My Activity Tracking
102,425
Steps
My target 155000 Steps
Hallo, ik wandel mee met de twaalfde editie van De Roze Mars, een initiatief van Pink Ribbon, de nationale organisatie in de strijd tegen borstkanker. Gedurende de maand oktober zal ik ernaar streven om dagelijks meer te wandelen en meer te bewegen. Omdat de strijd tegen borstkanker nog lang niet gestreden is, draag ik via deze weg mijn steentje bij. Wil je mij aanmoedigen voor deze uitdaging? Dat kan door een donatie te geven, groot of klein. Een dikke dankjewel voor je steun namens mij en het Pink Ribbon-team!
My progress
Steps
102,425
Steps goal
155,000
My Updates
Knielend kniematje
Tuesday 7th Oct
Ik werd gisteren wat afgeleid, ik zou wat zitten lezen, terwijl er rond mij druk werd gewerkt aan het huis van onze dochter en schoonzoon: er werd gevloerd, verlichting geplaatst, laminaat gelegd, kortom van het huis stilaan een thuis maken..
Ik zag mijn man zijn dochters zijn vak-kennis doorgeven en ze gingen aan de slag...
En neen ik mag niet meehelpen, ik moet gewoon braafjes de sfeer opsnuiven, lezend, kijkend, omdat na een val van verleden jaar t.g.v. pppd mijn hand nog niet volledig hersteld is
Ik had het knie-matje mee van mijn overleden va en vroeg me af: hoe dikwijls heeft hij als vloerder/marmerbewerker hier knielend op neer gezeten om alweer iemand zijn vloer te leggen. De kleuren van zijn matje zijn verbleekt en versleten, zoals hij op het einde was..
Vandaag ligt het matje dankbaar op mijn schoot, het hoeft niet gebruikt te worden door iemand, het mag maar knielappen in werkbroeken zijn de vooruitgang, dus ik leg er mijn e-reader op en zit wat dromerig in het verleden te kijken...
Hij zou ook geglunderd hebben mijn va om allen die vandaag met de nodige precieze hier aan 't werk zijn voor zijn kleinkind
en ik denk meteen ook aan mijn schoonva: hoe graag hij nog steen voor steen, als metser, tikkend met zijn truweel, dit huis, net als het onze zou gemetseld hebben. Ik zie hem verzonken in gedachten, stilzwijgend met zijn pijp in zijn mond..
Zijn handen zijn niet meer zo jong en zijn nu ook moe gewerkt, dus hem probeer ik hierin nog wat te betrekken: van lezen kwam niks in huis vandaag , van foto's maken wel... zo kan hij van in zijn welverdiende relax, een wolkje pijplucht uitblazen en zien dat zijn zoons en de generatie kleinkinderen ook handen aan hun lijf hebben om vooruit te komen in 't leven
🫶Dankbare dag in het verleden🌟, heden en toekomst 🫶 en dankbaar voor de jawel zoveelsteval van vandaag die enkel een dikke kapotte knie opleverde
Het mag al eens meevallen denk ik dan
Kniel straks maar neer op jullie kniematje
Denk aan morgen en beloof niet teveel dat je niet kan waarmaken voor jezelf en voor een ander
Liefs
Anneke
😎🌻😵💫🦋
Share
❤️🩹: Sprokkels
Monday 6th Oct
Zoals jullie misschien hierboven gelezen hebben was ik er een beetje het hart van in en nog steeds, omdat ik mijn blogs van de vorige Roze Mars niet meer kan terugzien
Het voelt nog steeds als een lege plek, een grote lege plek, want in mijn algemene schrijfsels mis ik nu een maand tekst.
Had ik uit voorzorg alles misschien dagelijks moeten verplaatsen naar mijn privé opslag ruimte, misschien wel
Had ik ondertussen misschien al een oplossing voorgeschoteld moeten gekregen hebben, misschien wel
Had ik ondertussen misschien al hier of daar een antwoord moeten krijgen op mijn mails om me uit de nood of op weg te helpen… misschien wel
Doch… hoe gebroken mijn hart ook voelt, het doel is dat we stappen voor een goed doel en ons daarmee bezig houden…
En ik liep vast, letterlijk vast in mijn woorden
Ik kon me niet zomaar terug geven om te schrijven, me open te stellen zoals ik de blogs hiervoor deed
Eerst even het verdriet laten over me heen klateren als een kolkende waterval en eventjes, heel eventjes baden in zelfbeklag…
Doch…. Mijn tranen zijn niet ver weg als ik merk dat er toch nog 777 mensen mijn pagina kwamen bekijken
Het aantal is sinds vorige keer nog gestegen dus misschien sprokkel ik mij nu samen om voor jullie nog wat verder te schrijven
Misschien kan ik me zo over die grote leegte heen zetten en me weer wat trots voelen omdat ik verleden keer het aangedurfd heb om in het openbaar te schrijven…
Over het me kwetsbaar voelen over al die woorden die nu ergens zweven in één of andere roze wolk met een roze lintje rond en waar ik niet meer bij kan of misschien wel,
zo een technische krak ben ik nu ook weer niet,
misschien zit de oplossing wel in een klein hoekje en voel ik me achteraf wat dom omdat ik het niet opgemerkt had
Ik wil gewoon mijn hart terugvullen met wat mij samenhoud, al de woorden die maken wie ik vandaag ben geworden, kortom mijn houvast…
In ieder geval ik hoop nog op positief nieuws van al het neergepende van vorige mars en plak een wondhelende pleister op mijn gebroken hartje ❤️🩹
Dankjewel aan allen die gevolgd hebben en nog trouw op post zijn. Kort gezegd draait het hier niet om mij, maar om alle strijders tegen borstkanker…
Ik vertel nog eens kort en bondig dat ik Anneke ben…
een andere strijder weliswaar tegen fibromyalgie en P.P.P.D (wat ik vorige keer mijn wiebelend zicht en mijn zwalpend schip noemde en een ongewild geschenk na het coronavirus gekregen te hebben
Alvast een sarcastische dankjewel bitch 😵💫)
Ik wandel mijn roze mars dus op individueel tempo, de ene dag is de andere niet en ik stap ze vooral voor mijn lieve vriendin die ik in juni verloor na haar strijd tegen meer dan borstkanker alleen.
Voor mijn “zusje” ginder boven dus 💖
Ik had haar beloofd dat ik ging verder schrijven, het mocht ook kort over haar gaan, maar ik moest vooral de strijders nu veel moed wensen vanwege dat ene tussen vele fonkelende sterretjes.
En nu kom ik haar nog een andere belofte na:
ik neem op tijd rust als de fibro & p.p.p.d bitchen van wal steken…
Bij deze, ze loeren om de hoek en hijgen in mijn nek, maar ik kan ze even geen draai om hun oren geven, dus even ondergaan…
Dankjewel aan allen die me gevolgd hebben
Voor jullie sprokkel ik me weer samen met een krop in mijn keel, uit grote dankbaarheid
ik zou buigen voor jullie allen, stuk voor stuk apart mooie bijzondere mensen, maar ik vrees dat ik dan niet meer recht geraak met dit pijnlijke lijf…
en neen, geen medelijden hoor,
het is mijn manier om er de scherpe randjes wat af te vijlen,
zorg vooral goed voor jullie zelf en voor jullie naasten
Liefs
Anneke
😎🌻😵💫🦋
Share
Waar zijn mijn BLOGS ?
Thursday 2nd Oct Wie helpt me op weg?Gisteren avond zakte de moed me echt in de schoenen. Ik was van plan om hier verder te schrijven, volgend op mijn vorige blogs, maar ik vind niks meer terug van die vorige blogs.
Wie dit ook leest van mijn vorige "volgers" of organisatie...
alle tips zijn welkom om alsnog mijn vorige blogs terug te krijgen of terug te vinden...
De vorige blogs betekenen echt héél véél voor mij
Een Diepbedroefd Anneke
van.den.bogaert.ann@hotmail.com
😎🌻
Share
