zeeziek en duizelig werd, het eigen schip niet meer kon besturen, die op het vasteland een hoop dingen moest opzeggen, zoals autorijden, alles met lichteffecten uitsluiten, zoals concerten, bioscoop….

Kortom, deze matroos had een nieuw lot in de schoot gegooid gekregen tgv corona en na 4 jaar onderzoek werd er het label PPPD op gekleefd, wat zoveel wil zeggen als een constante draaiduizeligheid en dat 24u op 24u

Ok ik snap dat ik zelf niet meer mag sturen, ik zou zo graag de dronken kapitein van boord willen krijgen, hij mag zich van mijn part gaan bezatten in het Schipperskwartier, ik geef hem zelfs nog drinkgeld mee, als ik maar van hem af geraak...

maar als matroos heb ik weinig inspraak en moet ik het klotsen van de golven tegen mijn schip, de stormen, het deinen maar ondergaan.

Ondertussen helpt mijn donkere bril op het aanbevelen van de oogarts al een ietsie pietsie om het licht wat te breken. De ingewikkelde uitleg rond deze diagnose kwam er op neer dat er nadat ik zogezegd “genezen was” van corona, duidelijk iets in mijn hersenen is gebeurd, waardoor het beeld van buitenaf nog wel goed binnenkomt, maar ik het niet meer goed kan omvormen, kortom wat ik noem “wiebelend zicht", door een kapotte omvormer...

Ik weet pas in juni of de dokter ook nu weer zal zeggen:

"Je moet ermee leren leven mevrouw"

En anders, als hier een handige, zonnige stapper is, met het hart op de juiste plaats en je kan me een nieuwe hersen-omvormer bezorgen: heel graag, eeuwige dank en eeuwige roem erbovenop, sleur dan meteen met alle macht de dronken kapitein ook maar ineens mee van boord, voorgoed!

Ik wil gerust matroos blijven zolang ik weer zelf mag zeggen waar naar toe en liefst op een kalme, windstille zee gaan varen....

Iemand?

Voor mij betekent dus deze roze mars veel, ik zet me in voor anderen, ook al ga ik soms zwalpend over straat door de draaiduizeligheid, ik doe het voor de Warriors en om zelf afstand te kunnen nemen van mijn matrozen functie en de onverdraagzame fibro bitch, een fractie van een seconde hun te mogen vergeten en negeren....

En oh ja, commentaar heb ik toch hoor, mensen die niet snappen dat ik in ziekteverlof ben maar toch mee stap met de roze mars, daarom deel ik niet op Facebook. Om het sarcastisch uit te drukken: ipv commentaar te geven mogen ze mijn zwalpende wandelschoenen ook eens 24u uit proberen en zich rechtzetten vanop hun luie kont, dan kunnen ze iets waardevols doen voor hun medemens ipv ze af te breken….

Zucht, zucht,

einde van de dinsdags preek vanuit deze matroos zijn hut….

Ik wil ook nu zeker niet de indruk meegeven dat ik verbitterd ben, eerder verbaasd over hoe kortzichtig mensen kunnen zijn. Mijn ingesteldheid is daarom altijd, oordeel nooit over iemands gezondheid zonder er alles over te weten of minstens je luisterend oor aangeboden te hebben en begrip te tonen voor je medemens...

En toch heb ik ondanks alles nog heel veel warme liefde:

Voor allen die nog moeten worden behandeld, wachten op nieuws van wat dan ook: heel veel liefs en een dikke moedsknuffel

Uitleg bij mijn foto:

Ik kreeg van onze meisjes als moederdagkado eens een namiddag porselein schilderen.

Ik "schilderde" er de Fibro Fighter op, het moet een mens voorstellen, gebogen onder de brandende pijn, met op de rug de Fibro vlinder. (Fighter)

Ook de woorden die mij vader altijd tegen me zei: "sterk zijn masken (meisje)" zijn er in "verwerkt"

(Stay Strong)

Anneke

🌻😎🩷

12/5: 🩷Mammografie💜Wereld Fibromyalgie dag

Monday 12th May

Een speciale dag: 12 mei is wereld fibromyalgie dag. Wetende dat ik zelf 1 van die Warriors dan ben die niet 1 dag maar 365 dagen schittert met dit labeltje. Of ik medelijden wil, zeker niet. In de loop der jaren heb ik genoeg trajecten afgelegd: zoekende naar oplossingen, om vaak op mijn grenzen te botsen, onbegrip gehad, gefrustreerd geweest... ik geef toe....een wirwar van gevoelens in een kolkende zee, waar ik amper kon boven blijven om adem te happen. Maar zoals dokters zo vaak zeggen: je moet ermee leren leven Mevrouw. En net vandaag mocht ik ook mijn borsten gratis gaan laten screenen op borstkanker. Ik haat die verpletterende machine, maar ik denk meteen aan alle lieve madammen die er op tijd bij waren, of althans dachten er op tijd bij te zijn... en ik wring me gewillig in bochten tot mijn borst in volledig beeld op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Nu afwachten tot de resultaten komen, voor elke vrouw een spannend moment. En ok, met mijn 59 lentes mag ik van geluk spreken, ik heb mijn 2 borsten nog...

Ik besluit dan maar te combineren vandaag en mijn calvarietocht naar de radioloog tevoet te doen: stappen voor de roze mars, al lijkt het vandaag meer op de processie van Echternach: 1 stap vooruit, 2 achteruit want de Fibro-bitch is mee in mijn nek gesprongen. Wat een lafaard, ik durf wedden dat ze straks niet eens onder de Mammografie wil, maar toch wel vrolijk puffend en hijgend mij extra ballast en pijn zal bezorgen op de terugweg. Ik ga niet in confrontatie met haar, ze doet maar, al geef ik toe dat we een liefde haat verhouding hebben maar dat snapt ze niet. Geen idee waarom juist zij 365 in mijn omgeving wil zijn. Zo bijzonder ben ik nu ook weer niet. Waarschijnlijk voelt ze mijn groot hart aan voor mijn medemens, al zeg ik het zelf,

Of houdt ze van mijn sarcasme, wie weet... In ieder geval, ik staak voor deze avond mijn stappenplan en zoek de rust op, al heb ik veel zin om een badje te nemen en de Fibro-bitch eens kopje onder te duwen... Morgen een nieuwe dag, met het hart op de juiste plaats en een nieuwe roze mars uitdaging op ons pad.

Zorg goed voor jullie zelf

Ik denk dat ik dat soms wel eens vergeet te doen als de focus op mijn doel ligt

Liefs

Anneke

🫶🌻😎🩷

11/5: 🌻: Moederdag

Sunday 11th May

Ik ben niet zo een kleedjes madame moet ik zeggen, geen idee waarom, maar de laatste tijd kan ik ze wel al wat meer waarderen. Ik ben nog niet mee met de stappen die op een horloge geregistreerd worden, dus ik geef ze hier handmatig in en spiek eerst even in de Health of Google Fit app hier op mijn telefoon hoeveel stappen ik daadwerkelijk gezet heb. Alleen... vandaag is moederdag/kleedjes dag en stappen zal ik wel, maar ze registreren dus niet op mijn gsm. Efkes niet bereikbaar via gsm kan ook deugd doen en met mijn zakkenloos kleedje aan geniet ik van deze rustige minder stapjes dag...

Straks nog onze moeke's gaan bezoeken.

Voor mij is deze dag al rijkelijk gevuld met stapjes in mijn hart van onze kinderen, want hoe ouder ik word hoe meer ik ervaar wat de moeder/dochter liefde is.

Ik heb en krijg genoeg. Dus voor alle stappers, al dan niet met fancy watch, handige app of hoe dan ook. Tel je stappen voor je warriors maar evenzeer alle stappen in je hart die je krijgt van alle mensen die je liefhebben

Liefs

Anneke

🫶😎🌻

10/5: 🏡: Huis/Thuis

Saturday 10th May

Een gewone rustige zaterdag, die al bij al voor mij heel goed meevalt, een verademing na de afgelopen dagen. Doch nu zit de kunst erin om mijn energie te verdelen en niet te overmoedig te worden.

Ik ben even enthousiast als mijn kleinzoon die als we de deur van hun nieuwe huisje in de maak open duwen rond begint te kijken en te brabbelen...

Hij trekt zich niks aan van de galm van de echo door de kale drogende bepleisterde muren.

Zalig om te zien dat hij hier opleeft,

Ik gun hem met heel mijn hart een eigen huis maar nog meer een thuis, want hier zou hij samen met hun hond, mama en papa vrij kunnen rondlopen en voluit spelen, maar vooral zich vuil maken buiten. Zij gelukkig, ik ook...

Want geluk van je gezin is de beste pijnstiller die ik ooit mocht ervaren en die niet te evenaren is.

Vandaag is het wat het is

Veel of weinig stappen voor de roze mars, efkes rustig aan nu...

Bekomen/genieten...

Mijn hart is bij mijn vrienden, gezin en alle mensen die jullie willen steunen.

Vergeet ook niet voor jullie zelf te zorgen.

Liefs

Anneke

🫶🌻😎

9/5: 👍: G van Gelukzak

Friday 9th May

Dag GOEDgezinde medestappers

Gaat het GOED met jullie?

Gevoelige spiertjes vandaag

Golven van duizeligheid

Genoeg om over te zeuren

Gaan we niet doen

Gele bloemen in huis gezet

Geluk en gezondheid op de 1e plaats

Lieve Groet Gelukzakjes

Anneke

🌻🫶😎

8/5: 🪷: L van Lanterfanten

Thursday 8th May

Er wordt in groep gestapt of individueel. Alhoewel ik de groep van Team Berrevoesj en Pinky Pioniers volg, probeer ik individueel wat mee te doen afhankelijk van hoe ik mij fysiek voel. Om het wandelen wat boeiender te maken zoeken we tijdens het wandelen naar woorden met een letter die per dag wordt voorgesteld.

Vandaag was het de letter L van de sloganzin: Zet de volgende stap in de strijd tegen borstkanker. '

S avonds posten we onze foto met bijhorend woord met vandaag de letter L.

En ja, toevallig was mijn eerste gedachte deze ochtend dat ik een Luie Lanterfanter dag zou hebben. Check check 2 keer een L.

Mijn gedachten waren bij een vriendin, die ook strijd tegen kanker en ze werd vandaag geopereerd. Een andere had vandaag haar voorlaatste behandeling, dus ik wou allesbehalve lui, lanterfanten of zielig zijn vandaag....

Maar helaas,ondanks de steun die ik uit luie positie kon geven aan mijn vrienden, mijn lichaam smeekte om Mister Lanterfanter. De traantjes zaten klaar en rolden wel eens lui over mijn wangen.

k geef me maar over, aan de fibromyalgie opstoot die zich meester van me maakt met daarbovenop een aanval van PPPD, een mooie nieuwe diagnose met helaas geen letter L, maar die zoveel betekent als een constante duizeligheid/zeeziekte gevoel, met dank aan corona.

En toch... ik stop mijn tranen terug in een doosje en zucht eens diep, want er zijn natuurlijk nog onze borstkanker Warriors die hun parcour ook nog moeten volbrengen.

Ik weet waar ik voorsta en probeer er ook het beste van te maken.... Zij zelf weten vaak wel wanneer het begint maar nooit waar het eindigt.... al hoop ik uit de grond van mijn hart dat zowel voor mijn Warriors als die van jullie het niet vroegtijdig zal eindigen.

Ik duik in mijn bedje, dit schrijven lucht enerzijds op voor mezelf als staat het hier slechts in een blog artikel, anderzijds vraagt het me veel fysieke visuele inspanning met de zeezieke letters in de blog

ik denk dus dat ik maar luiweg ga lanterfanten in mijn bedje en morgen opstaan met een nieuwe dag in zicht...

Morgen de letter G:

G raag gedaan ♡

G ezondheid is alles ♡

G oedenacht allemaal ♡

G oedemorgen iedereen ♡

G a jullie gang als steun ♡

G een tranen meer hé ♡

G oede hoop ♡

G elukkig zijn ♡

G eld maakt niet gelukkig

G eef elkaar een knuffel

Liefs

Anneke

🫶😎🌻

7/5: 🤔: Paperassen

Wednesday 7th May

Van wandelen is er niet veel van in huis gekomen vandaag. Paperassen, mails voor de mutualiteit. kortom veel aan tafel gezeten... wat ook wel eens welkom was want eigenlijk had ik veel pijn vandaag en misschien heb ik zo een opstoot kunnen voorkomen. Mijn deinend schip leek maar niet aan te meren..Morgen beter hoop ik. Wandelingetje en hoofdje Leegmaken

🫶🌻😎

6/5: 🤞: Bang Hartje

Tuesday 6th May

Ik wandel straks naar de bus en zal onderweg mijn hoofdje al leegmaken of de stress wat proberen te onderdrukken. Vandaag op controle bij de mutualiteitsarts. Ben benieuwd of er begrip zal zijn...

Liefs

Anneke

🫶🌻😎

5/5: 🥲: Minder Dagje

Monday 5th May

Ik geniet nog na van het weekend

En ok, misschien toch iets boven mijn grenzen geweest, dat neem ik er systematisch graag bij, want de mooie momenten nemen ze je nooit meer af.

Hoewel ik nog geen rust in mijn bed heb en later de infraroodcabine induik, probeer ik de fibromyalgie opstoten wat te onderdrukken. Het helpt ook niet echt dat daarboven nog een opstoot van draaiduizeligheid zich heeft meester gemaakt. Maar...ik denk dan altijd: ok Anneke, dit is misschien geen fijne dag..... maar de borstkankerstrijders die hebben ook een levenslang parcour af te leggen, met misschien nog veel onzekerheden naar de toekomst toe...

Liefs

Anneke

🫶😎🌻

4/5: 🌲: Hoge Venen

Monday 5th May

We sluiten onze laatste dag hier af met nog een boswandeling

Onze kleinzoon wil amper in zijn koets zijn en genieten van al het meestappen in deze mooie omgeving

Liefs Anneke

🌻😎🫶

3/5:.🥳: John: 60

Monday 5th May

Vandaag mooie wandeling in de hoge venen

Familieweekend voor onze verjaardag.

Mijn man verjaart vandaag: 60

Liefs

Anneke

🫶🌻😎

2/5: ❤️: Familieweekend

Friday 2nd May

Rustig dagje...

Genieten van ons gezinnetje

Liefs Anneke

😎🌻🫶

1/5: 🥳: Anneke: 59

Thursday 1st May

Ik begin Jawel, op mijn verjaardag. De 59e zomer staat voor mijn deur. Voor alle deelnemers, geniet er vooral van. Elke stap telt en dat elk op zijn tempo. Ik wandel vooral korte afstanden en als mijn lichaam mee wil, maar vooral met mijn hart en gedachten bij mijn lieve vrienden die strijden of gestreden hebben tegen borstkanker. Liefs, Anneke 🌻😎🫶

Anneke 😎🌻🦋😵‍💫🎀

My Activity Tracking

My target 155000 Steps

❤️‍🩹 Strijders ❤️‍🩹

My progress

Steps

426,331

Steps goal

155,000

Please help me reach my goal of

Raised

€0

My Goal

€50

Would you like to support without obligation?

My Achievements

My Updates

De laatste dag

Dolfijnen 🐬

Sloganzin Team Berrevoesj 👣

Potjes voor het hart ❤️

Chrysant

Nog niet vergeten...

Twijfel Mama

😎

Emoji Emoties

Storm Benjamin

De traditie van de stomme Pakskes

Bruikbaar Boerenverstand

Helpende Handjes

Onverslaanbare Octopus

Voor 2€ Broze Beschermde Borsten a.u.b.

Hocus-Pocus Handchirurg

🖕🌻 Middenvinger Mevrouw

Wolk met een gouden randje

Sarcastische sacoche

Antwerpen Aalst

Oya Lélé: 💌

Knielend kniematje

❤️‍🩹: Sprokkels

Waar zijn mijn BLOGS ?

31/05: 💛🎀 FINISH

30/05: ✴️: 1 dag, 1 volger

29/5: A: A van Anker

28/5: 🎀: Pmd-val-strikje

27/5: 🔝: Mijn held

26/5: ⏸️: pauzeknop

25/5: 🇩🇪: Wuppertal

24/5: 👊: vuistje DrekDrol

23/5: 🍀: Stappenteller

22/5: 🆘: Hulplijn

21/5: ❤️‍🩹: Vandoug niet”

20/5: ⚓️: 1988

19/5: 💖: Ardèche

18/5: ☯️: Dans-Patent

17/5: 🥰: zaterdag

16/5: 🎵: Muziek

15/5: 🌻: Zonnebloem/Spoonie

Goedemorgen roze stappers 🩷

14/5:🐣: MillieMousje

13/5: 🛟: Kapitein

12/5: 🩷Mammografie💜Wereld Fibromyalgie dag

11/5: 🌻: Moederdag

10/5: 🏡: Huis/Thuis

9/5: 👍: G van Gelukzak

8/5: 🪷: L van Lanterfanten

7/5: 🤔: Paperassen

6/5: 🤞: Bang Hartje

5/5: 🥲: Minder Dagje

4/5: 🌲: Hoge Venen

3/5:.🥳: John: 60

2/5: ❤️: Familieweekend

1/5: 🥳: Anneke: 59

Our Team

Elke Van schelvergem

Sandra Timmermans

Sandy Willems

Maggy Peetroons (C)

MARTINE COPPENS

ANNE COBBAERT